Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Χαμένες πατρίδες...

Όλοι έχουμε μία δεύτερη πατρίδα. Η δικιά μου είναι τόσο κόντα τόσο σε θέμα απόστασης όσο και σε θέμα χρόνου. Εξάλλου ήμουν ήδη ώριμος όταν η πρόγιαγιά μου πέθανε αλλά μου είχε πει ήδη αρκετές ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια στη Σμύρνη. Της είχα υποσχεθεί όσο ήταν ακόμα ζωντανή πως θα πάω στη Σμύρνη και θα της φέρω ότι μου ζητήσει. Εκείνη μου χαμογελούσε. Δε καταλάβαινα τον λόγο που αντιδρούσε έτσι. Ίσως να μην ήθελε, ίσως να την πονούσε η ιδέα πως θα της έφερνα κάτι από τον τόπο της που η ίδια δε ξαναπήγε. Η πρόγιαγιά μου πέθανε τον Μάιο του 2006. Το ίδιο καλοκαίρι αποφάσισα να περάσω απέναντι. Η πρώτη φορά ήταν για μία μέρα πήγαινε έλα. Ήταν πράγματι συγκινητικά, πέρασα από την πλατεία με το ρολόι όπου μου λεγε η γιαγιά μου πως κατέβαινε από τον Μπουρνόβα εκεί με τους γονείς τις για να πάρουν προϊόντα από τους εμπόρους που έρχονταν από τα βάθη της Ασίας με τις καμήλες τους. Το είχα δει το ρολόι σε φωτογραφίες, μου λεγε η γιαγιά μου πως ήταν τεράστιο, πανύψηλο και όποτε πήγαινε εκεί αντί να βοηθήσει τους γονείς της καθόταν και το χάζευε ή πείραζε τις καμήλες. Δε μπορώ να φανταστώ την πρόγιαγιά μου κοριτσάκι να παίζει. Όμως ο τρόπος που μου τα λεγε μου δημιουργούσε μία λεπτομερέστατη εικόνα που όμως είχε πάντα ένα κενό, την γιαγιά μου. Όσες φορές έχω πάει το πούλμαν μας πήγαινε βόλτα μέχρι το Κορδελιό. Περνάμε πρώτα από Μπουρνόβα όπου εκεί βρίσκεται και το γήπεδο του Πανιωνίου. Τεράστιο γήπεδο για την εποχή του, και τόσο σύγχρονο που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Ο Μπουρνόβας από αριστοκρατική περιοχή της Σμύρνης έχει μετατραπεί σε βιομηχανική περιοχή και σε χαμηλής ποιότητας συνοικία. Αντιθέτως το Κορδελιό το οποίο ήταν το μόνο μέρος της πόλης που δε καταστράφηκε έχει κρατήσει στοιχεία της ελληνικής εποχής. Υπάρχουν ακόμα σπίτια από κείνη τη περίοδο καλοδιατηρημένα τα οποία τα αποκαλούν ελληνικά σπίτια ή χιώτικα. Φέτος που πέρασα και με καραβάκι Κορδελιό στάθηκα λίγο στην προκυμαία και έβλεπα στο βάθος την Σμύρνη με τα κάστρα της. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την καταστροφή. Αμέσως έστρεψα το κεφάλι μου από την άλλη μεριά. Δε θέλω να τα σκέφτομαι αυτα. Η Σμύρνη είναι μια υπέροχη πόλη. Σωστά την αποκαλούν το Παρίσι της Ασίας. Μια πόλη όσο η Αθήνα αλλά τόοσ όμορφη και ανθρώπινη όσο η Θεσσαλονίκη. Αναρωτιέμαι αν ήταν ακόμα στο ελληνικό κράτος, η Αθήνα θα χε την ίδια κόντρα με την Θεσσαλονίκη ή θα