Καλό μήνα

Παράξενο ξύπνημα το σημερινό με περίεργη διάθεση. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Έμπαινε ένα περίεργο κόκκινο χρώμα. Σηκώθηκα να πάω για την δουλειά. Πρώτη μέρα του Δεκέμβρη η σημερινή. Βγαίνοντας από το σπίτι παρατήρησα μία πρωτόγνωρη ησυχία. Αν και καθυστερημένος στην δουλειά, δεν έβλεπα την κίνηση των άλλων ημερών. Ωστόσο το κόκκινο χρώμα στον ουρανό εξακολουθούσε να υπάρχει. Σου δημιουργούσε μία άλλη αίσθηση. Αρκετά ονειρική. Τότε διαπίστωσα πως βρισκόμουν σε μία κατάσταση νιρβάνα. Η μετακίνησή μου ήταν αθόρυβη. Το οπτικό μου πεδίο μικρό. Κοιτούσα μόνο μπροστά ενώ ο κόσμος περνούσε από δίπλα μου σαν σκιά. Υπήρχε ένα κλίμα προσμονής. Ίσως των γιορτών μιας και κοντεύουν οπότε ο κόσμος πέφτει σε μία προσωρινή χειμέρια νάρκη μέχρι να ρθουν οι μέρες αυτές. Έτσι ακριβώς ήμουν και γω. Πλέον μετράω μέρες διότι από τα μέσα του μηνός εως το τέλος θα το γιορτάζω και αυτό κάνει την προσμονή μου ακόμα μεγαλύτερη. Ο χρόνος πως μετριέται όμως. Το ρολόι έχει γίνει βαρετό. Το κοιτάμε για να φύγουμε από την δουλειά ή το μάθημα. Πως μετράμε όμως τον χρόνο πριν από ένα μεγάλο ταξίδι. Φυσικά με τη μουσική. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αυτόν τον μήνα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι από μία παλιά διαφήμιση ποτού. Ίσως το ρολόι πιάνου που ξεκινάει στην αρχή να ναι το ρολόι που θα με συντροφεύει μέχρι το ταξίδι...

Καλό μήνα λοιπόν!

Τσαγκαροδευτέρα...

Μετά από ένα γεμάτο σαββατοκύριακο που ολοκληρώθηκε με τον θρίαμβο του Ολυμπιακού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ξεκινάει μια νέα βδομάδα και παράλληλα τελειώνει ένας μήνας μεταβατικός. Πλέον νιώθω τον εαυτό μου πιό δημιουργικό, πιό φιλόδοξο και πιο θετικό. Νιώθω να ανοίγουν νέοι ορίζοντες μπροστά μου και το ότι κάποια σχέδια μου και όνειρα μου πραγματοποιούνται αυτό μου δίνει τη δύναμη στο να συνεχίζω να κυνηγάω αυτό που θέλω. Σήμερα στο μάθημα του video art είχαμε μία εργασία. Την έκανα ως συνήθως τελευταία στιγμή. Το αποτέλεσμα άρεσε τόσο σε μένα όσο και στα παιδιά όμως όπως είπε και η καθηγήτρια ήμουν εκτός θέματος. Δε πειράζει. Μεράκι να υπάρχει και έμπνευση. Ας απολαύσουμε την δημιουργία μου αυτή.

Το αφιερώνω στην Μαρίζα που θέλει πάρα πολύ να το δει...

Η ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο...

Επεισόδια έξω από το Καραϊσκάκη...

Φωτογραφίες και βίντεο από τα χθεσινά επεισόδια μεταξύ φιλάθλων του Ολυμπιακού και ματατζήδων...

Να ποιός είναι το αφεντικό σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο...

Οποτε αρχίζει να μιλάει και τα φλυαρεί ο βάζελος, ο Ολυμπιακός είναι εκεί για να του κλείνει το στόμα. Για πρώτη φορά ήμουν μέσα στο γήπεδο σε αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και έτυχε να δώ με τους φίλους μου ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μεταξύ των αιωνίων τα τελευταία χρόνια. Όπως κάθε ντέρμπυ έτσι και σ' αυτό υπήρξαν επεισόδια τα οποία τα χω καταγράψει σε βίντεο και θα τα παρουσιάσω αύριο από δω μέσα. Επίσης ήταν πρώτη φορά στη ζωή μου που μπήκα τσάμπα στο γήπεδο στην Θύρα 4. Τα μέτρα ήταν χαλαρά και μάλλον έγινε επίτηδες αυτό για να μετατραπεί το γήπεδο σε καμίνι. Ωστόσο άργησε η αποστολή του Παναθηναϊκού και άναψαν τα αίματα πολύ εύκολα. Εξάλλου φάνηκε αυτό και μέσα στο γήπεδο. Το θέμα είναι πως ο Ολυμπιακός βγήκε θριαμβευτής σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να χε λήξει με μεγαλύτερο σκορ. Όμως και το 2-0 είναι μία καθαρή νίκη ώστε να μην μιλάνε οι βάζελοι. Όσο για την διαιτησία δε θέλω να γκρινιάξω όπως κάνουν οι άλλοι, όμως πρέπει να πώ πως ήταν απαράδεκτη. Όμως περάσαμε πρώτοι ξανά στο πρωτάθλημα. Όπως έγινε και στο μπάσκετ όπου κερδίσαμε και εκεί σχετικά εύκολα και με μία μεγάλη διαφορά και ας είχαμε και κεί μια αρνητική διαιτησία. Τελικά φέτος ο Ολυμπιακός έχει άστρο... Με τόσα προβλήματα και συγκυρίες εις βάρος του και όμως όχι μόνο πρωταγωνιστεί αλλά είναι και πρώτος...
Αύριο θα δημοσιεύσω βίντεο και φωτογραφίες από τα επεισόδια, τον αγώνα και τους πανηγυρισμούς της μεγάλης νίκης. Μια ιστορική μέρα πέρασε...

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 2 - 0
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 87 - 76

Για την επόμενη Κυριακή...

Μη χάσετε την επόμενη Κυριακή ένα βίντεο που ετοίμασα για τον ένα χρόνο από την δολοφονία του Αλέξη και των επεισοδίων που έζησα και φωτογράφησα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα...

Οι μανάδες των μαχών...

Καλημέρα παίδες... Μία ακόμα Κυριακή ήρθε με πολύ γεμάτο πρόγραμμα... Και αυτό διότι έχουμε όχι μία ούτε δύο αλλά τέσσερις μεγάλες μάχες. Και έχουμε και λέμε, η πρώτη που μας αφορά είναι το ποδοσφαιρικό και το μπασκετικό ντέρμπυ μεταξύ των δύο αιωνίων Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Έχουμε το κλασσικό ντέρμπυ στην Ισπανία με την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ Μαδρίτης και μη ξεχνάμε πως σήμερα κοντραρίζονται η Ντόρα Μπακογιάννη με τον Αντώνη Σαμαρά. Δε θα τις αναλύσω όλες τις μάχες παρά μόνο μία. Και δεν είναι άλλη από το κλασσικό παιχνίδι στο Κάμπ Νού μεταξύ Μπάρτσα και Ρεαλ.

Κάθε ντέρμπυ που σέβεται τον εαυτό του έχει και την δικιά του ιστορία που την φυλάει καλά για τους νεότερους οπαδούς του. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά λοιπόν:

1. 1899 ιδρύθηκε η Μπαρτσελόνα, τρία χρόνια πριν γεννηθεί η Ρεάλ. Από το 1957 οι Καταλανοί αγωνίζονται στο Καμπ Νού το μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης (98.772 θέσεις). Στην εξέδρα αναγράφεται "Mes que un club", Κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος...
2. 52 φορές έχουν αναμετρηθεί οι δύο αντίπαλοι για το πρωτάθλημα της Ισπανίας στη Βαρκελώνη. Η Μπαρτσελόνα έχει τη μερίδα του λέοντος στις νίκες με 38, ενώ η Ρεάλ μετρά μόλις 12. Άλλες τόσες αναμετρήσεις έχουν λήξει χωρίς νικητή.
3. 11-1 ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση ήττα της Μπαρτσελόνα από την Ρεαλ το 1943 σε επαναληπτικό του Κυπέλλου Ισπανίας. Οι φήμες λένε ότι πριν από το ματς της Μαδρίτης στα αποδυτήρια της Μπάρτσα βρέθηκαν άνθρωποι του Φράνκο που είπαν δύο λογάκια στους παίκτες της.
4. 20 χρόνια μετά την αρπαγή του Ντι Στέφανο, η Μπαρτσελόνα έκανε ρελάνς με την απόκτηση του Γιόχαν Κρόιφ. Ο σπουδαίος Ολλανδός ποδοσφαιριστής είχε σημαντική πρόταση από την Ρεάλ, αλλά έπειτα από παρέμβαση της Τράπεζας της Καταλονίας (Banca Catalana) η προσφορά της Μπάρτσα ήταν αντπέρβλητη και έτσι ο παίκτης μετακόμισε στην Βαρκελώνη. Μάλιστα την αγάπησε τόσο που ονόμασε τον γιό του Τζόρντι, το πλέον κλασικό όνομα της πόλης.
5. 25,7 % είναι το ποσοστό των υποστηρικτών της Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Εθνικών Ερευνών. Πρώτη δύναμη στην χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου είναι η Ρεάλ Μαδρίτης με 32,8%.

Μετά από αυτές τις λίγες πληροφορίες που βρήκα να σας παρουσιάσω για το αποψινό ντέρμπυ ας απολαύσουμε και μεις το δικό μας μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Δε τα βάφω μαύρα στο θέμα θεάματος γιατί είναι ακόμα πρόσφατο το ντέρμπυ στο τελικό Κυπέλλου μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ όπου απολαύσαμε όλοι μας ένα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα θέαμα... Όσο για το πολιτικό θέμα ουδέν λόγος. Ας βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους... Καλό απόγευμα λοιπόν...

Τέλος θα θελα να αναφέρω πως η Χίος επιτέλους επέστρεψε στις νίκες ξανά νικώντας το Π. Φάληρο 7 - 6 στο Ιωνικό κολυβητήριο του νησιού και ανέβηκε στην τέταρτη θέση. Έχει χάσει όμως πολύτιμους βαθμούς από την Λάρισα και τον Ποσειδώνα Ιλισίων. Συνεχίζουμε όμως...

Νέα Βαβέλ...

Εμείς το λέγαμε, ή καλύτερα το τραγουδούσαμε κάποτε... Είναι κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια... Αλλά κανείς δεν μας άκουγε. Και ποιοί είμαστε τελικά εμείς ώστε να γυρίσουν οι ισχυροί να μας ακούσουν; Έλα όμως τώρα που τελικά βγήκαμε αληθινοί. Και τώρα οι Άραβες τρέχουν και δε προλαβαίνουν. Εξάλλου το θράσος τους είχε ξεπεράσει τα όρια. Τόσα λεφτά πεταμένα για ανούσια πράγματα. Φτιάξανε ολόκληρο χιονοδρομικό κέντρο στη μέση της ερήμου, λες και ο κάθε Ευρωπαίος που έχει τις Άλπεις και ο κάθε Αμερικάνος που έχει τα Βραχώδη Όρη θα πάει εκεί να κάνει σκί, μη μου πεις πως θα το προτιμήσει ο Άραβας διότι και αυτοί σε Ελβετία και Αυστρία πάνε. Χτίζουν νησάκια σε σχήμα φοίνικα και παγκόσμιου χάρτη. Το κιτσαριό σε όλο του το μεγαλείο. Είχα παρακολουθήσει μία εκπομπή στον ΣΚΑΪ όπου αναφέρανε τα τεχνικά και οικονομικά προβλήματα αυτής της δημιουργίας. Από τότε χτυπούσαν το καμπανάκι. Από την άλλη έφτιαχναν τεράστιους ουρανοξύστες. Τι πιστεύαν; Πως θα γίνονταν το νέο παγκόσμιο εμπορικό κέντρο; Νομίζανε πως οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Αμερικάνοι θα τους αφήνανε; Δε λέω καλά έκαναν και επένδυαν τα λεφτά τους στην χώρα τους και όχι αλλού αλλά έπρεπε όλα να γίνουν μέχρι ένα όριο. Τα τεράστια ξενοδοχείο. Η αλήθεια είναι πως πέτυχαν στην αρχή. Πολύ κόσμος πήγε για να ζήσει αυτό τον καινούργιο, τον ανανεωμένο και κοντινό προορισμό. Δε πέτυχε όμως διότι δεν ήταν κάτι διαχρονικό. Ο κόσμος δε κάνει ταξίδια μόνο για διασκέδαση αλλά και για να αποκομήσει κάτι από τους προορισμούς του. Το Ντουμπάι τι άλλο προσέφερε; Ο κόσμος πήγε, ξαναπήγε και βαρέθηκε. Άσε και το οικονομικό κόστος το οποίο ήταν μεγάλο. Δυστυχώς όλο αυτό το εγχείρημα απέτυχε. Και εκεί που γίνονται προσπάθειες να βελτιωθεί πάλι η οικονομία, ανοίχτηκε και ένα νέο μέτωπο μετά το Αμερικανικό και το Ευρωπαϊκό. Το κακό είναι πως οι τελευταίες επιχειρίσεις που ακόμα λειτουργούσαν κανονικά στον δυτικό κόσμο βασίζονταν στο Ντουμπάι. Με το πάγωμα των εργασιών εκεί θα ξεκινήσει ένα νέο ντόμινο κατάρρευσης επιχειρήσεων. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο σκούρα, το μέλλον αρχίζει να σκοτεινιάζει. Πλέον τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά. Εγώ σαν σύμβολο της όλης αυτής κατάστασης παρουσιάζω τον ημιτελή πύργο τους. Κάτι αντίστοιχο με τον Πύργο της Βαβέλ. Τότε ο κόσμος προσπάθησε να φτάσει και να νικήσει τον Θεό και εκείνος τους έκανε να μιλάνε με διαφορετικές γλώσσες και έτσι να μην μπορούν να συνεχίσουν το έργο τους. Σήμερα ο κόσμος με την νέα προσπάθεια που έκανε να κερδίσει και να κάνει δικό του τον νέο Θεό (το Κεφάλαιο) απέτυχε για μία ακόμα φορά και αυτή τη φορά σαν όπλο του ο νέος Θεός χρησιμοποίησε το χρήμα... Έτσι και οι μύθοι όπως η ιστορία και η ζωή ακόμα κάνουν κύκλους. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας...

Το είδα και αυτό

Τι πανικός, τι λατρεία; Μα καλά πως γίνεται όλοι να χουν λατρέψει την ταινία αυτή και γω να χω αποστασιοποιηθεί; Δεν είχα σκοπό να δω αυτή τη ταινία διότι πίστευα πως θα την βρω πολύ ηλίθια. Όμως όταν άκουγα από άτομα που εμπιστεύομαι στο θέμα σινεμά να μου λένε πως είναι τέλεια πήρα την απόφαση μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι που δε το χε δει και κείνο, να την κατεβάσουμε την ταίνια από το ίντερνετ και να την δούμε και μείς επιτέλους. Στο βίντεο κλάμπ ούτε λόγος. Τώρα με την επιτυχία της συνέχειας συνέχεια το dvd είναι νοικιασμένος. Καθόμαστε λοιπόν να το δούμε. Για καλή μας τύχη η ταινία κόλλησε στο 20 λεπτό. Οπότε ψάξαμε να την κατεβάσουμε από κάπου αλλού. Παράλληλα κάνοντας ζάπινγκ πέσαμε σε μία τέλεια αντιπολεμική ταίνια στο Σινέ +plus, την Σερβική No Man's Land. Αυτή τη ταινία την αντιπαθούσα διότι είχε πάρει το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας από την Αμελί. Την είχα ξαναδεί πριν χρόνια για να δω για ποιό λόγο το κέρδισε. Η ταινία είναι υπέροχη. Περνάει υπέροχα μηνύματα σε κάθε της λεπτό και σκηνή, οι ερμηνείες των ερασιτεχνών ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω από αληθοφανείς, τα πλάνα είναι πολύ καλά καρδαρισμένα που σου δείχνουν όλο το μέγεθος (κυρίως συναισθηματικό) της κατάστασης ενός εμφυλίου πολέμου, ενώ ένα πράγμα που πετυχαίνει σε σχέση με άλλες ταινίες είναι πως δεν βαριέσαι να την ξαναδείς διότι δε κάνει πουθενά κοιλιά και ως ταινία είναι μικρής διάρκειας, δεν έχει βάλει ο σκηνοθέτης παραπανίσια θέματα που κουράζουν τον θεατή. Αφού την είδαμε την ταινία αυτή ξαναγυρίσαμε στο Λυκόφως να το δούμε επιτέλους και αυτό το "αριστούργημα" μιάς και το κατεβάσαμε από καλύτερο site. Να πω όλη την αλήθεια; Απαράδεκτη ταινία, αδιάφορη, βαρετή, με κλισέ ατάκες και διαλόγους που μόνο χασμουρητά φέρνουν, με ένα ζευγάρι τελείως ξενέρωτο και ψεύτικο (δεν ένιωσα ούτε μία στιγμή την αίσθηση πως αυτοί οι δύο είναι ερωτευμένοι), με δράση ανύπαρκτη, χωρίς θέμα και ουσία, βασικά μία ταινία που δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Τελείωσε και έμενες με το ερωτημάτικο και τώρα τι έγινε; Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τον ντόρο. Και πες τα μικρά παιδάκια ενθουσιάζονται με αντίστοιχες ταινίες. Κάποιοι μαντράχαλοι και φίλες μου που λατρεύουν ευρωπαϊκό σινεμά πως ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ;... Τι του βρήκαν;... Θα θελα πολύ να ακούσω την άποψη τους τώρα που είδα και γω την ταινία και να μου πουν τι τους άρεσε. Εγώ μία ατάκα θα κρατήσω που είπε ο Νίκος χθες, "Γιώργο αν μου έβαζες να επιλέξω μία από τις δύο ταινίες που είδαμε τώρα πριν τις δούμε θα διάλεγα χωρίς σκέψη το λυκόφως διότι στην άλλη θα με χαλούσε η σλάβικη γλώσσα και δε θα την εμπιστευόμουν ως καλή. Μπορεί να την έβλεπα στην τηλεόραση και να την προσπερνούσα. Όμως αυτή η ταινία με ενθουσίασε, έμεινα άφωνος, δεν έχω δει αντίστοιχη αντιπολεμική ταινία. Κρίμα που δε τους δίνουμε την ευκαιρία που τους αξίζουν¨

Πράγματι Νίκο δε δίνουμε την ευκαιρία που αξίζει σε αυτές τις ταινίες να μας αποδείξουν πόσο καλύτερες είναι και χασμουριόμαστε με τα ίδια και τα ίδια που μας πασάρουν από την Αμερική. Πόσο ακόμα θα είμαστε έτσι; Δε θα ξυπνήσουμε επιτέλους μιά φορά και θα απαιτήσουμε επιτέλους την ποιότητα στη ζωή μας;...

Ένα έχω να πώ... Στην χθεσινή ξαφνική αναμέτρηση το αποτέλεσμα ήταν το εξής Αμερική - Ευρώπη (Βαλκάνια) διπλό....

Χρόνια πολλά αδελφέ...

Απογευματινή απόδραση στο κέντρος της Αθήνας...

Τι πιο όμορφο από το πουθενά να σου προτείνει μία γλυκιά φωνή να επισκεφθείτε παρέα το Μουσείο Μπενάκη. Χωρίς να αναρωτηθείς τις εκθέσεις αυτού του καιρού να απαντάς θετικά μόνο και μόνο για να σαι μαζί της. Και το πιο όμορφο να στε μαζί μόνοι σας σε ένα ολόκληρο μουσείο και να νιώθετε τόσο οικεία με τα εκθέματα, να παίζετε μαζί τους, να βγαίνετε συνέχεια φωτογραφίες και να πειραματίζεστε με αυτές και να διαπιστώνεις πως όσο πιο χαλαρός είσαι με τον φακό τόσο πιο όμορφα αποτυπώνεσαι στην εικόνα. Να είσαι ώρες ατελείωτες όρθιος και να γυρνάς από δω και απο κεί αλλά να μην γρινιάζεις πως σε πονάνε τα πόδια σου διότι αισθάνεσαι ξανά γεματός και νιώθεις μια υπέροχη ομορφιά. Στον ημιόροφο να σταματάτε και να βλέπετε τον ήλιο που χάνετε πλέον στον ορίζοντα συλλογιζόμενοι πως μία όμορφη μέρα πέρασε... Και αυτό σου δίνει χαρά, σου δίνει ελπίδα και σιγά σιγά ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς ψηλά άφοβα και ασφαλή. Σήμερα κέρδισα πολλά. Άλλα το καλύτερο είναι η απόλαυση μιας ξεχωριστής μέρας δίνοντας της ακόμα μεγαλύτερη αξία από την στιγμή που διαπιστώνεις πως θα περάσεις μία ακόμα μονότονη καθημερινότητα. Το καλό σου ρχεται τελικά από κει που δε το περιμένεις. Σύντομα θα δείξω φωτογραφίες από τα όμορφα εκθέματα αρκεί πρώτα να τις επεξεργαστώ και να της ετοιμάσω για παρουσίαση...
Ένα πράγμα θέλω να πω....
Σ' ευχαριστώ...

Κάτι μαγειρεύεται αυτές τις μέρες...

Αυτές τις μέρες τρέχουν πολλά στο μυαλό μου. Οι ρυθμοί έχουν γίνει πιο έντονοι ενώ ο ελεύθερος χρόνος όλο και μειώνεται. Κάποτε διάβαζα ένα λογοτεχνικό βιβλίο τον μήνα ενώ τώρα μου διαρκεί παραπάνω. Όμως κάτι τρέχει... Κάτι συμβαίνει... Έχω βάλει τρείς στόχους στην ζωή μου αυτόν τον καιρό. Ο ένας έχει ήδη υλοποιηθεί αλλά περιμένω την κατάλληλη ημερομηνία για να τον δημοσιεύσω. Ο άλλος στόχος είναι ένα project το οποίο θα ναι καθαρά ομαδικό. Ήδη έχω συνεννοηθεί με κάποια φιλαράκια μου και άτομα του χώρου τα οποία είναι σύμφωνα και περιμένω μια συνάντηση μαζί τους για να θέσουμε ένα σχεδιάγραμμα και κάποιους κανόνες. Οπότε σύντομα θα έχουμε την δημοσίευση αυτού του project μέσα από το blog μου καθώς και τους τρόπους που μπορεί να συμμετέχει ο καθένας. Τρίτος στόχος είναι η υλοποίηση του πρώτου μου ευρωπαϊκού road trip με πολύ καλή και ενδιαφέρουσα παρέα. Η αφετηρία και το τέλος είναι ήδη κανονισμένα αφού έχουν κλειστεί μέρες τώρα τα εισητήρια. Το θέμα είναι η διαδρομή που θα πάρουμε. Το ωραίο είναι πως επιτέλους θα επισκεφθώ μια πόλη που έχω ερωτευτεί, που την έχω ονειρευτεί πολλές φορές και σίγουρα θα την επισκεφθώ ξανά και ξανά στο μέλλον. Ένα μόνο θα πω για να σας βοηθήσω. Τι πιο όμορφο να κάθεσαι σε μία καφετέρια στις όχθες του Σικουάνα μία ηλίολουστη μέρα και πίνοντας καφέ να διαβάζεις ένα βιβλίο, μία εφημερίδα ή να χεις μια όμορφη παρέα και να απολαμβάνεις την ομορφιά που σου προσφέρει απλόχερα ο τόπος αυτός...

Περισσότερα με τον καιρό...

Πετυχημένη διαφήμιση

Όλοι όσοι είδαμε την νέα διαφήμιση της cosmote με τους φαντάρους στο απόμακρο φυλάκειο θα θυμηθήκαμε την θητεία μας και το άγχος μας με την επικοινωνία. Σε μένα μου ήρθαν εικόνες που της είχα σχεδόν ξεχάσει. Αν και τώρα που τις αναπολώ μου φαίνονται σαν να γιναν χθες. Σε ένα φυλάκειο της Χίου όπου ήμουν στο οποίο για να μπορέσω να μιλήσω με την κοπέλα μου πήγαινα σε ένα σημείο που το χτυπούσε όλη μέρα ο αέρας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χοροπηδάω γιατί κρύωνα κάτι το οποίο φαινόταν στα σκασμένα χείλη μου και στις πληγές που είχαν τα δάχτυλά μου από το κρύο. Το βράδυ στο ίδιο σημείο ήταν τρομακτικά διότι υπήρχε πίσσα σκοτάδι και όσο να ναι αγριεύεσαι στη μέση του πουθενά. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που σε άλλες περιπτώσεις όπως τώρα που είμαστε πολίτες ούτε καν θα σκεφτόμασταν να μιλήσουμε στο κινητό αφού το μυαλό μας θα ήταν στην επιβίωση. Κι όμως τότε τα αντιμετωπίζαμε όλα. Βασικά δε τους δίναμε καν σημασία διότι λίγο να ακούσεις την φωνή της κοπέλας σου αλλά ακόμα και φίλων και συγγενών σου αρκούσε ώστε να νιώσεις όμορφα, να νιώθεις πως δεν είσαι ξεχασμένος και αποκομμένος στην ερημιά και πως υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται και είναι δίπλα σου. Και η αλήθεια είναι πως όλοι με στηρίξανε εκείνη την περίοδο κα με βοήθησαν πολύ...

Οπότε αυτή η διαφήμιση μόνο καλές αναμνήσεις μπορεί να σου φέρει από το στρατό...

Στο χέρι μας είναι πια...

Με πολύ καλή άμυνα ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει τον πολύτιμο βαθμό της ισοπαλίας με την Άλκμααρ στην Ολλανδία κάτι που αύξησε την διαφορά μας με την Στάνταρ Λιέγης στους 3 βαθμούς και έτσι με μία ισοπαλία με την Άρσεναλ στο Καραϊσκάκη περνάμε στην επόμενη φάση του Champion League. Ο Ολυμπιακός έφτασε κοντά στη νίκη όμως δε τα κατάφερε. Ωστόσο αυτό δε μας απογοητεύει αφού αυτό που θέλαμε να πετύχουμε το καταφέραμε... Επόμενο ραντεβού στο Καραϊσκάκη με τους Άγγλους...

Ιστορικές στιγμές...

Η ερωτική χημεία μεταξύ Γιώργου και Στάθη σε όλο της το μεγαλείο την Παρασκευή το βράδυ στο Όνομα του Ρόδου.

Αχ αυτό το όνομα...

Καλημέρα παιδιά... Ένα πράγμα που έχω βαρεθεί πάνω μου είναι το όνομα μου. Είναι τόσο κοινότυπο που κάθε μέρα θα το ακούσεις τουλάχιστον εκατό φορές. Εξάλλου και ο πρωθυπουργός μας λέγεται Γιώργος. Στην ομάδα πόλο της Χίου από τα 14 άτομα οι 8 λεγόμασταν Γιώργηδες όπως και ο προπονητής μας. Ευτυχώς στο στρατό είχε έξαρση το όνομα Γιάννης και έτσι για πρώτη φορά στη ζωή μου μόλις ακουγόταν το όνομα Γιώργος γυρνούσα με την πρώτη διότι ήμουν σίγουρος πως εμένα φώναζαν. Συνέχεια αναρωτιόμουν πόσοι Γιώργηδες υπάρχουν τελικά. Ευτυχώς που το περιοδικό Εικόνες του Έθνους της Κυριακής άκουσε την απορία μου και στην τελευταία σελίδα με τις στατιστικές έβαλε αυτό το ερώτημα με τα αντίστοιχα αποτελέσματα:

Τα πιο συνηθισμένα αντρικά ελληνικά ονόματα με εκατοστιαίο ποσοστό:

1. Γιώργος 11,1% (και λίγο βάζει πιστεύω)
2. Γιάννης 8,55%
3. Κώστας 7,97%
4. Δημήτρης 7,65%
5. Νίκος 6,93%
6. Παναγιώτης 4,91%
7. Βασίλης 3,6%
8. Χρήστος 3,56%
9. Θανάσης 2,43%
10. Μιχάλης 2,27%
11. Βαγγέλης 1,98%
12. Σπύρος 1,97%
13. Αντώνης 1,87%
14. Αναστάσης 1,64%
15. Θόδωρος 1,57%
16. Ανδρέας 1,54%

Σημείωση 1: Το 47% των Ελλήνων έχει τα πρώτα έξι ονόματα.

Σημείωση 2: Στο υπόλοιπο 53% εμφανίζεται μία ποικιλία με πάνω από 500 ονόματα τα οποία τα 120 είναι αρχαιοελληνικά.

Χαμένες πατρίδες...

Όλοι έχουμε μία δεύτερη πατρίδα. Η δικιά μου είναι τόσο κόντα τόσο σε θέμα απόστασης όσο και σε θέμα χρόνου. Εξάλλου ήμουν ήδη ώριμος όταν η πρόγιαγιά μου πέθανε αλλά μου είχε πει ήδη αρκετές ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια στη Σμύρνη. Της είχα υποσχεθεί όσο ήταν ακόμα ζωντανή πως θα πάω στη Σμύρνη και θα της φέρω ότι μου ζητήσει. Εκείνη μου χαμογελούσε. Δε καταλάβαινα τον λόγο που αντιδρούσε έτσι. Ίσως να μην ήθελε, ίσως να την πονούσε η ιδέα πως θα της έφερνα κάτι από τον τόπο της που η ίδια δε ξαναπήγε. Η πρόγιαγιά μου πέθανε τον Μάιο του 2006. Το ίδιο καλοκαίρι αποφάσισα να περάσω απέναντι. Η πρώτη φορά ήταν για μία μέρα πήγαινε έλα. Ήταν πράγματι συγκινητικά, πέρασα από την πλατεία με το ρολόι όπου μου λεγε η γιαγιά μου πως κατέβαινε από τον Μπουρνόβα εκεί με τους γονείς τις για να πάρουν προϊόντα από τους εμπόρους που έρχονταν από τα βάθη της Ασίας με τις καμήλες τους. Το είχα δει το ρολόι σε φωτογραφίες, μου λεγε η γιαγιά μου πως ήταν τεράστιο, πανύψηλο και όποτε πήγαινε εκεί αντί να βοηθήσει τους γονείς της καθόταν και το χάζευε ή πείραζε τις καμήλες. Δε μπορώ να φανταστώ την πρόγιαγιά μου κοριτσάκι να παίζει. Όμως ο τρόπος που μου τα λεγε μου δημιουργούσε μία λεπτομερέστατη εικόνα που όμως είχε πάντα ένα κενό, την γιαγιά μου. Όσες φορές έχω πάει το πούλμαν μας πήγαινε βόλτα μέχρι το Κορδελιό. Περνάμε πρώτα από Μπουρνόβα όπου εκεί βρίσκεται και το γήπεδο του Πανιωνίου. Τεράστιο γήπεδο για την εποχή του, και τόσο σύγχρονο που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Ο Μπουρνόβας από αριστοκρατική περιοχή της Σμύρνης έχει μετατραπεί σε βιομηχανική περιοχή και σε χαμηλής ποιότητας συνοικία. Αντιθέτως το Κορδελιό το οποίο ήταν το μόνο μέρος της πόλης που δε καταστράφηκε έχει κρατήσει στοιχεία της ελληνικής εποχής. Υπάρχουν ακόμα σπίτια από κείνη τη περίοδο καλοδιατηρημένα τα οποία τα αποκαλούν ελληνικά σπίτια ή χιώτικα. Φέτος που πέρασα και με καραβάκι Κορδελιό στάθηκα λίγο στην προκυμαία και έβλεπα στο βάθος την Σμύρνη με τα κάστρα της. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την καταστροφή. Αμέσως έστρεψα το κεφάλι μου από την άλλη μεριά. Δε θέλω να τα σκέφτομαι αυτα. Η Σμύρνη είναι μια υπέροχη πόλη. Σωστά την αποκαλούν το Παρίσι της Ασίας. Μια πόλη όσο η Αθήνα αλλά τόοσ όμορφη και ανθρώπινη όσο η Θεσσαλονίκη. Αναρωτιέμαι αν ήταν ακόμα στο ελληνικό κράτος, η Αθήνα θα χε την ίδια κόντρα με την Θεσσαλονίκη ή θα εξαφανιζόντουσαν και οι δύο αυτές πόλεις από την λάμψη της Σμύρνης. Το πούλμαν μας αφήνει πάντα στο Κονάκ. Εκεί είναι το παζάρι της πολής. Πρέπει να γνωρίζεις καλά τα στενά για να μην χαθείς διότι και οι Τούρκοι δεν ξέρουν καλά αγγλικά για να σε βοηθήσουν. Επίσης πρέπει να ξέρεις ποιά είναι η ποιοτική πλευρά του παζαριού ώστε να αγοράσεις πράγματα που αξίζουν και να μην σε πιάσουν κορόιδο. Όπως το Μοναστηράκι στην Αθήνα έτσι και εκεί υπάρχει ένα άνοιγμα με πολλά μαγαζάκια ανοιχτά για κεμπάπ και γύρο. Το φαγητό είναι υπέροχο. Παντού υπάρχει μυρωδιά από μπαχαρικά και γεύσεις της ανατολής. Στη συνέχεια έχεις δύο επιλογές. Ή να κάτσεις στα στεναδάκια του παζαριού για να πιείς τσάι ή να κατηφορήσεις προς την προκυμαία για καφέ και τάβλι. Φτάνοντας στην Προκυμαία της Σμύρνης βλέπεις ένα τεράστιο ανοιχτό χώρο μεταξύ των κτιρίων και της θάλασσας. Ένας τεράστιος πεζόδρομος, με ποδηλατόδρομο, με γρασίδι και παγκάκια για να απολαμβάνεις την θέα και την ομορφιά της πόλης. Εκεί διαπιστώνεις πόσο πίσω είσαι ως Έλληνας. Έχεις το κόμπλεξ σου και επαναπαύεσαι πως ζεις στην Ευρώπη και αυτό σε σώζει ενώ ακριβώς απέναντι που ανήκουν στην Ασία είναι πολλά χρόνια μπροστά σου. Η Σμύρνη είναι καθαρά μια πλήρης ευρωπαϊκή πόλη που τα έχει όλα και πάνω απ' όλα σέβεται τους κατοίκους της. Εκεί όσο ανθελληνικό και αν ακουστεί λες ευτυχώς που την πήραν οι Τούρκοι γιατί εμείς θα την καταστρέφαμε περισσότερο όπως κάναμε φυσικά με την Αθήνα. Η Σμύρνη γίνεται ακόμα πιο όμορφη την νύχτα. Με τα φώτα της να γεμίζουν όλο τον κόλπο και τα κάστρα της από πάνω να στέκονται σαν στέμμα και συ με έναν σωλήνα μπύρα efes pilsen να κάθεσαι στην προκυμαία και να πίνεις βλέποντας τον κόσμο που περνάει. Άνδρες με μοντέρνο ντύσιμο και γυναίκες πολύ όμορφες. Μια ζωντανή πόλη που δε τρώει τον κόσμο της αλλά τον βοηθάει να ζήσει όσο το δυνατόν καλύτερα σε μία μεγαλούπολη. Ατραξιόν τα βράδια στην Προκυμαία είναι ο Τούρκος Ινδιάνος. Προσέχετε όμως, μην τον φωτογραφίσετε χωρίς την δικιά του θέληση και δε του δώσετε λεφτά, θα σας κυνηγάει όλο το βράδυ. Φεύγοντας από την Σμύρνη πάντα κουβαλάς μια μυρωδιά ανατολής που κρατάει μέρες μέχρι να συνηθίσεις την καθημερινή σου ζωή στην Αθήνα ή όπου αλλού μένεις. Πιστεύω πως αν κάτσω να μιλήσω για την Σμύρνη θα γράφω για ώρες οπότε κλείνω το κείμενό μου εδώ, λέγοντας πως αξίζει να την επισκεφθείτε και να την ζήσετε...

Αφιερώνω το βίντεο αυτό στην μνήμη της πρόγιαγίας μου... Γουρλή Στέλλα Σμύρνη 1910 -Χίος 2006

Θα ναι μιά τέλεια νύχτα η αποψινή...

Αύριο θα σας πω εντυπώσεις... Το σίγουρο είναι πως θα γίνει πανικός απόψε...

Ρεζιλίκια

Δε θέλω να αναρτήσω εδώ ούτε φωτογραφία ούτε βίντεο... Απλά είδα όπως και πολύς κόσμος το ροζ βίντεο με τα όργια σε κάποιο νοσοκομείο. Το που και το πότε δε με ενδιαφέρει και ούτε θα ψάξω να το βρω. Έχω να πω όμως τα εξής πράγματα. Βλέπουμε δύο μπάζα γιατρούς, δύο βλάκες, δύο φλώρους στην κυριολεξία που τους βλέπεις στο δρόμο και τους φτύνεις που και πάλι πολύ σημασία τους δίνεις έτσι και μια νεαρή πιθανότατα νοσηλεύτρια (σχετικά με αυτά που ξέρουμε και ακούμε). Πρώτα απ' όλα αναρωτιέμαι τι τους βρίσκει. Ειλικρινά όποιος δεί το βίντεο θα τους σιχαθεί τους τύπους και από το τρόπο που μιλάνε όσο και με την συμπεριφορά τους απέναντι στην κοπέλα. Ειλικρινά ντράπηκα ώς άντρας βλέποντας τους. Ντράπηκα. Δε θέλω να μιλήσω χειρότερα γι΄αυτούς. Όσο για την κοπέλα. Ένα έχω να πω. Λυπάμαι τον πατέρα της. Αυτό τα λέει όλα. Ωστόσο το συγκεκριμένο βίντεο μας κάνει να σιχαινόμαστε όλους αυτούς τους ανθρώπους του συγκεκριμένου χώρου. Όχι επειδή κάνουν σεξ την ώρα της δουλειάς, αλλά επειδή μας πουλάνε μούρη με τα πτυχία τους και τα φακελλάκια τους ενώ για της κοπέλες εκεί μέσα φάνηκε πως κυνηγάνε τον γαμπρό γιατρό για να το παίζουν μετά κυρίες. Λυπάμαι πολύ. Ειλικρινά έχασα πάσα ιδέα. Πρέπει αυτό το βίντεο να διαρεύσει αλλά όχι από δω και από μένα. Όμως πρέπει να διαρεύσει, να τους βγάλουμε τους δύο καραγκιόζηδες (ειδικά ο ένας δε ξέρει να μιλάει) στο Σύνταγμα και να τους χειροκροτήσουμε ειρωνικά. Μπράβο φίλε που το έπαιξες μάγκας σε μία κοπελίτσα, μπράβο φίλε που της έταξες γάμους και στεφάνια για να την πηδάς, μπράβο φίλε για τα πτυχία σου είδαμε το επίπεδό σου, μπράβο φίλε που σε σένα θα αφεθούμε όταν θα σε έχουμε ανάγκη να μας κάνεις καλά... Μπράβο....
Όσο για τις γυναίκες;... Κυνηγήστε το χρήμα, κυνηγήστε την δόξα, κυνηγήστε την εύκολη ζωή, έτσι όμως θα καταντήσετε. Σαν την κοπελίτσα στο βίντεο. Που έπεσε θύμα αυτών των ηλιθίων. Έτσι διαλύονται σχέσεις, έτσι κλείνουν σπίτια... Συγχαρητήρια. Είμαι πολύ περήφανος...

Η αξία του έντεχνου...

Η αξία του έντεχνου είναι πως ενώ το υποτιμάς όποτε το χεις ανάγκη σου στέκεται δίπλα σου και σε βοηθάει να ξεπερνάς πολλές καταστάσεις ή μεταπτώσεις της ψυχικής σου κατάστασεις. Πολλές φορές έχεις την εντύπωση πως πολλά τραγούδια γράφτηκαν για σένα. Όπως το συγκεκριμένο. Γυρνώντας το βράδυ πιά κουρασμένος από μία γεμάτη μέρα έβαλα ραδιόφωνο και έπεσα σε ένα παλιό κομμάτι της Ελευθερίας Αρβανιτάκης. Το τραγούδι αυτό όπως και πολλά από τον συγκεκριμένο δίσκο μου θυμίζουν μέρες τέλη της δεκαετίας του 80 όπου ήμουν ακόμα πιτσιρίκι, αθώο και αγνό. Δε καταλάβαινα το νόημα ή τους στίχους αλλά με μάγευε η φωνή της Αρβανιτάκη. Σήμερα ακούγοντας το Μένω Εκτός ένιωσα τόσο οικεία με τους στίχους του, είχα χαμηλό φωτισμό, άρχισα να το ψιλοτραγουδάω μέχρι που κατέληξα να το λέω δυνατά απελευθερώνοντας έτσι και τελευταία απομεινάρια του πόνου μου και να νιώθω πιο ελεύθερος. Έκλεισα μετά το ράδιο και έκανα ένα ζεστό ντούζ συνεχίζοντας να το τραγουδάω. Τελικά η μέρα ήταν όμορφη σήμερα....

Μια συγκινητική ιστορία...

Ακούω συχνά τετοιές ιστορίες που να πω την αλήθεια με κάνουν πλέον και τις βαριέμαι και διακόπτω τον άλλον όταν πάει να μου ξεκινήσει μία. Όμως η σημερινή πράγματι μ'αρεσε πολύ. Συσχετίστηκε με το γεγονός της Βάρκιζας που ρίξανε φόλα στην παραλία και πολλά σκυλιά πέθαναν. Το κατηγορώ αυτό. Και κυριώς για τα σκυλιά που είναι πραγματικά σαν άνθρωποι. Πιο συχνά ακούς για φιλία ανθρώπου και σκύλου παρά για με άλλου ζώου. Και έχουν το θράσος κάποιοι να σκοτώνουν αυτά τα πλάσματα; Πραγματική εγκληματική ενέργεια. Για όσους προκαλούν αυτό το κακό, σε αυτούς αφιερώνω την παρακάτω ιστορία, άγνωστη σε πολλούς αλλά τόσο γνωστή στην πόλη που έλαβε χώρα, που είχε ως αποτέλεσμα να τιμήσουν το σκύλο με το να του στήσουν ένα γλυπτό. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όπως ανέφερα στην αρχή επειδή αυτές οι ιστορίες δε με συγκινούν, όταν άρχισε η διήγηση δε κράτησα τις πρώτες πληροφορίες και την πιο σημαντική, το όνομα της πόλης. Σ' αυτή τη πόλη έμενε ένας γιατρός με τον σκύλο του. Είχαν πολύ δυνατή σχέση και το σκυλί ήταν αρκετά έξυπνο. Φεύγανε μαζί από το σπίτι κάθε πρωί. Λίγο πριν το ιατρείο του ο ιδιοκτήτης του το άφηνε ελεύθερο να γυρίσει στην πόλη. Ο σκύλος είχε μάθει την ώρα που σχολούσε οπότε πάντα τον περίμενε στο συγκεκριμένο σημείο για να γυρίσουν μαζί σπίτι. Αυτό γινόταν χρόνια και παράλληλα είχε γίνει θέμα και στην πόλη για την εξυπνάδα του σκυλιού. Μία μέρα όμως ο γιατρός πέθανε από έμφραγμα μέσα στο ιατρείο του. Ο σκύλος την ίδια μέρα γύρισε στο γνωστό σημείο όπου θα συναντούσε το αφεντικό του για να επιστρέψουν σπίτι. Μάταια. Ο γιατρός δε φάνηκε πουθενά. Ο σκύλος ενώ ήξερε τον δρόμο να γυρίσει σπίτι δεν έφυγε. Τον περίμενε εκεί. Τον περίμενε τέσσερα ολόκληρα χρόνια μέχρι που πέθανε. Προς τιμή της πίστης του και της αγάπης του για το αφεντικό του η πόλη που αφιέρωσε ένα γλυπτό στο σημείο που τον περίμενε τόσα χρόνια... Δυστυχώς η ιστορία έχει τοπική αξία διότι λίγοι την γνώριζαν και λιγότεροι την είχαν ζήσει... Μπορεί να έχω περάσει και γω από αυτό το σημείο, μπορεί να χω ρίξει μια ματιά στο γλυπτό αυτό, αλλά δε θα χα νιώσει τίποτα γιατί πολύ απλά δεν ήξερα το γεγονός και τον λόγο που είχε στηθεί. Αν δεν έχεις ζήσει με έναν σκύλο δε μπορείς να κατανοήσεις την αγάπη που έχουν αυτά τα ζώα προς το πρόσωπό σου και τι χαρές κάνουν αν έχεις φύγει σε κάποιο ταξίδι... Εξάλλου δε μου φαίνεται παράλογο ένα γκάλοπ που είχε γίνει, όπου ένας στους πέντε άνδρες είχε επιλεξει τον σκύλο του στο ερώτημα ποιόν θεωρείς σημαντικότερο στη ζωή σου, τον σκύλο ή την σύντροφό τους.

Ξανά Μουντιάλ...

Ιστορική νίκη σήμερα μέσα στο Ντόνετς της Ουκρανίας όπου η Ελλάδα με γκολ του Σαλπιγγίδη στο πρώτο ημίρχονο. Μετά από 16 χρόνια το εθνικό μας συγκρότημα θα ξαναβρεθεί στη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου... Επόμενα ραντεβού στις 4 Δεκεμβρίου για να μάθουμε τους αντιπάλους μας...

Συγχαρητήρια μάγκες...

Το γκολ του Σαλπιγγίδη στο 32 λεπτό της αναμέτρησης...

Κότες... αστυνομικοί

Το βίντεο γίνεται ακόμα πιο αστείο με την απoρία της Μαριτίνας για το πως μπορούν δυό κουνελάκια να τσακώνονται. Και αν τσακώνονται τί ατάκες θα πετάνε. Φάε μία από το απαλό μου αυτί!!!! ή Νιώσε την οργή μου από το μαλακό μου ποδαράκι...

Μαριτίνα έγραψες...χεχε...

Για την Βίκη

Χθες στη συνάντησή μου με τα παιδιά μετά απο πολύ καιρό είχα μία ευχάριστη είδηση από την Βίκη. Ένα όνειρο της που μας το είχε εκμυστηριευτεί στα φοιτητικά μας χρόνια έγινε πραγματικότητα. Πέρασε μετά από πολλές προσπάθειες στη κρατική σχολή χορού. Με περηφάνεια μου δειξε στο ταμείο του κινηματογράφου το πάσο της όπου ανέφερε την σχολή. Τώρα θα μου πει κανείς γιατί χαίρομαι. Ο λόγος είναι ο εξής. Όλοι στην παρέα ξέραμε την λατρεία της Βίκης για χορό. Μιά μέρα που διάβαζα εφημερίδα παρατήρησα μια ανακοίνωση στα ένθετα του πολιτισμού για μια οντισιόν για παράσταση σύγχρονου χορού όπου ζητούσε νέους και νέες μέχρι κάποιας ηλικίας. Αμέσως έστειλα μήνυμα στην Βίκη να την ενημερώσω αν ενδιαφέρεται. Με πήρε τηλέφωνο και δώσαμε ραντεβού έξω από τα Μετρόπολις του Πειραιά. Έφτασα κάτω με το απόκομμα. Πέρασα και την πήρα από το σπίτι, πήραμε καφεδάκι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι δίπλα στο συντριβάνι. Διαβάσαμε καλά την αγγελία. Σύγχρονος χορός και τραγούδι. Η απορία μας δεν ήταν ο χορός διότι ήξερα πως η Βίκη το χει αυτό αλλά ποιό τραγούδι θα πει... Θυμάμαι είχε μεγάλο έρωτα με την Θεοδοσία Τσάτσου και αναρωτιόταν ποιό κομμάτι της της ταίριαζε περισσότερο. Εγώ από την άλλη δεν ήμουν σύμφωνος και έψαχνα κάποιο άλλο. Αποφασίσαμε να αφήσουμε αυτό το θέμα στην άκρη και να ετοιμάσουμε το βιογραφικό που θα έστελνε. Μεγάλο άγχος. Μικροί ακόμα και οι δύο δε ξέραμε να γράφουμε βιογραφικά και δε μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τι είναι σημαντικό να βάλουμε και τι όχι. Μετά από αρκετή ώρα συντάξαμε ένα κείμενο και αφού το ξαναδιαβάσαμε αποφασίσαμε πως ήταν καλό να το στείλουμε. Το διαλύσαμε μιας και άρχισε να βραδιάζει και γύρισαμε στα σπίτια μας. Τότε μου ήρθε στο μυαλό ένα ωραίο έντεχνο ελληνικό τραγούδι που θα της ταίριαζε. Την πήρα τηλέφωνο και της το πρότινα και κείνη το δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Μετά από χρόνια είχα ξεχάσει τι της είχα προτίνει τότε όπως επίσης δε μπορώ να πως με σιγουριά αν πήγε τελικά στην οντισιόν ή όχι, ή αν πήγε δε θυμάμαι αν την πήραν. Χθές όταν μου είπε να νέα αμέσως ενθουσιάστηκα. Πήγα να της θυμήσω την μέρα εκείνη που έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα.
Δε τις ξεχνάω αυτές τις στιγμές. Ακόμα έχω κρατημένο το μήνυμα που μου είχες στείλει για την οντισιόν. Συγκινήθηκα πολύ. Δε το περίμενα. Το θυμόταν κατα λέξη και μου το ξαναείπε σαν να το διάβαζε μπροστά της. Ήταν το πρώτο μου σημαντικό επαγγελματικό μήνυμα για το όνειρο που ζω τώρα. Ένιωθα πολύ όμορφα που στην αρχή της πορείας της μεσολάβησα όσο μπόρεσα και γω. Μου θύμησε και το τραγούδι που της είχα προτείνει. Ήταν το "Με το ίδιο μακό" του Μαχαιρίτσα. Όμορφες στιγμές ξαναήρθαν στο νου μου...
Τώρα περιμένω με ανυπομονησία της πρώτη της παράσταση για να την δω επιτέλους και πάνω στη σκηνή να χορεύει...

Ένα υπέροχο βράδυ...

Η σημερινή βραδιά φαινόταν από την αρχή πως θα ναι όμορφη. Θα γινόταν ένα reunion μετά από πολλά χρόνια. Η παρέα της οδού Δημητρακοπούλου (όπως είχα αναφέρει σε παλιότερο blog) και συγκεκριμένα η παρέα του Αττικόν σινεμά ξαναενώθηκε σε μια συμβολική ταινία και έχει σκοπό να μείνει. Περάσανε χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση πάλι σ' αυτό το σινεμά. Η πρώτη φορά ήταν στο Εργοστάσιο σοκολάτας όπου η Βίκη ήρθε τελευταία και μας βρήκε μέσα στο σινεμά να την περιμένουμε αλλά μας έφερε σοκολάτες να μας συνοδεύσουν με την προβολή της ταινίας. Την δεύτερη φορά ήταν για να δούμε την Κορεάτικη ταινία "Η εκδίκηση μιας κυρίας¨... Από τότε χώρισαν οι δρόμοι μας... Μέχρι σήμερα που αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε να δούμε στο Αττικόν το New York, I love you...
Ωστόσο θέλω να επισημάνω πως το Paris Je t' aime το χα δει με την Ελεάννα στο 'Ελλη πριν 3 χρόνια όταν είχε βγει. Η Βίκη το δε σε dvd.
Ραντεβού λοιπόν στην Κοραή. Επειδή είναι μικρός ο κόσμος με την Βίκη όσο περιμέναμε την Ελεάννα πετύχαμε έναν άλλο συμφοιτητή μας, οπότε θυμηθήκαμε παλιές καταστάσεις. Μετά κατηφορίσαμε προς το Αττικόν. Είχα να δω την Βίκη χρόνια... Μου λεγε τα δικά της (τα οποία θα τα αναλύσω και αυτά σε άλλη ανάρτηση - υπάρχει λόγος). Φτάνοντας στο σινεμά και κόβοντας εισητήρια διαπιστώσαμε πως έχει αυξηθεί η τιμή εισόδου και στο Αττικόν. Καθώς ανεβαίναμε προς την αίθουσα πετύχαμε την φίλη μου την Λιάνα η οποία είναι ιδιοκτήτρια του Αττικόν σινεμά. Να ανεβούμε στον εξώστη ρώτησα την Λιάνα ψιθυριστά... Και με ένα συνομωτικό και ναζιάρικο ύφος μας είπε χαμηλόφωνα ανεβείτε... Σαν παιδάκια κάναμε. Αράξαμε στον εξώστη ως άρχοντες του κινηματογράφου, βγάλαμε τα παππούτσια μας για να μαστε πιο άνετα και απολαύσαμε την ταινία.. Αρχίσαμε τα πειράγματα, τα γέλια, τους διαλόγους και κάθε τι που μας γυρνούσε χρόνια πίσω, στα φοιτητικά μας...
Η ταινία τελείωσε και συνεχίσαμε την βραδιά μας στην Μπρίζα. Γέλιο, χαβαλέ, κουτσομπολιά και φωτογραφίες μεταξύ μας. Έχουν αλλάξει πολλά, έχουμε αλλάξει και μεις όμως εκείνη τη στιγμή είμασταν πάλι όπως παλιά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... Σαν να αναλύαμε την άσκηση που μας έβαλε κάποιος καθηγητής στη σχολή, σαν να σχολιάζαμε την κατάσταση στα εργαστήρια, σαν να κουτσομπολεύαμε έρωτες και φλερτ του παρελθόντος λες και έγιναν χθες...
Τρομερή ανανέωση, υπέροχη αναζωογώνηση... ξαφνικά άρχισα να νιώθω πάλι δυνατός, γεμάτος όνειρα, σχέδια, έρωτες... και είδα πως δεν είμαι μόνος... πως άτομα που είχα αφήσει ή με είχαν αφήσει κατα βάθος ήταν δίπλα μου και πως έπρεπε να δώσουμε δύναμη στη φλόγα για να ξαναανάψει η φιλία μέσα μας.
Ένα είναι σίγουρο, πως αυτή η βραδιά θα χει συνέχεια... Θα υπάρξουν πάλι πολλές παιχνιδιάρικες και τρελές φωτογραφίες, θα υπάρξουν πολλά πειράγματα, θα υπάρξουν πολλές συμβουλές για προσωπικά θέματα, θα υπάρξουν πάλι πολλά κουτσομπολιά πάνω σε έρωτες τόσο δικούς μας όσο και άλλων και πάνω απ' όλα θα ξαναγεννηθεί αυτή την χαμένη παρέα
Ελεάννα και Βίκη σας ευχαριστώ πάρα πολύ...

Νέα Υόρκη, Σ' αγαπώ...

Επιτέλους βγήκε στο σινεμά η αναμενώμενη συνέχεια του Paris Je t' aime μόνο που αυτή την φορά ο τόπος αλλάζει και έχουμε την Νέα Υόρκη. Νέο περιεχόμενο, νέοι έρωτες, πιο ώριμη και σύνθετη πλοκή, με έξυπνο για μία ακόμα φορά φινάλε αλλά πάνω απ' όλα πολύ καλές ερμηνείες. Η αλήθεια είναι πως σε πολλά σημεία επαναλάμβανε ιστορίες και σκηνικά του Paris je t' aime όμως κατάφερε και διατήρησε έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Έχουμε ιστορίες πιο ώριμες, πιο ρεαλιστικές. Λιγότερες με μεγαλύτερη διάρκεια. Καθόλου κουραστικές. Έξυπνοι διάλογοι (ειδικά η ιστορία με το ηλικιωμένο ζευγάρι για μένα ήταν η καλύτερη) αλλά και ερμηνείες που σε συγκινούσαν (ειδικά το κοριτσάκι στην ιστορία με τον πατέρα της που είναι στο Central Park). Το θέμα όμως δεν ήταν η ταινία που έκανε υπέροχη τη σημερινή βραδιά αλλά ένα reunion το οποίο θα το αναφέρω στην αμέσως επόμενή μου ανάρτηση. Όσο για την ταινία ήταν πολύ καλή. Αξιόλογη και ισάξια συνέχεια της προκατόχου της. Αναμένουμε την συνέχεια με πιθανόν μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δύο ήταν τα ερωτήματα που θίξαμε με την παρέα μετά. Πρώτον αν η Νάταλι Πόρτμαν ξαναξύρισε το κεφάλι της (όπως στην Βεντέτα) και αν γίνει κάτι αντίστοιχο με την Ελλάδα θα επιλέξουν Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;... Αυτό ανοίγει μεγάλη κουβέντα... Αλλά μακάρι να φτάσει αυτή η συνέχεια και δω... Ως τότε ας απολαύσουμε τους έρωτες της Νέας Υόρκης...

Εκμεταλλεύοντας τον αγώνα

Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου εκνευρίζομαι και τις θέσεις που παίρνουν διάφορες αριστερές παρατάξεις θεωρώντας πως το γεγονός αυτό ήταν δικό τους αποκρύπτοντας την αλήθεια. Βέβαια και το γεγονός ότι δε δίνεται μεγάλη έμφαση στα βιβλία του σχολείου για το κίνημα των φοιτητών κάνει τους νέους να πιστεύουν ότι ακούνε. Θυμάμαι και γω ως θύμα πρωτοετής που σε πιάνει η κάθε παράταξη και σε πρήζει, είχα πιστέψει κάθε βλακεία που μου λέγανε. Πηγαίνοντας κάθε χρόνο Πολυτεχνείο, συναντούσα στον προαύλιο χώρο πολλούς γνωστούς μου από διάφορες φοιτητικές παρατάξεις, οι μεν ως Π.Κ.Σ. να μου λένε πως οι εργάτες ήταν αυτή που έδιναν τον παλμό στους εξεγερμένους φοιτητές. Οι άλλοι ως ΔΙΚΤΥΟ μου λέγανε τότε πως πολλά παιδιά του Πολυτεχνείου είχαν ενταχθεί στο κόμμα του Συνασπισμού (π.χ. η Δαμανάκη) ενώ οι Πασπίτες είναι αυτοί οι οποίοι φυλάνε την σημαία και την περιφέρουν σε κάθε πορεία.

Αλλά ξεχνάμε... Ειλικρινά ξεχνάμε ή δεν έχουμε μάθει... Η ιστορία είναι τέτοια που αναιρεί κάθε στάση που κρατάει η κάθε παράταξη που είτε λόγω "παροπίδων" είτε λόγο συμφέροντος συνεχίζει να γίνεται ρεζίλι με την ανιστόρητη άποψη και εκμετάλλευση του γεγονότος. Όπως είχα αναφέρει σε αναρτήσεις μου για την Πτώση του Τείχους, όλα τα μεγάλα γεγονότα που αλλάζουν τη ροή της ιστορίας ξεκινάνε από ένα τυχαίο γεγονός. Είχα κοντινούς μου συγγενείς που βρίσκονταν τότε τόσο στη Νομική σχολή όσο και στο Πολυτεχνείο μετέπειτα.

Όλα είχαν ξεκινήσει από την εξέγερση των φοιτητών στην Νομική σχολή. Είχαν ανέβει στην ταράτσα ζητώντας την ελευθερία λόγου. Τότε ακούστηκε για επεισόδια στο Πολυτεχνείο οπότε ξεκίνησαν μία πορεία από την Νομική και μέσω Σόλωνος βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο. Εκεί διαπίστωσαν πως η κατάσταση ήταν ήρεμή. Θεωρώντας το ως παγίδα για να κατεβούν από την ταράτσα της Νομικής κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο και συνέχισαν τον αγώνα τους. Θα πρέπει να αναφέρω εδώ πως είχε βγάλει ο Ριζοσπάστης (ή ο Οδηγητής δε θυμάμαι) πρωτοσέλιδο όπου καταδίκαζε την συγκεκριμένη φοιτητική εξέγερση αναφέροντας πως δεν ήταν έργο ανθρώπων της αριστεράς. Καταδίκαζε το "Πολυτεχνείο" πριν καν γίνει. Κατευθείαν όμως αυτές οι εφημερίδες μαζεύτηκαν μ' αποτέλεσμα όσες είχαν πουληθεί να είναι τώρα ανάρπαστες και συλλεκτικά κομμάτια. Όσο ήταν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο ήρθαν μαζί τους για συμπαράσταση οι εργάτες (βρίσκοντας και την ευκαιρία να διαδηλώσουν και κείνοι για τα αιτήματά τους). Οι φοιτητές δεν τους ήθελαν διότι το κίνημα αυτού ήταν καθαρά φοιτητικό. Εξάλλου είναι γνωστή σε όλους όσους ζήσανε το συμβάν, η φράση πως τώρα με τους εργάτες την κάτσαμε. Τη βραδιά πριν μπεί το τανκς οι εργάτες διαλύθηκαν και έμειναν μόνοι τους οι φοιτητές μέσα, ανυπεράσπιστοι, κουρασμένοι και πλέον φοβισμένοι διότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα ήθελαν. Τα γεγονότα στη συνέχεια είναι σε όλους μας γνωστά. Αυτό το γεγονός, αυτή η φοιτητική κινητοποίηση συσχετίστηκε και έγινε τελικά ένα με την πτώση της χούντας.

Όμως είναι καλό να ξέρουμε την ιστορία μας, και μιλάμε για ένα γεγονός που έγινε πριν τριανταπέντε χρόνια. Είναι ντροπή να μη το γνωρίζουμε. Εξάλλου όπως μου είπε ένας αναγνώστης σε παλιότερη ανάρτηση πως εδώ δε ξέρουμε την δικιά μας ιστορία, γιατί να ξέρουμε για την Πτώση του Τείχους; Η απάντηση είναι απλή. Και τις δυό πρέπει να ξέρουμε διότι είναι πολύ κοντινά χρονικά γεγονότα τα οποία το ένα σημάδεψε την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία ενώ το άλλο έχει επηρεάσει την δικιά μας ιστορία. Επίσης αν είχαμε την γνώση αυτή δε θα γινόμασταν άβουλα πλάσματα ακούγοντας την κάθε αριστερή πάράταξη που προσπαθεί να υιοθετήσει το γεγονός αυτό. Πρέπει να γυρίσουμε σε όλου αυτούς τους συμφεροντολόγους την πλάτη και να τιμήσουμε τα παιδιά που με τον αγώνα και το αίμα τους μας πρόσφεραν σε μας τους νέους την Ελευθερία του Λόγου.

Μάγκες το Πολυτεχνείο δεν είναι ούτε Π.Κ.Σ., ούτε ΔΙΚΤΥΟ, ούτε ΠΑΣΠ, ούτε τίποτα... Το "Πολυτεχνείο" είναι η ελευθερία, ο αγώνας για κάτι καλύτερο και το όραμα για ένα μέλλον δημιουργικό... Ας γίνουμε άξιοι συνεχιστές του λοιπόν...

Οι πορείες μας...

Πρωτοετής στην Αθήνα. Χαμένος σε μια μεγαλούπολη προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου και παράλληλα να μπω σε έναν άλλο ρυθμό ζωής. Ενάμισι μήνα μετά την άφιξή μου στην πρωτεύουσα ήρθε η επέτειος της 17 Νοέμβρη. Στη πρώτη πορεία πήγα με δύο φίλους μου Χιώτες (ο ένας μάλιστα ήταν μεγάλο μέλος της Δ.Α.Π. οπότε όσοι τον συναντούσαν σε κάθε πορεία που πηγαίναμε ξαφνιάζονταν) με τον Αλέξη και τον Φόντα. Η πρώτη πορεία το 2002 ήταν η πιο επεισοδιακή μετά από πολλά χρόνια. Ξαφνικά είδα στα πέντε μέτρα από μένα να καίγεται ένα περίπτερο, διάφοροι να πετάνε μολότοφ από δίπλα μου και ματατζήδες που κάνανε επίθεση καταπάνω μας. Φυσικά και δεν είχα σχέση με αυτά, εξάλλου όσοι πάνε σε πορείες γνωρίζουν πως από την μια στιγμή στην άλλη μπορούν άνετα να βρεθούν μέσα στα επεισόδια και να μη ξέρουν από πού να φύγουν. Θυμάμαι ανεβήκαμε στα κάγκελα του εθνικού κήπου απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη για να αποφύγουμε το ποδοπάτημα και τα αντικείμενα που πετούσαν και οι δύο πλευρές. Εκείνη τη στιγμή άκουσα τον ολοκληρωτικό ήχο των συντονισμένων βημάτων που είχαν οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να περνάει από μπροστά μας και στη συνέχεια να κινείται απειλητικά προς τους νεαρούς που πετούσαν μολότοφ και κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Η Πορεία σε κείνο το σημείο είχε διαλυθεί. Είδαμε πως δε μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μας από τα δακρυγόνα και γενικά επικρατούσε ένας φόβος αφού η πρώτη μας γνωριμία με αυτό το γεγονός σημαδεύτηκε με καταστροφές και φασαρίες. Έτσι υποχωρήσαμε σε μία καφετέρια, πλυθήκαμε στο μπάνιο και κάτσαμε και ήπιαμε έναν καφέ μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα έξω. Την επόμενη χρονιά ξανασυναντηθήκαμε σχεδόν όλη η παρέα τελείως τυχαία. Είχα πάει με τον φίλο μου από την Δ.Α.Π. στο Πολυτεχνείο. Ως φοιτητής πηγαίνεις σε αυτές τις εκδηλώσεις για να τιμήσεις όσους θυσιαστήκανε για να ζεις εσύ άνετα αλλά και για να βρεις γνωστούς και γιατί όχι να φλερτάρεις. Φεύγοντας από το Πολυτεχνείο πετύχαμε στην 3η Σεπτεμβρίου τον Φόντα. Το αστείο με τον Φόντα είναι πως ως φυσιογνωμία δε προκαλεί αλλά σε όποια πορεία πήγαινε έτρωγε ξύλο. Οπότε αποφάσισε να πηγαίνει με μπλε ντύσιμο ώστε να μην τραβάει την προσοχή. Όμως κάθε φορά που ήμασταν μαζί σε πορεία μόλις βλέπαμε πως ξεκινούσαν επεισόδια απομακρυνόμασταν από διπλά του και όταν τον ξαναβρίσκαμε στους Αμπελόκηπους μας περιέγραφε με μώλωπες και σκισμένα ρούχα πως του την ξαναπέσανε. Θυμάμαι μια φορά που ήρθε μόνο με σπασμένο κράνος και τον ρωτήσαμε τι συνέβη και δεν έφαγε καμία. Μας είπε πως όταν τον ρίξανε κάτω και ήταν έτοιμοι να τον χτυπήσουν σηκώθηκε με θράσος και τους φώναξε αν γνωρίζουν ποιόν πάνε να βαρέσουν. Οι αστυνομικοί σάστισαν. Ένας του ζήτησε συγνώμη αποκαλώντας τον κύριε αξιωματικέ. Από τότε του βγήκε το παρατσούκλι αυτό. Και φτάνουμε στις μέρες μας…
Ο φίλος μου ο δαπίτης ζει πλέον στη Χίο, εγώ αφού έκανα το στρατιωτικό μου στο νησί ξαναγύρισα Αθήνα και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Όπως και ο Αλέξης ο οποίος όλη την εβδομάδα τρέχει. Όσο για τον Φόντα είχε ένα σοβαρό ατύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Με λίγα λόγια η παρέα της πορείας της 17 Νοέμβρη διαλύθηκε. Όμως οι αναμνήσεις και οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε στα φοιτητικά μου χρόνια θα μείνουν καλά χαραγμένες στο μυαλό μου και κάθε φορά που κοντεύει αυτή η γιορτή θα ξεπηδάνε από μέσα μου τέτοιες στιγμές ανέμελος, χαρούμενες, παρεϊστικες, χαβαλετζίδικες και πάνω απ’ όλα νοσταλγικές…

Κλειστόν...

Κλειστό το blog λόγω δυήμερης παραμονής του blogger στην Πάτρα. Επιστροφή την Δευτέρα...

Πώς αλλάζουν οι καιροί...

50 φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Παρασκευή και 13 όμως αυτό δε πτοεί την διοργάνωση για την έναρξη του 50ου φεστιβάλ. Η αρχή πάντως ξεκίνησε (άτυπα) δυναμικά στην Αθήνα με το φεστιβάλ Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη που είχε τρομερή απήχηση με ταινίες μικρού μήκους και όσες δε κατάφεραν να επιλεχτούν για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Καλή αρχή λοιπόν και για τους πάνω...

Υπολογιστές γένους αρσενικού ή θηλυκού;...

Οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ θεωρούν τα κομπιούτερ αρσενικού γένους γιατί:

1. Προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή τους, πρέπει πρώτα να τα ανάψεις.

2. Περιέχουν τόνους από δεδομένα, αλλά εξακολουθούν να μην έχουν ιδέα.

3. Yποτίθεται ότι υπάρχουν για να σε βοηθούν να λύνεις προβλήματα, αλλά τις περισσότερες φορές ΑΥΤΑ τα δημιουργούν.

4. Μόλις δεσμευτείς με κάποιο συνειδητοποιείς ότι αν περίμενες λίγο ακόμα θα μπορούσες να έχεις βρει ένα καλύτερο μοντέλο.

5. Είναι πάντα απαραίτητο να έχεις ένα backup.

Οι ΑΝΤΡΕΣ θεωρούν τα κομπιούτερ θηλυκού γένους γιατί:

1. Κανείς, εκτός από το δημιουργό τους, δεν μπορεί να καταλάβει την εσωτερική τους λογική.

2. Η γλώσσα, που χρησιμοποιούν για να επικοινωνούν μεταξύ τους, είναι ακατανόητη.

3. Ακόμη και τα πιο ασήμαντα λάθη σου αποθηκεύονται στη μακροχρόνια μνήμη τους.

4. Μόλις δεσμευτείς με κάποιο, αρχίζεις να ξοδεύεις όλα σου τα λεφτά για να τους αγοράσεις αξεσουάρ.

5. Το μήνυμα Bad Command or File Name (Λανθασμένη εντολή ή όνομα αρχείου)δίνει τόσες πληροφορίες όσες η απάντηση : "Αν δεν ξέρεις γιατί είμαι θυμωμένη μαζί σου, τότε σίγουρα δεν πρόκειται να σου πω".

από το trelokouneli.blogspot.com

Ποιό 2012;... Η βραδιά ήταν μοναδική...

Μια παραξενιά μου είναι να βλέπω τις εμπορικές επιτυχίες κάθε χρονιάς σε αβάντ πρεμιέρ. Έτσι και σήμερα πήγα να δω την νέα ταινία καταστροφής το 2012. Το θέμα είναι πως την ταινία αυτή αποφάσισα να την δω με τον πατέρα μου. Με τον πατέρα μου έχουμε ένα φτωχό βιογραφικό στο θέμα σινέμα αλλά παράλληλα πολύ ιδιαίτερο. Οι προβολές που έχουμε δει μαζί είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και όχι όλα. Είναι μόνο τρείς σε διαφορετικές πόλεις και εποχές. Στην πρώτη πήγαινα δημοτικό και είχαμε πάει στο μοναδικό σινεμά της Χίου, το Διάνα για να δούμε την ταινία Φλινστόουνς. Ήμασταν μόνοι μας στην αίθουσα και κάναμε ανωριμότητες μιάς και οι δύο είμασταν και παραμένουμε παιδιά. Είχα ανέβει πάνω στη σκηνή (μίας και το σινεμά ήταν και θέατρο) και άρχισα να βγάζω λόγο. Ο πατέρας μου κάτω με κοιτούσε και γελούσε αλλά διέκρινα και στο βλέμμα του μια περηφάνια την οποία μετά από χρόνια την κατάλαβα... Όταν άρχισε να μπαίνει κόσμος στην αίθουσα κατέβηκα και ξαναέκατσα δίπλα του. Την δεύτερη φορά ως φοιτητής είχα αποφασίσει να πάω Ζάκυνθο να τον βρω μιάς και εκεί δούλευε και να περάσω μαζί του και με ένα φιλαράκι τα γεννέθλιά μου. Εκεί είχαμε πάει στο δημοτικό κινηματογράφο της πόλης, νομίζω Ζέφυρος λεγόταν να δούμε τον Τελευταίο Σαμουράι. Ο πατέρας μου είχε χαρεί πολύ που τον είχα τιμήσει και έδειχνε κάθε στιγμή τον ενθουσιασμό του. Η σημερινή προβολή όμως ήταν διαφορετική. Πλέον δουλεύω και συντηρούμε όσο μπορώ μόνος μου, άρα έχω περάσει σε ένα άλλο επίπεδο αλλά και επειδή του είχα υποσχεθεί ότι θα πηγαίναμε μαζί να δούμε αυτή τη ταινία διότι το αρέσουν θέματα υπερφυσικά με εξωγήινους, φαντάσματα και προφητείες και αυτή τη ταινία την περίμενε πως και πως. Ένα ιδιαίτερο που είχε η ταινία ήταν πως έδωσε μεγάλο βάρος στη σχέση πατέρα και παιδιών. Συνήθως κερδίζανε τις εντυπώσεις οι μανάδες όμως στη συγκεκριμένη ταινία δώθηκε μεγάλο βάρος στην αγάπη τόσο των μπαμπάδων προς τα παιδιά τους όσο και στα παιδιά προς αυτούς. Μας έπιασε μια αμηχανία. Την ένιωθα και από την μεριά του. Ο πατέρας μου είναι ναυτικός και πάντα μου φερόταν διαφορετικά σε σχέση με άλλους γονείς που ήξερα. Όμως πάντα μ' αγαπούσε και μ' αγαπάει. Το ξέρω. Απλά εγώ είχα μια παρατεταμένη εφηβεία και ξεσπούσα ή αρνιόμουν την αγάπη αυτή. Όμως αυτή η ταινία (η οποία τελικά αν και με εντυπωσίασαν τα εφέ της δε μ' άρεσε καθόλου) μας έφερε αντιμέτωπους με την αλήθεια. Ήθελα πως και πως να του πω εκείνη την στιγμή πόσο τον αγαπάω και πόσο πολύ τον έχω αδικήσει αλλά δυστυχώς είμαι εγωιστής και δύσκολα τα εκφράζω αυτά. Ο πατέρας μου από την άλλη δεν έβρισκε τον τρόπο αλλά και κείνος σφιγγόταν όχι για να το αποκρύψει αλλά για να βρεί τον τρόπο να μου το πεί και ο ίδιος. Η αλήθεια είναι πως για κάμποσο καιρό δεν είχαμε την καλύτερη σχέση. Είχαν συμβεί αρκετά που μας απομάκρυναν (φαινόμενο πολύ συχνό, η κόντρα που έχει ο γιός στον πατέρα του όταν είναι ναυτικός και δεν έχει συνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου) . Αυτό μας έκανε να αλλάξουμε. Γενικά έχω αλλάξει. Το θέμα είναι το τι ευκαιρία μου δίνει ο καθένας για να το διαπιστώσει. Ο πατέρας μου πάντα πίστευε σε μένα και αυτό το έδειξε και εκείνη την περίοδο. Με εμπιστεύτηκε. Κατάλαβε τις προσπάθειες που είχα κάνει για να αλλάξω και μου έδωσε τις ευκαιρίες για να το αποδείξω. Αυτή τη στιγμή νιώθουμε πολύ ευτυχισμένοι και πλήρεις που έχει ο ένας τον άλλον κοντά του. Κάποτε πιτσιρίκι ή έφηβος έβλεπα ώς αγγαρεία ή χάσιμο χρόνου να κάνω δραστηριότητες με τους γονείς μου. Τώρα δε βλέπω τη στιγμή που θα ξαναβρεθώ μαζί του ή και με την μητέρα μου για να κάνουμε κουβεντούλες με καφεδάκι, ή να δούμε κανένα ματς στη τηλεόραση ή στο γήπεδο. Τελειώνοντας η ταινία τον ρώτησα πως του φάνηκε. Ωραία, πολύ ωραία μου είπε και είδα στο πρόσωπό του μιά έκφραση ευχαρίστησης που είχα εγώ παιδάκι όταν είδα το Τζουράσικ Πάρκ. Εσένα πως σου φάνηκε με ρώτησε. Καλή του είπα, για να μη του χαλάσω την διάθεση. Η αλήθεια είναι πως η ταινία αυτή ειναι η πρώτη που μπήκε στην καρδιά μου και ας μη μ' άρεσε. Και αυτό διότι μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας και αφότου καληνυχτιστήκαμε μου είπε μέσα από το κράνος της μηχανής την λέξη " Σ' ευχαριστώ!", τον χτύπησα στην πλάτη. Εγώ σ' ευχαριστώ μπαμπά για όσα μου χεις προσφέρει... Ήθελα να του πω πως τον αγαπώ. Όμως για μία ακόμα φορά κόμπλαρα. Τον χαιρέτησα, του ευχήθηκα καλό δρόμο ως την Ραφήνα και στράφηκα προς το σπίτι. Δάκρυσα... Είναι από το συναίσθημα που δυσκολεύει πολλές φορές να εκφραστεί ή να βγει... Όμως αυτό το "Σ'ευχαριστώ" θα ηχεί για πάντα μέσα στα αυτιά μου...

Η φωτογραφία είναι από την ορκομωσία μου. Είναι συμβολική διότι ήταν από τις στιγμές που ένιωσα την περηφάνια του πατέρα μου για μένα αλλά και επειδή είχαμε ένα reunion της παρέας της Ζακύνθος, Εγώ ο πατέρας μου και ο Δημήτρης...

Όχι πανικός...

Μην φοβάστε πως θα καταστραφούμε το 2012 όπως αναφέρει η ταινία καταστροφής που βγαίνει απόψε στις αίθουσες... Η καταστροφή θα έρθει πιο σύντομα...

Βρέθηκε η αχχίλειος πτέρνα των καρκινικών κυττάρων;

Ισραηλινοί επιστήμονες βρήκαν μία θεραπεία που κτυπά τα καρκινικά κύτταρα και δεν βλάπτει τα υγιή. "Βρήκαμε πράγματι την αχίλλειο πτέρνα των κυττάρων του καρκίνου", δήλωσε ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ Malka Cohen-Armon. Από τη στιγμή που μπορούμε να στοχεύσουμε τα καρκινικά κύτταρα χωρίς να σκοτώνουμε τα υγιή, μπορούμε να παράγουμε φάρμακα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν πολύ λιγότερη ταλαιπωρία για τον ασθενή, προσθέτει ο καθηγητής. Η έρευνα πάνω στο συγκεκριμένο φάρμακο πρέπει ωστόσο να συνεχιστεί. Τα πρώτα σημάδια είναι όμως κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικα.

http://pliatsikonews.blogspot.com/

97 χρόνια από την απελευθέρωση της Χίου

Σαν σήμερα το 1912 ο ελληνικός στρατός αφού έχει απελευθερώσει την Μακεδονία και την Ήπειρο, στρέφεται μετά από απόφαση του Γενικού Επιτελείου του Στρατού προς τα νησιά του Αιγαίου. Είχαν προηγηθεί ενέργειες διαφόρων Χιωτών, που είχαν έρθει σε επαφή με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, για να του ζητήσουν βοήθεια για να απελευθερωθούν.

Ο ελληνικός στόλος με ναύαρχο τον Υδραίο Παύλο Κουρουνιώτη αναλαμβάνει την απελευθέρωση των νησιώ. Πρώτα απελευθέρωσε τη Λήμνο, στη συνέχεια τη Θάσο, την Ίμβρο, την Σαμοθράκη, τα Ψαρά και στις 8 Νοεμβρίου τη Λέσβο. Την 11 Νοεμβρίου του 1912 ο ελληνικός στόλος (3 καταδρομικά "Μακεδονία","Εσπερία". "Αρκαδία" δύο αντιτορπιλικά "Νέα Γενεά", "Κεραυνός" και 3 μεταγωγικά "Πατρίς", "Σαπφώ", "Εριέττα" με 2.500 στρατιώτες) φτάνει έξω από το λιμάνι της Χίου. Οι Χιώτες υποδέχονται το στρατό χαρούμενοι και σίγουροι ότι αυτή την φορά θα καταφέρουν να αποτινάξουν τον Τούρκικο ζυγό.

Από το καταδρομικό "Μακεδονία" αποβιβάζεται στο λιμάνι μία αντιπροσωπεία και πηγαίνει να διαπραγματευτεί την παράδοση του νησιού. Ο στρατιωτικός διοιηκητής του νησιού Ζιχνύ Μπέης αρνείται να το παραχωρήσει και, υπολογίζοντας βοήθεια από τη Μικρά Ασία, δηλώνει ότι θα το υπερασπιστεί μέχρι τέλους. Έτσι μετά την άρνηση των Τούρκων οι Έλληνες στρατιώτες, 3 τάγματα πεζικού και μιά ορεινή πυροβολαρχία, αποβιβάζονται στο Κοντάρι (περιοχή αεροδρομίου) με αρχηγό τον συνταγματάρχη Νικόλαο Δελαγραμμάτικα. Οι πρώτοι νεκροί από τον ελληνικό στρατό είναι γεγονός και αυτοί είναι ο Εμμανουήλ Ποθητός και ο Ιωάννης Χρυσολωράς. Την επόμενη μέρα ο ελληνικός στρατός μπαίνει στην πόλη της Χίου. Οι Τούρκοι οπισθοχωρούν και πηγαίνουν προς τον Κορακάρη (βουνό στη Χίο). Οι συγκρούσεις συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες, καταλαμβάνονται τα Καμπόχωρα και ο Άγιος Γεώργιος Συκούσης. Στη μάχη του Αίπους σκοτώνεται ο Νικόλαος Ρίτσος και ο Ιωάννης Παστρικάκης. Για 40 περίπου μέρες συνεχίστηκαν οι μάχες και στις 20 Δεκεμβρίου ένας Τούρκος αξιωματικός ενημερώνει το Δελαγραμμάτικα ότι οι Τούρκοι θέλουν να παραδοθούν. ο Ζιχνύ Μπέης υπογράφει την παράδοση του νησιού την επόμενη μέρα, αφήνοντας δεκάδες πυροβόλα, πυρομαχικά και τρόφιμα. Από τους 2044 αιχμαλώτους, οι βαριά τραυματίες μεταφέρθηκαν στον Τσεσμέ, ενώ οι υπόλοιποι στην Πελοπόννησο. Οι Χιώτες δεν πείραξαν τους αναχωρούντες Τούρκους, δείχνοντας μεγάλη ανθωπιά.

Πλούσιο σε εκδηλώσεις θα είναι το πρόγραμμα σήμερα για την απελευθέρωση της Χίου. Θα πραγματοποιηθούν σε όλα τα σχολεία εορταστικές εκδηλώσεις οι οποίες θα εκδηλωθούν με την κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο Πεσόντων. Το πρωί στις 7 θα σημάνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες όλων των εκκλησιών της πόλης, ενώ η φιλαρμονική του Δήμου Χίου, θα περιέλθει στους δρόμους της πόλης παιανίζοντας θριαμβευτικά εμβατήρια.

Η γιορτή

Βίντεο από τις χθεσινές εκδηλώσεις στο Βερολίνο... Πολύ έξυπνη η ιδέα με τα ντόμινο τα οποία είχαν σχεδιαστεί από σχολές καλών τεχνών να πέφτουν παρουσιάζοντας ξανά μπροστά στο ενθουσιώδες κοινό την πτώση του Τείχους πριν από 20 χρόνια... Η ανάρτηση είναι για την Μάρω που δε μπόρεσε χθες να δει όλη αύτή τη γιορτή ζωντανά από την τηλεόραση.... Α ρε Μαράκι έπρεπε να μασταν χθες εκεί να πανηγυρίζουμε με τους υπόλοιπους Γερμανούς.

Το "Τείχος" έτοιμο να πέσει...

Roger Waters - The Wall live Βερολίνο 1990

Το συγκλονιστικό φινάλε της συναυλίας του Roger Waters των Pink Floyd που έδωσε στο Βερολίνο το 1990 μπροστά σε 250.000 Γερμανούς και λοιπούς Ευρωπαίους που βρέθηκαν για να γιορτάσουν την πρώτη χρονιά της πτώσης του Τείχους. Τα λόγια είναι περιττά όταν βλέπεις στο τέλος να πέφτει ένα τεράστιο Τείχος στα πόδια των θεατών οι οποίοι εκστασιασμένοι ζωτοκραυγαζουν. Με τα events Που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στο Βερολίνο ζηλεύω τον φίλο μου τον Νίκο που πήρε μια θαραλλέα απόφαση να μετακομίση Βερολίνο και να ζήσει εκεί. Έτσι κι αλλιώς τα χουμε συμφωνήσει. Φέτος τα γεννέθλιά μου θα τα περάσω εκεί, στην πιο πολιτιστική και σύγχρονο πόλη της Ευρώπης... Το Βερολίνο.

Παράλληλα αυτή τη στιγμή στην κρατική τηλεόραση έχει την απευθείας σύνδεση με το Βερολίνο για τις εκδηλωσεις της γιορτής αυτής...

Η πτώση του Τείχους

Δεν έχω σχόλια να περιγράψω την σημερινή επέτειο. Ίσως με το χθεσινό μου βίντεο να έδειξα τη συγκίνηση μου απέναντι σε αυτά τα γεγονότα που σημάδεψαν την σημερινή μας εποχή. Γεγονότα που αδιαφορούμε, γεγονότα που αντί να μας συγκινήσουν και να τα μελετήσουμε τα αφήνουμε στην λήθη του χρόνου και να ξεχνάμε. Τόσοι άνθρωποι τότε, τόσες φωνές, τόσα συγκροτήματα, τόσες εξελίξεις... Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας. Μια αλλαγή που όπως έτσι ξαφνικά μας φώτισε και μας γέμισε αισιοδοξία τόσο γρήγορα έσβησε και την ξεχάσαμε. Στα 20 χρόνια μάθαμε πως το γεγονός τελικά ήταν τυχαίο ή καλύτερα έγινε "κατά λάθος". Πολλά γεγονότα που έγιναν "κατά λάθος" όπως και το δικό μας Πολυτεχνείο άλλαξαν την ροή της ιστορίας. Και αυτά τα "κατά λάθος" γεγονότα είναι που με γοητεύουν, που με κάνουν να εμβαθύνω τις γνώσεις μου σ' αυτά μελετώντας τα μέσα από διάφορες πηγές. Η πτώση του Τείχους είναι μια στιγμή στην οποία είχα ήδη γεννηθεί και αυτό με κάνει να δένουμε ακόμα περισσότερο μαζί της. Νιώθώ ήδη περίφανος όταν σε λίγες δεκαετίες θα λέω πως ήμουν μικρός τότε όταν έπεσε το Τείχος, ζούσα, ένιωσα έστω και με αδιαφορία τότε τον παλμό των πανηγυρισμών για την λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Η αλήθεια είναι πως έχω κάποιες εικόνες από την κρατική τηλεόραση όπου βλέπαμε τον Γκορμπατσόφ και ενώ οι μεγάλοι ασχολιόντουσαν με το θέμα της πτώσης του τείχους εμένε με προβλημάτιζε το σημάδι που είχε στο κεφάλι του. Λες και ήταν χθες με θυμάμαι να ρωτάω την μητέρα μου να μου πει τον λόγο που χει αυτό το σημάδι και εκείνη χωρίς να αποσπάσει το βλέμμα της από την τηλεόραση να μου απαντάει χαλαρά πως μάλλον χτύπησε. Ήταν το τέλος μιας εποχής, το ένιωσα και κάθε φορά που βλέπω αυτές τις εικόνες σε βιβλία, περιοδικά και στην οθόνη μου ρχονται εκείνες οι στιγμές, οι στιγμές που έμπλεκαν την αθωότητά των παιδικών μου χρόνων με τις εξελίξεις αυτές...

Γι΄αυτό δε μου φαίνεται υπερβολική η συγκίνηση που ένιωσαν οι 250.000 θαυμαστές των Pink Floyd που παρακολούθησαν τη συναυλία του Ρότζερ Γουότερς στο Βερολίνο. Στο τέλος της βραδυάς ένας γιγάντιος τοίχος γκρεμιζόταν μπροστά τους κάτι που προκάλεσε κραυγές, χειροκροτήματα, δάκρυα, χορούς και κάθε άλλη εκδήλωση χάρας. Ένα όμως μου χει μείνει χαραγμένο από κείνη τη συναυλία. Δύο χέρια να υψώνουν τη σημαία της Τσεχοσλοβακίας και να την κουνάει περήφανα συνοδεύοντας τους ρυθμούς του The Wall...

Υιοθετώντας την ιστορία του κάθε λαού, και συγκεκριμένα την σύγχρονη ιστορία του κάθε λαού γινόμαστε ένα. Ένας λαός, μία οντότητα, μία ειρήνη, η παγκόσμια ειρήνη...

Στο βίντεο παρακολουθούμε την φυγή των Ανατολικογερμανών από τα σύνορα της Ουγγαρίας στην δύση, τις διαδηλώσεις που με την πάρωδο του χρόνου γίνονταν πιο έντονες και μαζικές, την λανθασμένη δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος κάτι που έκανε τους κατοίκους να πάνε στα σύνορα και να απαιτούν να βγούν από την χώρα, τους πανηγυρισμούς που έπνιξαν την αμηχανία της κυβέρνησης από το λάθος της και στο τέλος την πτώση του τείχους και την ένωση των δύο χωρών... Η Γερμανία πάλι ως ενιαίο κράτος καταργόντας το Τείχος της ντροπής, το τείχος που χώρισε τον κόσμο στα δύο, το τείχος που ήταν φόβος και αιτία για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο...

Πρέπει να καταλάβουμε πως το Τείχος του Βερολίνου ήταν και δικό μας τείχος... Είναι ένα γεγονός που αφορά και ενδιαφέρει και μας... Ας δώσουμε την ανάλογη προσοχή λοιπόν.

Όχι στην βία! Εμείς είμαστε ο λαός... 20 χρόνια μετά...

Είμαι σίγουρος πως λίγοι θα ενδιαφερθούν για την αυριανή επέτειο από την Πτώση του Τείχους στο Βερολίνο. Είναι πολύ κρίμα που τόσο η ελληνική παιδεία όσο και μεις από την φύση μας ως Έλληνες είμαστε τελείως αδιάφοροι για την αλήθεια και για γεγονότα που έχουν επηρεάσει και επηρεάζουν ακόμα τη ζωή μας. Ένα αντίστοιχο σημαντικό συμβάν ήταν και αυτό. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την συγκίνησή μου για την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων που ξεσηκώθηκαν για να ξανακερδίσουν ένα αγαθό που εμείς το χουμε και το υποτιμάμε, την ελευθερία. Πιστεύω πως το βίντεο που έφτιαξα να ερεθίσει όσα αδιάφορα μυαλά δε γνωρίζουν όλη αυτή την ιστορία ενώ παρακάτω περιγράφω όλο το χρονικό της Πτώσης του Τείχους:

Μάιος 1989: Στα σύνορα Αυστρίας και Ουγγαρίας ξηλώνονται καθημερινά 600 μέτρα συρματοπλέγματος. Χιλιάδες πολίτες της Αν. Γερμανίας διαφεύγου.

23 Αυγούστου 1989: Δύο εκατομμύρια άνθρωποι σχηματίζουν αλυσίδα κατά μήκος Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας. Οι χώρες της Βαλτικής ζητούν την αυτονομία από την ΕΣΣΔ.

Σεπτέμβριος 1989: Στην Πολωνία ορκίζεται η πρώτη μη κομουνιστική κυβέρνηση στο Ανατολικό Μπλοκ.

4 Σεπτεμβρίου 1989: Στη Λειψία γίνεται η πρώτη διαδήλωση 1.000 πολιτών. Αλκολουθούν διαδηλώσεις κάθε Δευτέρα και η μαζικότητα διογκώνεται ραγδαία. Στις 16 Οκτωβρίου 120.000 άνθρωποι φωνάζουν "Όχι στην βία, εμείς είμαστε ο λαός". Ένοπλοι άντρες αρνούνται να πυροβολήσουν το πλήθος.

7 Οκτωβρίου 1989: Εν μέσω διαδηλώσεων, το κομουνιστικό κόμμα της Αν. Γερμανίας γιορτάζει τα 40 του χρόνια.

18 Οκτωβρίου 1989: Ο ΄Ερικ Χόνεκερ παραιτείται από την ηγεσία της ΛΔΓ και του κόμματος. Διάδοχός του χρίζεται ο πρώην επικεφαλής της νεολαίας των κομουνιστών Έγκον Κρεντς.

4 Νοεμβρίου 1989: 500.000 άνθρωποι συγκεντρώνονται στην πλατεία του Αν. Βερολίνου Αλεξανερπλατς και απαιτούν "αλλαγή". Χιλιάδες Ανατολικογερμανοί έχουν ήδη δραπετεύσει στην Τσεχοσλοβακία. Οι αρχές συμφωνούν να επιτρέψουν σε πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα στο Βερολίνο. Τα σύνορα παραβιάζονται από χιλιάδες ανθρώπους.

9 Νοεμβρίου 1989 6 μ.μ. : Ο Γκίντερ Σαμπόφσκι, Νο3 στην ιεραρχία του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, παραχωρεί συνέντευξη τύπου στους ξένους ανταποκριτές. Όλα μοιάζουν συνηθισμένα.

9 Νοεμβρίου 1989 6:30 μ.μ. : Λίγο πριν από το τέλος της συνέντευξης, ο Σαμπόφσκι ανακοινώνει νέους κανονισμούς ταξιδιού για τους πολίτες της ΛΔΓ. ΄Εχοντας μόλις επιστρέψει από διακοπές, με ελλιπή ενημέρωση, δηλώνει ότι οι κανονισμοί τίθενται σε ισχύ άμεσα.

9 Νοεμβρίου 1989 7:03 μ.μ. : Το ειδησιογραφικό πρακτορείο Associated Press, σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ανακοινώνει πρώτο ότι "η ΛΔΓ ανοίγει τα σύνορα.

9 Νοεμβρίου 1989 8:47 μ.μ. : Η ηγεσία συνεχίζει τις εργασίες του συνεδρίου του κόμματος και δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στην πόλη.

9 Νοεμβρίου 1989 9:31 μ.μ. : Πάνω από 500 άτομα είναι συγκεντρωμένα μπροστά στους φρουρούς. Η κυβέρνηση αποφασίζει να αφήσει τον κόσμο να περάσει ελεγχόμενα.

9 Νοεμβρίου 1989 10 μ.μ. : Ο Εγκόν Κρέντς επιστρέφει στο γραφείο του από την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Ολόκληρη τη νύχτα δεν καταφέρνει να δώσει κάποια εντολή για την κατάσταση στο Τείχος.

9 Νοεμβρίου 1989 10:28 μ.μ. : Από την κρατική τηλεόραση ανακοινώνονται οι νέοι κανονισμοί για την έξοδο από την χώρα ¨Τα ταξίδια επιτρέπονται χωρίς να δηλωθεί ο σκοπός τους και χωρίς απόδειξη συγγένειας με άτομα εκτός ΛΔΓ. Αύριο θα ανοίξουν οι σχετικές υπηρεσίες¨.

9 Νοεμβρίου 1989 10:42 μ.μ. : Στην κρατική τηλεόραση της Δυτικής Γερμανίας, ο παρουσιαστής δηλώνει: " Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τον υπερθετικό βαθμό. Ξεθωριάζει γρήγορα. Σήμερα, όμως, μπορούμε μάλλον να είμαστε σίγουροι: Πρόκειται για μία ιστορική μέρα".

9 Νοεμβρίου 1989 11:30 μ.μ. : Οι φρουροί προσπαθούν να ελέγξουν τα διαβατήρια, αλλά το πλήθος αντιδρά. Χιλιάδες περνούν στη Δύση και γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από τους Δυτικοβερολινέζους αδελφούς τους. Ως τα μεσάνυχτα, έχουν ανοίξει όλα τα πετάσματα του Τείχους.

9 Νοεμβρίου 1989 12:00 μ.μ. : Η πρεσβεία της ΕΣΣΔ στο Αν. Βερολίνο, υπό το κράτος σύγχυσης, επιλέγει να μην ενημερώσει τη Μόσχα.

10 Νοεμβρίου 1989 12:20 μ.μ. : Περίπου 12.οοο στρατιώτες παίρνουν θέση μπροστά στο Τείχος περιμένοντας εντολές από την ηγεσία της ΛΔΓ. Την ίδια ώρα, χιλιάδες άνθρωποι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους του Δυτικού Βερολίνου, χορεύουν τραγουδούν και με σφυριά γκρεμίζουν το Τείχος.

10 Νοεμβρίου 1989 8:00 π.μ. : Οι δυνάμεις της ΛΔΓ δεν καταφέρνουν να εμποδίσουν το πλήθος να βγεί από την χώρα. Ο έλεγχος έχει χαθεί. Στο μεταξύ, τα νέα φθάνουν στη Μόσχα και ζητούν εξηγήσεις. Ο Κρέντς διαβεβαιώνει ψευδώς τον Γκορμπατσόφ ότι έχει αποκαταστήσει τον έλεγχο των συνόρων.

10 Νοεμβρίου 1989 4:00 μ.μ.: Η κατάσταση στο Βερολίνο έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Ο Γκορμπατσόφ δηλώνει ότι όσα συμβαίνουν στη ΛΔΓ αποτελούν ευθύνη της εκεί κυβέρνησης. Αμέσως μετά, μιλά με τους ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας και των Η.Π.Α. και τους ζητάει να βοηθήσουν ώστε να μην αποσταθεροποιηθεί η κατάσταση...

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μιά νέα εποχή για την Ευρώπη και όλο τον ελεύθερο κόσμο... Η δύναμη του λαού απέναντι στο κατεστημένο... Η δύναμη της ελευθερίας...

Παλικαρίσια ισοπάλια του Ηρακλή

Παλικαρίσαι ισοπαλία του Ηρακλή μέσα στο Καραϊσκάκη, ο οποίος πάλεψε και κατάφερε να πάρει την ισοπαλία. Όμως η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός αδικήθηκε αφού δε μέτρησε το γκολ του Μήτρογλου ο οποίος δεν ήταν σε οφ σάιντ. Είμαστε στην αρχή... Όλα τα λάθη επιτρέπονται αρκεί να μην επαναλαμβάνονται...

Τσιγγάνικες νύχτες στην πρωτεύουσα των Μαγγυάρων

Η Βουδαπέστη παλιά πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας έχει κρατήσει ακόμα την λάμψη του πλούτου αυτής της εποχής, όμως έχει ακόμα και τα σημάδια του ανατολικού μπλόκ. Το όμορφο είναι πως δένουν τα δύο αυτά στοιχεία αρμονικά δημιουργώντας ένα νοσταλγικό και μελαγχολικό κλίμα στις δύο όχθες του Δούναβη. Τι μου άρεσε στην Βουδαπέστη... Η ανάπτυξη της πόλης. Δεν έχει πολυκατοικίες, οπότε ανεβαίνεις πάνω στον Πύργο των ψαράδων και να δεις όλη τη πρωτεύουσα χωρίς να σου ξινίζει το γκρίζο ή ο μεγάλος αριθμός κεραίων όπως είναι στην Αθήνα και σε κάθε ελληνική πόλη. Μ΄άρεσε το Κοινοβούλιο. Επιβλητικό, Λευκό με τον έντονο κόκκινο τρούλο σου δινε την σιγουριά και την εμπιστοσύνη που πρέπει να χει κάθε κάτοικος μιας χώρας. Τα θερινά ανάκτορα στην ακριβώς απέναντι όχθη, με τον μεγάλο αετό σύμβολο της βασιλικής οικογένειας. Η γέφυρα της ελευθερίας με τα δύο λιοντάρια φύλακες να παρατηρούν τον κάθε περαστικό. Το φαγητό, λάτρεψα ξανά την σούπα και συγκεκριμένα το ουγγρικό παραδοσιακό "Γκούλας". Ο σεβασμός των κατοίκων απέναντι στα παλιά κτίρια τα οποία έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα. Ακόμα και το σύγχρονο κομμάτι της πόλης κρύβεται διακριτικά ωστέ να μην χαλάει την υπέροχη εικόνα της πόλης. Το νησί Μαργαρίτα που είναι το central park της πόλης ακριβώς στην μέση του Δούναβη, τρέχεις, κάνεις ποδήλατο και έχει δίπλα σου το ποτάμι να κυλάει προς την υπόλοιπη Βαλκανική χερσόνησο. Οι εκκλησίες ήταν εξαιρετικά περιποιημένες, βρήκα την ευκαιρία και μπήκα σε μία λειτουργία τους μιας και τα Χριστούγεννα γι΄αυτούς είναι σαν το Πάσχα το δικό μας. Μιά γαλήνια ατμόσφαιρα με περικύκλωσε, οικογένειες μαζί να ακούνε την ψαλμωδία μιας παιδικής χορωδίας στο βάθος. Τα τσιγγάνικα βιολιά, ένα βράδυ ολόκληρο το περάσαμε με μουσική, χορό και άφθονο κρασί κόκκινο με ένα γκρούπ Ιταλών σε ένα ουγγρικό "κουτούκι". Τέλος μ' άρεσε πως η πόλη κινούνταν γύρω από το ποτάμι. Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν σε αυτό. Πράγματι το ποτάμι σου δημιουργεί μια όμορφη αίσθηση. Πρώτα απ' όλα σου δείχνει πως η ζωή προχωράει και δε μένει στάσιμη. Σε αφυπνίζει αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να γυρίσω να ζήσω στο νησί μου. Γιατί όταν θα χω νεύρα ή κάτι δε θα μου πηγαίνει καλά θα παίρνω το αμάξι, θα πηγαίνω σε μία θάλασσα και εκεί θα γαληνεύω και θα λύνω τα προβλήματά μου. Αυτό που δε μ' άρεσε στη Βουδαπέστη ήταν το μουσείο της. Και δε μιλάω ως κτίριο (διότι εκεί το θαύμασα) αλλά ως εξυπηρέτηση. Απαράδεκτη συμπεριφορά τόσο των ανθρώπων όσο και των φυλάκων. Με βγάλανε έξω από τα ρούχα μου και να τους φωνάξω εξηγώντας τους πως είμαι συντηρητής αρχαιοτήτων δουλεύω σε μουσείο στην Ελλάδα και ξέρω τους κανόνες οπότε να μου κάνουν τη χάρη και να με αφήσουν να απολαύσω τη βόλτα μου εκεί μέσα. Όμως η διάθεσή μου ήδη είχε πέσει. Αυτό όμως δε στιγμάτισε το μαγικό χριστουγεννιάτικο τριήμερο στην πρωτεύουσα των Μαγγυάρων. Ίσως να την ξαναεπισκεφθώ αν βρεθεί στον δρόμο μου...

Όταν επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας...

Ο τρελός Γάλλος Remi ξαναχτυπά... Το αστείο βίντεο αντιγράφει πολύ σωστά την πραγματικότητα διότι όλοι από την φύση μας είμαστε ζώα και κάποια ζωώδης ένστικα και συμπεριφορές τα χουμε ακόμα και ας το κρύβουμε... Πόσο όμως να κρυφτεί η πραγματική φύση του ανθρώπου. Στο συγκεκριμένο βίντεο μου δημιουργήται στο τέλος το εξής ερώτημα. Ποίοι είναι τελικά τα ζώα; τα όντα τα οποία ώς εκπρόσωποι του ζωικού βασιλίου βρίσκονται αιχμάλωτα στα κλουβιά, τα νεαρά όντα που ντυθήκανε ζώα για την πλάκα τους ή τα όντα φύλακες του ζωολογικού κήπου που συμπεριφέρονται σαν ζώα;....Η απάντηση είναι δική σας...

Το λέει ο ύμνος...

Εμπρός της Α.Ε.Κ. παλικάρια... Σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια.....

Η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ άτυχη η Α.Ε.Κ. Άξιζε την νίκη...

Ξεχασμένες αναμνήσεις...

Σήμερα καθώς κινόμουν στο χώρο της δουλειάς μου βρήκα παρατημένη σε μια άκρη μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Ένα παλιό μοντέλο και πολύ φτηνό. Έκατσα κοντά του και περίμενα να ρθει ο κάτοχός τουγια να του το δώσω. Όμως η ώρα περνούσε και η μηχανή έμενε μόνη της στο πεζουλάκι. Τότε την πήρα για να την πάω στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων μήπως και την ζητήσει κανείς. Στην διαδρομή προς το γραφείο αναρωτήθηκα πως να είναι ο κάτοχος αυτής της μηχανής. Σίγουρα θα ναι νέος και μάλλον όχι λάτρης της φωτογραφίας αφού το μοντέλο υπήρχε μόνο και μόνο για να βγάζει φωτογραφίες μόνο και τίποτα άλλο. Η περιέργια μου ήταν τόσο μεγάλη που την άνοιξα και πήγα στις αποθηκευμένες εικόνες για να τις δω. Τοπία. Παντού τοπία. Ξαφνιάστηκα. Ο τύπος είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα. Είδα φωτογραφίες από Μετέωρα, από Θεσσαλονίκη μαζί με κάποιες από την Ακρόπολη. Πουθενά δεν είδα κανένα πρόσωπο, ή έστω μια παρέα, μια οικογένεια. Συνέχισα να τις κοιτάω. Βλέποντας τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ταξίδευα και γω στα μέρη που είχε επισκεφθεί. Τότε τον λυπήθηκα. Σκέφτηκα τον εαυτό μου να πηγαίνω σε μία ξένη χώρα, να την γυρίζω σχεδόν όλη, να έχω βγάλει αρκετές φωτογραφίες και στο τέλος να χάνω την ψηφιακή μου. Θα τρελαινόμουν. Θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πρέπει να την παραδώσω στον κάτοχο της διότι είχα αρχίσει να νιώθω τον πόνο της απώλειας όχι τόσο της μηχάνής όσο των αναμνήσεων που έχουν αποθηκευτεί μέσα της. Μα πως να βρω τον κάτοχο όταν δεν υπάρχει έστω μια φωτογραφία του. Συνέχιζα να παρατηρώ τις εικόνες. Από την Ακρόπολη και κεντρικά σημεία της Αθήνας άρχισα να βλέπω τοπία από ένα νησί. Δε διέκρινα ποιό... Όμως εκεί βρήκα την απάντηση. Ήταν μια νεαρή κοπέλα. Με φοιτήτρια μου έμοιαζε. Γλυκιά, γοητευτική, με την κούραση του ταξιδιού της να είναι εμφανής στο πρόσωπό της αλλά με ένα χαμόγελο ικανοποίησης και δύο μάτια γεμάτα εντυπώσεις και εικόνες από το ταξίδι της. Είναι κρίμα έλεγα μέσα μου... Και όταν μιλάμε για μια κοπέλα μόνη της που γυρνάει μια ξένη χώρα είναι ακόμα πιο κρίμα... Προς στιγμή σκέφτηκα να ξαναγυρίσω στο σημείο που βρήκα την κάμερα και να την περιμένω μήπως φανεί. Δυστυχώς όμως οι κανόνες είναι κανόνες και δε μπορούμε να τους παραβιάζουμε και γω έπρεπε να ξαναγυρίσω στη δουλειά. Άφησα την φωτογραφική μηχανή στο γραφείο. Τους ανέφερα που την βρήκα. Φεύγοντας την ξανακοίταξα με λύπη. Όλη μέρα έχω αυτή τη κοπέλα στο μυαλό μου. Μακάρι να χει καταλάβει την απώλειά της σύντομα και να γυρίσει να την αναζητήσει. Αύριο θα πάω μια βόλτα από το γραφείο να μάθω αν πέρασε να την ζητήσει κανείς...

Δύο χαρές και μιά λύπη...

Σήμερα δε καταφέρα να συνεχίσουμε την καλή εικόνα μας στα ευρωπαϊκά γήπεδα, ή για να μαι ειλικρινής δεν είχαμε την τύχη που είχαμε σε άλλα παιχνίδια... Δε πειράζει... Ο Ολυμπιακός έχει την τύχη στα χέρια του. Η Στάνταρ Λιέγης φάνηκε πως είναι ισχυρή αντίπαλος, ίσως και καλύτερη από μας. Οπότε ήταν λογική η δυσκολία που μας δημιούργησε μέσα στο Καραϊσκάκη δικαιολογήθηκε σήμερα με την εικόνα που έδειξε στην έδρα της. Το καλό είναι πως η Αλκμάρ φάνηκε πως δεν είναι σε φόρμα οπότε αν έχουμε λίγη τύχη θα μπορέσουμε να πάρουμε έναν βαθμό στην Ολλανδία που θα μας φέρει πιο κοντά στην επόμενη φάση...

Όμως θα πρέπει να αναφέρουμε πως στο μπάσκετ δείξαμε μια πολύ καλή εικόνα η οποία κάλυψε το άσχημο παιχνίδι που κάναμε με την Μάλαγα. Στο μπάσκετ τον Ολυμπιακό δεν τον φοβάμαι.

Τέλος θέλω να πω με μεγάλη μου χαρά πως στο πόλο η Χίος ξαναπήρε βαθμό στην περσινή πόλη που μας διέλυσε με τις δύο ομάδες της και στα εντός και στα εκτός παιχνίδια και αυτή τη φορά ήταν ο Ν.Ε. Πατρών με τον οποίον ήρθαμε ισοπαλία 11-11 και μαζί με τον Παναθηναϊκό συγκατοικούμε στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος της Α1 με ένα παιχνίδι περισσότερο... Οπότε η Χίος των πολλών οικονομικών προβλημάτων ξεκίνησε με το δεξί σε δύο δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια... Πάντα τέτοια...

Παιδιά της γενιάς μου...

Κάποτε μου έλεγε μια πρώην μου πως στη δουλειά που είμαι τα ξύνω και δεν κάνω τίποτα ενώ στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και δε σηκώνεις κεφάλι. Δεν έχει άδικο αλλά με αυτό το βίντεο δείχνω πως ο ιδιωτικό τομέας έχει και αυτός τις καλές στιγμές του. Μα πάνω απ' όλα τα παιδιά αυτά που παίρνω μέρος στο βίντεο ειναι της γενιάς μου, τα 90s με ένα τραγούδι όχι του στυλ αλλά όσο μεγαλώνουμε ότι είναι της γενιάς σου μετά το εκτιμάς... Οπότε ας τους απολαύσουμε... Α και με την νίκη του Θρύλου... Θα τα ξαναπούμε μετά το ματς...

Ποιός είπε πως τελείωσαν οι ανακαλύψεις;...

Σε μία αγαπημένη μου ταινία, στο The Truman Show, ο Τζιμ Κάρεϋ παιδάκι ακόμα είχε πει στο σχολείο πως θέλει να ανακαλύψει νέα μέρη. Η καθηγήτρια έχοντας έναν χάρτη μπροστά της του ανέφερε με ειρωνία πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να ανακαλύψεις πια...

Έκανε μεγάλο λάθος. Η ανακάλυψη ως έννοια είναι πολύπλοκη και πολυδιάστατη... Όπως χάρηκε ο Κολόμβος ανακαλύπτοντας την Αμερική έτσι μπορεί να χαρεί και ένα πιτσιρίκι ανακαλύπτοντας ένα κρυμμένο βάζο με γλυκά.

Αυτό ένιωσα και γω χθές μπαίνοντας σε ένα κουτούκι στην Πλατεία Βικτωρίας μετά από μία προβολή στο Τριανόν. Η αλήθεια είναι πως αλλού πηγαίναμε και αλλού βρεθήκαμε. Ψάχναμε να βρούμε μια ταβερνούλα για να τσιμπίσουμε κάτι και να απολαύσω και γω για τελευταία φορά φέτος ούζο. Στη διαδρομή σε ένα στενό μας τράβηξε την προσοχή μια ταμπέλα... Δυστυχώς το όνομα δε το θυμάμαι αλλά θα το επισκεφθώ ξανά σύντομα οπότε θα κάνω μια καλύτερη ανάλυση του χώρου σε άλλη ανάρτησή μου. Σ΄αυτήν εδώ θα αναφέρω το πως ένιωσα όταν το πρωτοείδα και μπήκα μέσα. Οπότε επιστρέφω στη στιγμή που τα βλέμματά μας πέσανε πάνω στην πινακίδα του. "Λες να ναι αυτό;" ρώτησα, "Δε ξέρω... Πάμε να δούμε." Φαινόταν φτωχικό απέξω με δύο τζαμαρίες που είχαν κουρτίνα για να μην μπορείς να δείς τι έχει μέσα. Όμως τα δύο στοιχεία που με γοήτευσαν ήταν ο παραδοσιακός τιμοκατάλογος σε μαυροπίνακα με σχολικά σχεδιά και ο ζεστός φωτισμός από μέσα. "Έχει ούζο!" είπα με χαρά δείχνοντας τον ενθουσιασμό μου για τον χώρο. "Αν έχει και μεζεδάκια θα κάτσουμε...". Μπήκαμε μέσα. Τα τραπεζάκια γεμάτα ραβασάκια και καλυμμένα με ένα τζάμι. Πρωτότυπο... Μια μεγάλη φοιτητικοπαρέα, ένα ζευγαράκι, μια παρεούλα στο βάθος και μείς... Το ωραίο ήταν πως ενώ όλος ο χώρος ήταν άδειος όλοι τους ήταν στριγμωγμένοι μαζί. Αυτό το έδινε κάτι ακόμα πιο ζεστο. Κάτσαμε και μείς δίπλα τους. Ένιωθες άνετα. Δεν είχες την αίσθηση πως σε κοιτάνε και σε αναλύουν από πάνω μέχρι κάτω όπως σε άλλες καφετέριες. Κάτσαμε φάγαμε. 'Ηπιαμε τα ουζάκια μας. Ακούγαμε από το πρόχειρο ηχοσύστημα του χώρου Μάλαμα, Περίδη και άλλους έντεχνους καλλιτέχνες καθώς και τις ψυθιριστές ακολουθίες ορισμένων κομματιών από τους φοιτητές. Επίσης με χαροποίησε ότι από τα λιγοστά άτομα που βρίσκονταν στον χώρο ήταν και μιά γνωστή μου που είχα να δω καιρό. Αυτό ήταν ένα στοιχείο εγγύησης και έγκρισης του χώρου. Όταν συγκεκριμένα άτομα που έχεις σε εκτίμηση προτιμούν αντίστοιχους χώρους δεν υπάρχει λόγος να μην τους εκτιμάς και να τους προτιμάς μελλοντικά και συ.

Και αυτό είναι μία αλήθεια... Πως το συγκεκριμένο στέκι απόκτησε χθές έναν νέο θαμώνα...

Φεύγοντας αυτήν την υπόσχεση δώσαμε. Πως θα ξαναμαζευτούμε εκεί σύντομα για να κάτσουμε περισσότερη ώρα και να απολαύσουμε τόσο την ατμόσφαιρα όσο και την υπέροχη ποικιλία και το χύμα ουζάκι...

Ένα καλό της αλλαγής του καιρού

Δε θα αναρωτίεμαι πλέον κάθε φορά που θα βγαίνω με την παρέα μου έξω ποιό χιώτικο ούζο θα επιλέξω να πιώ... Πάλι στο καλό κρασάκι μέχρι το επόμενο καλοκαιράκι...