εξαφανιζόντουσαν και οι δύο αυτές πόλεις από την λάμψη της Σμύρνης. Το πούλμαν μας αφήνει πάντα στο Κονάκ. Εκεί είναι το παζάρι της πολής. Πρέπει να γνωρίζεις καλά τα στενά για να μην χαθείς διότι και οι Τούρκοι δεν ξέρουν καλά αγγλικά για να σε βοηθήσουν. Επίσης πρέπει να ξέρεις ποιά είναι η ποιοτική πλευρά του παζαριού ώστε να αγοράσεις πράγματα που αξίζουν και να μην σε πιάσουν κορόιδο. Όπως το Μοναστηράκι στην Αθήνα έτσι και εκεί υπάρχει ένα άνοιγμα με πολλά μαγαζάκια ανοιχτά για κεμπάπ και γύρο. Το φαγητό είναι υπέροχο. Παντού υπάρχει μυρωδιά από μπαχαρικά και γεύσεις της ανατολής. Στη συνέχεια έχεις δύο επιλογές. Ή να κάτσεις στα στεναδάκια του παζαριού για να πιείς τσάι ή να κατηφορήσεις προς την προκυμαία για καφέ και τάβλι. Φτάνοντας στην Προκυμαία της Σμύρνης βλέπεις ένα τεράστιο ανοιχτό χώρο μεταξύ των κτιρίων και της θάλασσας. Ένας τεράστιος πεζόδρομος, με ποδηλατόδρομο, με γρασίδι και παγκάκια για να απολαμβάνεις την θέα και την ομορφιά της πόλης. Εκεί διαπιστώνεις πόσο πίσω είσαι ως Έλληνας. Έχεις το κόμπλεξ σου και επαναπαύεσαι πως ζεις στην Ευρώπη και αυτό σε σώζει ενώ ακριβώς απέναντι που ανήκουν στην Ασία είναι πολλά χρόνια μπροστά σου. Η Σμύρνη είναι καθαρά μια πλήρης ευρωπαϊκή πόλη που τα έχει όλα και πάνω απ' όλα σέβεται τους κατοίκους της. Εκεί όσο ανθελληνικό και αν ακουστεί λες ευτυχώς που την πήραν οι Τούρκοι γιατί εμείς θα την καταστρέφαμε περισσότερο όπως κάναμε φυσικά με την Αθήνα. Η Σμύρνη γίνεται ακόμα πιο όμορφη την νύχτα. Με τα φώτα της να γεμίζουν όλο τον κόλπο και τα κάστρα της από πάνω να στέκονται σαν στέμμα και συ με έναν σωλήνα μπύρα efes pilsen να κάθεσαι στην προκυμαία και να πίνεις βλέποντας τον κόσμο που περνάει. Άνδρες με μοντέρνο ντύσιμο και γυναίκες πολύ όμορφες. Μια ζωντανή πόλη που δε τρώει τον κόσμο της αλλά τον βοηθάει να ζήσει όσο το δυνατόν καλύτερα σε μία μεγαλούπολη. Ατραξιόν τα βράδια στην Προκυμαία είναι ο Τούρκος Ινδιάνος. Προσέχετε όμως, μην τον φωτογραφίσετε χωρίς την δικιά του θέληση και δε του δώσετε λεφτά, θα σας κυνηγάει όλο το βράδυ. Φεύγοντας από την Σμύρνη πάντα κουβαλάς μια μυρωδιά ανατολής που κρατάει μέρες μέχρι να συνηθίσεις την καθημερινή σου ζωή στην Αθήνα ή όπου αλλού μένεις. Πιστεύω πως αν κάτσω να μιλήσω για την Σμύρνη θα γράφω για ώρες οπότε κλείνω το κείμενό μου εδώ, λέγοντας πως αξίζει να την επισκεφθείτε και να την ζήσετε...

Αφιερώνω το βίντεο αυτό στην μνήμη της πρόγιαγίας μου... Γουρλή Στέλλα Σμύρνη 1910 -Χίος 2006

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου