29 Φεβρουαρίου 2012

Η σημερινή μέρα είναι σπάνια. Μπορεί αρκετοί από μας να την περάσαμε σαν μια συνηθισμένη καθημερινή μέρα. Είναι λίγο άδικο αν αναλογιστεί κανείς πόσες φορές έχει ζήσει αυτή τη μέρα.

Αν καθίσω και σκεφτώ τις προηγούμενες χρονιές που είχαμε την ημερομηνία αυτή θα διαπιστώσω πως διανύαμε ιδιαίτερες χρονιές.

Το 1996 η Ελλάδα μόλις ηρεμούσε από το συμβάν των Ιμίων. Ένα μήνα πριν είχαμε έρθει πολύ κοντά σε μία πολεμική σύρραξη με τους Τούρκους. 16 χρόνια μετά ακόμα γιουχάρουμε τον Σημίτη για τον λόγο που είχε βγάλει τότε στη Βουλή.

Το 2000 ήταν το μιλένιουμ. Η χρονιά που ξεκινούσε μια νέα χιλιετηρίδα. Μία χρονιά που οι ελπίδες μας είχαν φτάσει στα πιο υψηλά επίπεδα.

Το 2004 ζήσαμε την χρυσή εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Την επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Όλοι πιστεύαμε πως ο αιώνας αυτός είναι δικός μας μέχρι...

... που ήρθε το 2008. Οι πρώτες σκιές μιας οικονομικής κρίσης κάνουν εμφάνιση στον ορίζοντα της Ευρώπης. Νιώσαμε προς στιγμή τυχεροί που δε παίζαμε μέχρι τότε σημαντικό ρόλο στις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις. Που να ξέραμε πως...

... το 2012 θα μας έβρισκε στο ρόλο ενός πειραματόζωου της σχολής του Σικάγο.

Ένας αιώνας που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για την Ελλάδα έχει μετατραπεί σε εφιάλτη χωρίς τέλος.

Ελπίζω την επόμενη φορά που θα χουμε τη συγκεκριμένη ημερομηνία τα πράγματα στη χώρα μας να είναι καλύτερα.

Να μπορούμε να κάνουμε πάλι όνειρα και σχέδια.

Οι απόκριες φύγανε...

... αλλά τα καρναβάλια μένουν!

Υπόγειος τρόμος

Ενεργοποιημένος εμπρηστικός μηχανισμός εντοπίστηκε κάτω από κάθισμα βαγονιού στο σταθμό «Αιγάλεω» από τον μηχανοδηγό του συρμού.

Ο εμπρηστικός μηχανισμός που εντοπίστηκε σε συρμό του μετρό το απόγευμα του Σαββάτου ήταν ενεργοποιημένος, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες από την αστυνομία. Το εύρημα έχει προκαλέσει ανησυχία στις Αρχές, ιδιαίτερα επειδή δεν υπήρξε προειδοποιητικό τηλεφώνημα.
Κατά τις πληροφορίες αυτές, ο δείκτης του διακόπτη που επρόκειτο να κλείσει το κύκλωμα του εμπρηστικου μηχανισμού για να γίνει η έκρηξη, είχε φτάσει στο τέρμα του. Για άγνωστο όμως λόγο, που ερευνάται από τους ειδικούς της Εγκληματολογικής Υπηρεσίας, δεν σημειώθηκε η έκρηξη.
Οι αρμόδιοι αξιωματικοί δεν μπορούν να ξέρουν για ποια ώρα οι δράστες είχαν προγραμματίσει να γίνει η έκρηξη, αλλά εκτιμούν ότι στόχος ήταν ο σταθμός του Μετρό, όπου ήταν ακινητοποιημένος ο συρμός, μέχρι να έλθει η στιγμή να ξεκινήσει με προορισμό το Αεροδρόμιο.
Εκείνο που προβληματίζει ιδιαίτερα τους αστυνομικούς είναι ότι δεν υπήρξε προειδοποιητικό τηλεφώνημα -αλλά ο μηχανισμός βρέθηκε τυχαία από τον μηχανοδηγό του τρένου-, καθώς στην περίπτωση που σημειωνόταν η έκρηξη και ξεσπούσε πυρκαγιά μέσα στο συρμό, αυτό θα μπορούσε να έχει τραγικές επιπτώσεις.
Οι αστυνομικοί ερευνούν το οπτικό υλικό από τις κάμερες του σταθμού, αλλά και άλλων σταθμών, με την ελπίδα ότι μπορεί να έχει καταγραφεί ο άνθρωπος που μετέφερε το πακέτο και το άφησε κάτω από το κάθισμα στο βαγόνι του τρένου.
Παράλληλα, στα εγκληματολογικά εργαστήρια, ερευνάται ο αυτοσχέδιος εμπρηστικός μηχανισμός, για τυχόν δακτυλικά αποτυπώματα, DNA και άλλα στοιχεία, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον εντοπισμό των δραστών.
Σε ότι αφορά στην συνδεσμολογία του μηχανισμού, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ομοιότητες με άλλους που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, αλλά οι αρμόδιοι αξιωματικοί δεν μπορούν να καταλήξουν με βεβαιότητα σε κάποια οργάνωση που έχει δραστηριοποιηθεί σε τέτοιες ενέργειες.
Τον εμπρηστικό μηχανισμό είχε εντοπίσει κάτω από κάθισμα βαγονιού στο σταθμό «Αιγάλεω» ο μηχανοδηγός του συρμού και αμέσως ειδοποίησε τις Αρχές. Στο σημείο έσπευσαν πυροτεχνουργοί για να εξετάσουν τον μηχανισμό.
Ο μηχανισμός αποτελείτο από ένα τετράλιτρο μπιτόνι βενζίνης, ρολόι, οκτώ μπαταρίες και διακόπτη. Το ηλεκτρικό μέρος της βόμβας βρισκόταν σε ένα τάπερ, ενώ όλος ο εμπρηστικός μηχανισμός είχε τοποθετηθεί σε μια νάιλον σακούλα.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=445793&h1=true

Το κυνήγι της ουτοπίας...

... είναι η αναζήτηση του αγγέλου για το τρίτο φτερό...

Αθήνα 06:00

Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
Έξι η ώρα τα χαράματα
Ο εγωισμός μου δεν περνάει
Όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
Καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα, γιατί η ζωή είναι βρώμικη
Μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
Τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
Ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
Ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινά από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πως να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
Σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
Απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού

Έξι και πέντε λεπτά
Η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
Μας χωρίζουν δυο βήματα
Θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
Όλη νύχτα ήμουν έξω
Πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
Με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
Γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
Ο μύθος της διασταύρωσης
Κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
Δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
Κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
Τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
Να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
Χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό

Έξι και δέκα λεπτά
Αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
Τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία...

Στέρεο Νόβα - 06:00

Η λευκή πόλη των Βαλκανίων

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη Βελιγράδι;

Κρουστά; Bregovic; Ερυθρός Αστέρας; Πόλεμος...

Το Βελιγράδι είναι από τις τραυματισμένες ευρωπαϊκές πόλεις στη σύγχρονη ιστορία. Στην πρόσφατη ιστορία. Νομίζω πως σε αρκετούς από μας ακούγονται οικείοι οι στίχοι ενός τραγουδιού που λέει "ήμουν μικρός όταν βομβάρδιζαν το Βελιγράδι".

Ας ξεκινήσουμε από κείνες τις αναμνήσεις. Από το φλεγόμενο τεράστιο κτίριο της κρατικής τηλεόρασης το οποίο στέκει ακόμα περήφανο δείχνοντάς μας πως η ζωή συνεχίζεται και μετά την καταστροφή.

Ακριβώς στην απέναντι όχθη δύο καμπαναριά, ένα καθολικό και ένα ορθόδοξο στέκουν περήφανα δείχνοντας το δέσιμο όλων των θρησκειών στην παλιά "τούρκικη" πλευρά της πόλης.

Η παλιά με την νέα πόλη του Βελιγραδίου χωρίζονται από τον ποταμό Σάββα, αλλά ενώνονται από πολλές γέφυρες. Όσες σώθηκαν από τους βομβαρδισμούς μιας και οι Σέρβοι δημιουργούσαν ανθρώπινες αλυσίδες πάνω σ' αυτές για να μη τις γκρεμίσουν οι έξυπνες βόμβες του ΝΑΤΟ.

Στο παλιό Βελιγράδι συναντάς όλες τις φάσεις της πόλης. Αρχοντικά κτίρια δίπλα σε ορθογώνια, απομεινάρια του καθεστώτος. Ξεθωριασμένα χρώματα που άντεξαν στο χρόνο στέκουν ακόμα στους τοίχους παλιών κτιρίων.

Κι από κει στην κεντρική πλατεία του εθνικού θεάτρου. Από κει που ξεκινάει η πιο γνωστή οδός της πόλης του Πρίγκιπα Μιχαήλ με τις γκαλερί και τις αλυσίδες καταστημάτων αλλά και της παραδοσιακής περιοχής Σκανταρλίτσα (σαν την δική μας Πλάκα).

Και από την πλατεία του εθνικού θεάτρου γυρνάω στην νέα πόλη για να σας δείξω το παλιό κυβερνείο του Τίτο. Ένα κτίριο θεόρατο. Για να πας από τη μία άκρη στην άλλη είναι σαν να ξεκινάς από το Σύνταγμα και να φτάνεις Πανεπιστήμιο. Και λίγο πιο κάτω το Beogradsca Arena, εκεί που το 2005 η εθνική Ελλάδος σήκωσε το δεύτερο ευρωπαϊκό της στο μπάσκετ. Δίπλα στο κλειστό μία ορθόδοξη εκκλησία κτιζόταν. Μπορεί η πρόσοψή της να ήταν ακόμα γυμνή φανερώνοντας τα τούβλα των τοίχων αλλά οι χρυσοί σταυροί ήταν ήδη τοποθετημένοι στους τρούλους. Εκεί κοντά υπήρχαν εγκαταστάσεις κατοικιών άλλων εποχών. Σου θύμιζε την περίοδο της παρακμής των καθεστώτων που μεσουρανούσαν στα Βαλκάνια.

Η βόλτα συνεχίζεται στην παλιά "καλλιτεχνικά ανήσυχη" πόλη του Βελιγραδίου. Ένα άγαλμα με μπαστούνι μας καλωσορίζει έξω από το πανεπιστήμιο της πόλης.

Από κει παίρνουμε τον δρόμο προς την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σάββα. Αρχοντικά τεράστια κτίρια, υποκαταστήματα τραπεζών (αρκετών ελληνικών) και αλυσίδων ρούχων διακοσμούν την διαδρομή προς τον ναό. Λίγο πριν την εκκλησία δύο μεγάλες πολυκατοικίες μας καλωσορίζουν παίζοντας τον ρόλο μιας πύλης.

Ο Άγιος Σάββας. Η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου. Δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Και πολύ φοβάμαι πως την δόξα του μεγέθους θα προλάβει να της την κλέψει η ορθόδοξη εκκλησία που χτίζεται και ολοκληρώνεται στην Αλβανία. Παρ' όλα αυτά το λευκό μάρμαρο σε συνδυασμό με τους τυρκουάζ τρούλους και το μέγεθος του ναού σου τραβάει την προσοχή για αρκετή ώρα.

Κι από τον ναό στο Κοινοβούλιο με τον τυρκουάζ τρούλο και τα τεράστια άγρια άλογα στην είσοδό του.

Άξιζε επίσης η βόλτα στο Helena Market όπου είναι η παραδοσιακή αγορά του Βελιγραδίου με τους παραγωγούς να παρουσιάζουν τα προϊόντα τους κάτω από τις ερυθρόλευκες περίεργες σκεπές του. Μιας κι αναφέραμε το ερυθρόλευκο χρώμα κάναμε μία στάση στο γήπεδο "Μαρακανά" του θρυλικού Ερυθρού Αστέρα.

Πρέπει όμως να τιμήσουμε την αφετηρία όλων των περιηγήσεών μας και δεν ήταν άλλη από το πλωτό hostel ArkasBarka πίσω από το παλιό κυβερνείο του Τίτο, σε ένα παραπόταμο του Δούναβη. Η πρωινή απόλαυση του καφέ με θέα το ποτάμι και το απέναντι "Νησί του Πολέμου" ήταν ότι πιο όμορφο για να ξεκινήσει η μέρα μας.

Τέλος μας έμεινε το ιστορικό κάστρο της πόλης. Αυτό που άντεξε πολέμους και επιδρομές αλλά δυστυχώς δε μπόρεσε να βοηθήσει στους άνανδρους βομβαρδισμούς του '99. Εκεί σε έναν πύργο δολοφόνησαν τον Ρήγα Φεραίο, ο οποίος εκτός από δικός μας ήρωας έγινε και ήρωας αυτής της πόλης. Τότε όλοι είχαμε έναν κοινό εχθρό. Τους Οθωμανούς. Τώρα δε ξέρουμε ποιοί είναι οι σύμμαχοί μας και ποιοί οι εχθροί μας.

Από την πλευρά του ποταμού Σάββα έχει το καλύτερο μπαλκόνι με θέα όλη τη νέα πόλη του Βελιγραδίου, το νησί του πολέμου, το παραπόταμο του Δούναβη με το hostel που μας φιλοξένησε, τον πύργο της κρατικής τηλεόρασης, ένα σπίτι βγαλμένο από την Αλσατία, και το διάσημο άγαλμα της πόλης το οποίο μου φάνηκε πως είχε πάρει μία κλήση προς τα πλάγια.

Η μέρα φεύγει, οι προβολείς ανάβουν. Τα φανάρια στους τοίχους μας δείχνουν το δρόμο της επιστροφής.

Το Βελιγράδι μετατρέπεται σιγά σιγά σε μία γλυκιά ανάμνηση...

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Yo Yo (1965)

Γαλλία 1965 με τον Pierre Etaix, Philippe Dionnet, Luce Klein και Claudine Auger.

Εποχή μεσοπολέμου. Ένας πλούσιος Γάλλος δε μπορεί να απολαύσει την χλιδή εξαιτίας ενός αποτυχημένου έρωτα. Η ζωή του έχει μετατραπεί σε ρουτίνα.

Μέχρι που έρχεται ένα τσίρκο στην περιοχή. Το καλεί στην αυλή του για να διασκεδάσει. Στο προσωπικό του τσίρκου ανακαλύπτει τον χαμένο του έρωτα καθώς και την ύπαρξη ενός παιδιού. Του Yoyo.

Το τσίρκο φεύγει μαζί με την γυναίκα και το παιδί. Ο πλούσιος πέφτει ξανά σε κατάθλιψη. Μέχρι που ήρθε η οικονομική κρίση και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Εκείνη τη περίοδο χάνει τα πλούτη και την έπαυλή του.

Δεν πτοείται. Αναζητάει τη γυναίκα με το παιδί.

Τους βρίσκει...

Γυρνάνε όλη την Γαλλία σαν οικογένεια κλόουν. Ζουν λιτά...

Όμως ο μικρός λησμονεί την έπαυλη.

Ο καιρός περνάει, γίνεται διάσημος, κερδίζει αμύθητα ποσά.

Και όλα αυτά παράλληλα με την πρόοδο του κινηματογράφου.

Με τον καιρό επιστρέφει στο μεγάλο κτίριο που μικρός είχε θαυμάσει και το επισκευάζει.

Όπως κι ο πατέρας του αρχίζει να ζει στη χλιδή.

Είναι όμως αυτό το όνειρό του;

Μία μαγική ιστορία με έξυπνο σενάριο και όμορφο χιούμορ. Ο αγνός παλιός ευρωπαϊκός κινηματογράφος που με σοφία κατάφερε να αντιγράψει η ταινία της χρονιάς "The Artist". Οι ρόλοι είναι εξαιρετικοί, όπως και ο μικρός κλόουν που κερδίζει άξια τις καρδιές μας.

Να το δείτε.

Ε.Ε. δηλαδή Ελληνική Ένωση

Ο κόσμος έχει αρχίσει να τρομάζει. Τα σάπια αλλά ακόμα κοφτερά δόντια ενός καπιταλιστικού συστήματος που έχει ήδη αποτύχει σε τόσες χώρες, έχουν αρχίσει να γίνονται επικίνδυνα και για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές αστικές τάξεις.

Οι πολίτες της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής αρχίζουν να νιώθουν το κίνδυνο να έρχεται κοντά τους. Το οικονομικό, πολιτικό και κατασταλτικό πείραμα στην Ελλάδα καλά κρατεί... Μετά από κάθε διαδήλωση νιώθουμε όλο και πιο αδύναμοι στο να σταματήσουμε το έργο του Κεφαλαίου. Το πείσμα όμως μεγαλώνει κι αυτό είναι σημαντικό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης καθώς και άλλοι κρατούμενοι και θύματα βασανισμού της χούντας λένε πως τους έδινε δύναμη ο κόσμος. Ο κόσμος επίσης τους την έπαιρνε πίσω όταν αδιαφορούσε.

Έτσι και μεις. Τόσο καιρό στους δρόμους και στα δακρυγόνα είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το μένος των Ευρωπαίων, οι οποίοι από τις κυβερνήσεις τους και τα δικά τους μέσα ενημέρωσης είχαν μία ανθελληνική στάση.

Σα να άλλαξε όμως αυτό.

Την αρχή την ένιωσα από έναν Γάλλο στο Bios την προηγούμενη Τετάρτη ο οποίος επενέβει στην κουβέντα με την εξής απορία. Το όραμά της Ευρώπης ήταν και είναι η Ένωση; Που εφαρμόζεται όμως; Οι Γάλλοι είναι σε χειρότερη μοίρα από τους Έλληνες. Δε το γνωρίζουν. Και όταν το μάθουν θα ναι πολύ αργά.

Κι όμως μάλλον ξύπνησαν. Δεν άντεξαν αρκετοί να βλέπουν μία Ευρωπαϊκή χώρα να μετατρέπεται σε τριτοκοσμική από τις κυβερνήσεις τους.

Δε φταίει απαραίτητα ο ελληνικός λαός για την όλη κατάντια.

Δεν του αξίζει να περνάει τόσα δεινά.

Έχουμε όλοι ευθύνη στην κατάσταση που επικρατεί.

Όπως έχουμε όλοι δικαίωμα στο όνειρο.

Ευχαριστώ τους ανθρώπους που κατέβηκαν στους δρόμους και μας έδωσαν κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ένα καλύτερο αύριο.

Μακάρι να παραδειγματιστούν κάποιοι Έλληνες που εξακολουθούν να κάνουν επανάσταση από τον καναπέ και τα πληκτρολόγια.

Γιατί μια ζωή δανειζόμαστε από τους ξένους;

Τετάρτη στο Bios μας περίμενε μία ακόμη θεματική βραδιά.

Καλεσμένος ο κύριος Τάσος Ηλιαδάκης.

Θέμα της βραδιάς; Ο εξωτερικός δανεισμός από το 1824 ως το 2009.

Τα ερωτήματα πολλά. Κύριο είναι αυτό του τίτλου της ανάρτησης. Γιατί μια ζωή μας δανείζουν; Που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν υπήρξε πρόοδος όλα αυτά τα χρόνια; Είναι τελικά οι ξένοι κακοί; Ποιο είναι το μέλλον αυτής της χώρας.

Ατελείωτα ερωτήματα. Και πάνω σε μία ερώτηση γεννιόταν μία άλλη. Και έτσι η κουβέντα προχωρούσε.

Σ' αυτήν την ανάρτηση θα παρουσιάσω τις εντυπώσεις φίλων που ήταν παρόντες, παραμερίζοντας έτσι τον δικό μου ενθουσιασμό.

Ιωάννα Κασαμπα:

Μπάιος, 9 παρά κάτι.. τα μικρόφωνα στη θέση τους , όλα έτοιμα για μια Live αναμετάδωση μια συζήτησης ή μάλλον μιας άβολης διαφώτισης από τον καθηγητή κ.Ηλιαδάκη... Με αφορμή το βιβλίο του (που κρατάω με μια εγκάρδια αφιέρωση) σχετικά με τη δανειακή πολιτική της Ελλάδας τα τελευταία περίπου 200 χρόνια...ουπς μα έχουν περάσει 189 χρόνια από τότε που είναι η Ελλαδίτσα μας ανεξάρτητο κράτος! Δηλαδή η κουβέντα που ήταν έτοιμη να ξεδιπλωθεί είχε σχέση με μια πάγια και μόνιμη πολιτική της Ελλάδας, με γνώμονα τα δάνεια επί δανείων ...Η συζήτηση ξεκινά, τα μικρόφωνα ανοίγουν είμαστε στον αέρα και μετά από μια παραστατικότατη εισαγωγή του Κωνσταντίνου ετοιμαζόμαστε να ακούσουμε τις άβολες αλλά πολύ διαφωτιστικές αλήθειες από τα χείλη του καθηγητή... Φεύγοντας μόνο μια πικρή σκέψη μου καρφώθηκε για τον κατακαημένο, ανιστόριτο και αδιορθωτο Έλληνα και μια βαθιά πεποίθηση καρφώθηκε ακόμη πιο βαθιά στο νου.... το κλειδί πασπαρτού είναι η Παιδεία και η καλλιέργια...

Γιώργος Σούλος:

Μούδιασμα. Μούδιασμα ψυχολογικό, μούδιασμα συναισθηματικό, μούδιασμα εγκεφαλικό. Τέτοια αισθήματα αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα του G30 με το πέρας της ομιλίας Τ. Ηλιαδάκη, η οποία σίγουρα για κάποιους από εμάς επιβεβαίωσε, με επαρκή τεκμηρίωση, τη γνωστή φαυλότητα, τον καιροσκοπισμό, την παντελή ασυνέχεια εθνικής στρατηγικής που διακατέχει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας από την εποχή της σύστασής του. Σοκαριστική μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την έμμεση αναφορά του κ.Ηλιαδάκη σχετικά με την ετοιμότητα μας για πάν απρόβλεπτο γεγονός που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την Εθνική Ασφάλεια, αλλά εμένα το γεγονός ότι ορθά κοφτά προσδιόρισε την γενιά μου (και άμεσα τις επόμενες) ως “χαμένη γενιά” δεν με αφήνει σε ηρεμία.
Θεωρώ αδιανόητο για μια γενιά Ελλήνων (και νεοελλήνων) οι οποίοι μεγαλώσαμε υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες συγκριτικά με πολλές άλλες περιόδους του έθνους, να μας ορίζει η γενιά των 60 και πέριξ (+/- 5) ως χαμένη. Η συζήτηση για ευθύνες σχετικά με το ποιος δεν μίλησε όταν έπρεπε ή ποιος τον άκουγε αυτόν οταν αυτός μιλούσε, δεν έχουν νόημα πια. Η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως κοινωνική κρίση μιας και οι προτεραιότητες αυτής της κοινωνίας τέθηκαν με τέτοια σειρά που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταλήγαμε σε χρεοκοπία. Και εκεί είναι η άμεση ευθύνη των 10 και πλέον βουλών & περίπου 2000 βουλευτών τους (από το 1980 και έπειτα). Ως εκ τούτου σαν πρώτα βήματα αντίδρασης, η κοινωνία πρέπει από την μία να απαιτήσει δια μέσω δημοκρατικών μεθόδων, τώρα όσο ποτέ, την τιμωρία πολλών διαχρονικά υπευθύνων/εμπλεκομένων (δές “Τσοβόλα δώστα όλα...”) και όχι μόνο των λαγών με τα υποβρύχια αλλά επιπρόσθετα θα πρέπει νέα πρόσωπα να βγουν στο προσκήνιο και να εμπλακούν με την πολιτική. Με αυτό τον τρόπο, έστω και συμβολικά θα δοθεί ένα μήνυμα εντός και εκτός των τειχών ότι δηλαδή η κοινωνία συνειδητοποιεί τι έφταιξε αλλά και ότι η νέα γενιά είναι εκεί να κοπιάσει για την εξεύρεση μιας κάποιας προοπτικής για αυτόν τον τόπο. Μόνο έτσι η “χαμένη γενιά” θα μπορέσει να μετριάσει την χασούρα της...

Άννα Παπαδούρη:

Λοιπόν..κάθε σχεδόν φορά που βγαίνω από το Bios μετά τις μεσοβδόμαδες συναντήσεις των g30 "ταξιδεύω" στην Πειραιώς εν μέσω συναισθηματικής & διανοητικής καταιγίδας! Από τη μια τα φουσκωμένα κύματα της αμηχανίας που με κατακλύζουν τα τελευταία 2 χρόνια μπροστά στις αλήθειες που ξεδιπλώνονται σχετικά με τον πολιτικό, οικονομικό και ευρύτερο καθημερινό μας βίο, καθώς και των εγγενών μας θαρρείς ανεπαρκειών να χειριστούμε αυτό το χάος, και από την άλλη οι λυτρωτικές πνοές της "παιδείας" που κομίζουν οι παρευρισκόμενοι-προσκεκλημένοι ομιλητές και οι συνομίληκοι-συνδιαλεγόμενοι-συμπορευτές- φίλοι πια μετά από τόσον καιρό..Η ομιλία του κ. Ηλιαδάκη δεν θα μπορούσε φυσικά να διαφέρει από το παραπάνω περιγραφόμενο κλίμα. Τόσο επίκαιρη, εύστοχη και γι΄αυτό ακριβώς θα έλεγα, τόσο αντριχιαστικά αναμενόμενη, καθώς προέβαλε ολοκάθαρα αυτό που όλοι πλέον όχι απλά μαντεύουμε αλλά καθημερινά επιβεβαιώνουμε: το αναλλοίωτο και αδιάλλακτο στον ιστορικό χρόνο της πατρίδας μας γελοίο, βλακώδες και ανεπαρκές των πολιτικών ταγών μας. Δεν μπορεί πια να αναβάλλεται η ανάληψη των ευθυνών μας ως κοινωνία απέναντι σε επιλογές ψήφου, πολιτικής - κοινωνικής αντίληψης και εν τέλει ζωής. Μια ολοκάθαρη σκέψη μες στην μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα: το ότι πια γνωρίζουμε μας δίνει δύναμη αλλά και μας φορτίζει με μια αδυσώπητη προκαταβολή ενοχής: αν δεν μπορέσουμε να τα αλλάξουμε όλα τότε θα είμαστε πράγματι κι εμείς άλλη μια χαμένη γενιά..Ο ακριβής τρόπος μπορεί να μας διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα "κολλήσουμε" στη διαδικασία. Αρκεί η αδιαμφισβήτητη θέλησή μας και η διαρκής παρουσία μας εκεί που μας θέλουν αμέτοχους, λαουτζίκο, ψήφους για κοινοβουλευτική καριέρα.

Στέλιος Κοσμετάτος:

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Καθηγητή Κύριο Τάσο Ηλιαδάκη καθώς και το φίλο μου Κωνσταντίνο Μπογδανο για την χθεσινή βραδιά
θα επιθυμούσα να προσθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του οπλίτη που ήταν στις πρώτες γραμμές στον πόλεμο του 40', Παναγιώτη Ντεκόση, "Τεπελένι":
"Τότε με υποχρεωτικό έρανο μαζευτήκανε πολλά χρήματα, σημαντικά ποσά, για τις ανάγκες της Αεροπορίας. Για την αγορά καινούριων σύγχρονων αεροπλάνων αντιαεροπορικών πυροβόλων, ανταλλακτικών και άλλων υλικών που χρειαζότανε αυτό το σπουδαίο όπλο. Η αλήθεια είναι πώς όλοι δίνανε χωρίς βαρυγκομιά κι οι πιο πολλοί με ενθουσιασμό. Πάντοτε, με οποιονδήποτε καθεστώς, για την άμυνα της πατρίδας τους οι Έλληνες δίνουνε και την τελευταία μπουκιά του ψωμιού τους. …

Ο ιερός σκοπός δε σήκωνε κουβέντα. Στο τέλος όμως τι αποδείχτηκε; Για την Αεροπορία δεν πήγε ούτε δραχμή. Όλα πήγανε στη Νεολαία του Μεταξά την περιβόητη ΕΟΝ. Και όταν άρχισε ο πόλεμος δεν είχαμε ούτε ένα νέο αεροπλάνο. Οι αεροπόροι μας πετούσαν με τα παλιά, την αρχαιολογία, που τα λέγαμε σκοτώστρες….

Να τώρα πώς τα γράφει λακωνικά η επίσημη έκθεση του ΓΕΣ: «Η παντελής έλλειψις τεθωρακισμένων δυνάμεων, επαρκών αντιαεροπορικών όπλων και επαρκούς αεροπορίας έθετε τον Ελληνικόν Στρατόν εις πολύ μειονεκτικήν θέσιν έναντι του αντιπάλου»…

Και τώρα γεννιεται το ερώτημα, πελώριο, αδυσώπητο, σκληρό. Καλά εκείνοι που κουμαντάρανε τότε τον τόπο θέλανε να καταστρέψουνε την Ελλάδα, τον ελληνικό Στρατό;

Στις κατεχόμενες από τον εχθρό χώρες της Ευρώπης, μετά την Απελευθέρωση, οι συνεργάτες των καταχτητών τιμωρήθηκαν με σκληρότητα, όπως τους άξιζε , οι πιο πολλοί με τη ζωή τους και οι άλλοι με τις φυλακές.
Εδώ τι έγινε; Εδώ (μόνο εδώ) όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά έγιναν τα αφεντικά, η σπονδυλική στήλη η ραχοκοκαλιά του κρατικού μηχανισμού, «η ηγέτις τάξις» οι «εκλεκτοί» της κοινωνίας. Και από το σάπιο μεδούλι εκείνης της ραχοκοκαλιάς βγήκανε οι παρανοϊκοί, οι δειλοί, οι ελεεινοί και σιχαμεροί υπηρέτες των ξένων αφεντάδων, οι δολοφόνοι της πατρίδας που τη χτυπάγανε άναντρα, την πληγώνανε θανάσιμα, την κομματιάζανε άσπλαχνα και τα πολύτιμα τα κομμάτια της τα παζαρεύουνε «αντί πινακίου φακής»…"
....
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ !

Το Κάλεσμα

Έχω βαρεθεί αυτές τις μέρες να βλέπω βίντεο από τις καταστροφές και τις μάχες που έλαβαν χώρα στους δρόμους της Αθήνας το βράδυ της Κυριακής.

Λίγοι όμως είδαν το πιο δυνατό βίντεο της βραδιάς.

Το κάλεσμα των Ελλήνων προς τους άλλους λαούς της Ευρώπης να ξεσηκωθούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δικαιώματα που σιγά σιγά χάνονται.

Χθες στο Bios είχαμε μία ενδιαφέρουσα βραδιά για τα δάνεια της Ελλάδος και το γιατί φτάσαμε ως εδώ (θα το αναλύσω σε μία από τις επόμενες αναρτήσεις). Την βραδιά παρακολούθησε κι ένας Γάλλος πολίτης ο οποίος με μεγάλη ειλικρίνεια στο τέλος μας εξήγησε γιατί η Γαλλία βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα. Και ποιο είναι το κακό στη συγκεκριμένη περίπτωση; Πως οι Γάλλοι δε το γνωρίζουν ακόμα...

Εμπρός λοιπόν.

Ακούγοντας τους ήχους που προκαλούν τα σφυριά από το γνωστό άγαλμα της πλατείας Κλαυθμώνος ξεσηκωθείτε Ευρωπαίοι για ένα καλύτερο αύριο.

Η χαρά του ευνούχου

Στον Τελευταίο Αυτοκράτορα του Μπερτολούτσι οι ευνούχοι, σε πομπή, μεταφέρουν μέσα σε χρυσά κασελάκια τα ακρωτηριασμένα τους όργανα. Την ανάμνηση από μια φύση που είχαν, αλλά μεταλλάχτηκε. Φρικτή εικόνα, όσο και η ίδια η πράξη του ευνουχισμού. Οι ίδιοι, όμως, είναι ευτυχισμένοι. Ανήκουν στην αυλή του αυτοκράτορα, έχουν το προνόμιο να τον υπηρετούν και την αυταπάτη πως ο ευνουχισμός θα τους χαρίσει μακροβιότητα, όπως υποστήριζαν όσοι ακόνιζαν τη φαλτσέτα πάνω στον μελλοθάνατο ανδρισμό.

Η χαρά του ευνούχου είναι η χαρά μιας ακρωτηριασμένης φύσης. Της άγνοιας. Πώς είναι ο έρωτας, η ζωή, οι ορμές της; Πώς είναι να υπάρχεις και όχι να σε κατασκευάζουν για να υπηρετήσεις τον αυτοκράτορα, το χαρέμι ή τους στρατηγούς που έπρεπε να ικανοποιούν τις ανάγκες τους στο άτριχο και κακοποιημένο σώμα στις μακρόχρονες πολεμικές εκστρατείες; Οι ευνούχοι δεν είχαν τη δυνατότητα να μάθουν. Ήταν ευνουχισμένοι κυρίως σε αυτό.

Την ανάπηρη χαρά των ευνούχων θυμήθηκα πριν από μέρες, όταν φίλη μού περιέγραφε περιστατικό με κάποιον φίλο της. Απολύθηκε πριν από μήνες, έμεινε άνεργος και κατάφερε πρόσφατα να βρει μια δουλειά που του εξασφαλίζει μετά βίας 700 ευρώ. Όταν πληρώθηκε τον πρώτο μισθό, πήγε σ’ ένα κατάστημα και αγόρασε για 300 ευρώ τα παπούτσια που για καιρό χάζευε σε περιοδικό. Ένα δώρο στον εαυτό του, φαντάζομαι, που ακόμη υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει της πείνας.

Ξέρω πως αυτή η ιστορία μπορεί να φαντάζει ως και ρομαντική σε κάποιους. Ο άνθρωπος, σχεδόν ήρωας, που επέλεξε να ικανοποιήσει το όνειρό του απ’ το να φάει. Να χαρεί, ως αντιστάθμισμα για τη δυσκολία που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει. Με αυτήν τη χαρά του ευνούχου που μπορεί να χαίρεται με ό,τι δημιούργησε τον ίδιο τον ακρωτηριασμό του.

Στην Ελλάδα, αμέσως μετά τον Εμφύλιο, δημιουργήθηκε μια γενιά που έζησε με τον εφιάλτη του πολέμου. Η καταστροφή δεν υπήρχε πια, αλλά υπήρχαν κατεστραμμένοι άνθρωποι.

Υπήρχε πάντα η απειλή της. Μετά τη Μεταπολίτευση ήρθε η γενιά των δικαιωμάτων. Άνθρωποι που θεωρούσαν πως η πρόκληση της Δημοκρατίας είναι μια προσωπική και όχι πολιτική μόνο ανάγκη. Σε αυτήν τη γενιά δεν υπήρξε ο φόβος της στέρησης. Μόνο τα φαντάσματά της. Ανέλαβαν να μπουκώνουν χοντρά παιδιά με γεμάτα κουτάλια, να στριγκλίζουν παιδικά ονόματα στις παραλίες, να ανησυχούν γι’ αυτό που κάποτε ήταν παιδικό παιχνίδι. Ο υπερπροστατευτισμός έγινε μέτρο της αγάπης, η υπερβολή ταυτίστηκε με τον γονεϊκό ρόλο και η Ελλάδα είχε μέλλον μόνο για επιστήμονες που δημιουργούσαν με το στανιό τα όνειρα μιας παλιάς, στερημένης οικογένειας. Την ίδια εποχή ο καταναλωτισμός δημιουργούσε αξίες σε 12 άτοκες δόσεις, η Δημοκρατία ταυτίστηκε με προσωπικές αξιώσεις και επιτυχία βαφτίστηκε η επιτυχής διαχείριση του «τίποτα». Ήταν τότε που άρχισε να δημιουργείται μια γενιά, που η κοινωνία και η οικογένεια πρόσφεραν άθελά τους ως καστράτους. Η γενιά που μεγάλωνε με τον κίνδυνο να γίνει η γενιά των ευνούχων.

Παιδιά που μεγάλωσαν προστατευμένα από τα οικογενειακά άγχη, από τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις, από τις αντιθέσεις που διαμορφώνουν φυσιολογικά τα πράγματα. Οι ιστορικές μνήμες χρησιμοποιήθηκαν παραδόξως ως μελλοντική πιθανότητα για να εξασφαλίσουν την προσήλωση στην ευμάρεια του παρόντος.

Η Ελλάδα γέμισε με μανάδες που πήγαιναν τα παιδιά ως την πόρτα του σχολείου με το αυτοκίνητο, ακόμη και αν το σπίτι απείχε 20 μέτρα, που ανησυχούσαν αορίστως για την κακοποίησή τους, ενώ οι ίδιες τα καταδίκαζαν στην ανικανότητα, που τα μάθαιναν να ταυτίζουν την ευτυχία με την αποχή από το μισό της ζωής, τη δυσκολία. Γέμισε με πατεράδες που πλήρωναν για τον λογαριασμό του κινητού του παιδιού τους όσα θα ήταν ο πρώτος μισθός που θα έπαιρναν, αν έπιαναν δουλειά. Που χαίρονταν γιατί μεγάλωναν παιδιά μακριά από τις δοκιμασίες, φτιάχνοντας έναν πριγκιπικό θρόνο το ίδιο αναγκαίο με τις καρέκλες του σπιτιού. Γέμισε με γονείς που δεν καταλάβαιναν πως ευτυχία δεν είναι το συμβόλαιο με την κενότητα, αλλά η εξοικείωση με τις ανάγκες. Η επιτυχής διαχείριση όσων πραγμάτων συμβαίνουν στη ζωή. Και πολλά απ’ αυτά είναι στ’ αλήθεια άσχημα και δύσκολα.

Η αγάπη πολλές φορές ήταν ικανοποίηση αναγκών. Πόσοι αντιλαμβάνονταν την αγάπη ως την απόφαση να παραδώσουν το παιδί τους στην ανθρώπινη πραγματικότητα; Οι ξένοι φάνταζαν πολύ βάρβαροι που απαιτούσαν από τα παιδιά τους να φύγουν απ’ το σπίτι κατά την ενηλικίωση. Και οι Έλληνες, πολύ συγκροτημένοι γύρω από την «ομορφιά» της ελληνικής οικογένειας, που τάιζε μαντραχαλάδες ως τα 40 και δεν τολμούσε να σκεφτεί πως ένα παιδί, ακόμη και αν έχει σπουδάσει πυρηνικός φυσικός, πρέπει να βρει δουλειά και να εξασφαλίζει όσα απαιτούνται για να ζήσει.

Προσφέραμε χωρίς όριο μια αγάπη που προσέφερε αφειδώς συναίσθημα, αλλά δεν απαιτούσε πράξη. Βαφτίσαμε ελευθερία όλες τις ελευθεριάζουσες απόψεις μας που επέτρεπαν να μην έχουμε ευθύνη. Μόνο φόβο, που με τη σειρά του δημιουργούσε συναίσθημα. Αλλά όχι πράξη.

Και ξαφνικά ήρθε η κρίση. Έτοιμη να κατασπαράξει τα πάντα. Και πρώτα τους ευνούχους που δημιουργήσαμε. Ανέτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν αυτό που έρχεται. Ακόμη και να καταλάβουν. Χαζεύουν ακόμη βιτρίνες, ενώ δεν έχουν να φάνε, θεωρούν πως η ζωή δεν μπορεί να είναι διαφορετική από αυτό που έχουν ζήσει κι επιμένουν να επικαλούνται το δικαίωμά τους στην επιβίωσή τους, σαν να είναι το φαΐ που θα τους ταΐσει.

Στην κοινωνία που καταρρέει, οι ευνούχοι κουβαλάνε τα κασελάκια με τα ακρωτηριασμένα τους όργανα. Οι ευνοημένοι του αυτοκράτορα γονιού. Και είναι τα παιδιά μας.

http://www.lifo.gr/mag/columns/4585

...

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα!

Καλημέρα παίδες.

Είμαστε έτοιμοι;

Όλοι έξω.

Η βροχή κάνει καλό.

Τα δακρυγόνα γίνονται λιγότερο ενοχλητικά. Η σκόνη τους κολλάει στην άσφαλτο οπότε δε θα πνιγούμε όπως το καλοκαίρι.

Και οι Ματατζήδες θα γλιστράνε με τα τσόκαρα που φοράνε.

Να η ευκαιρία λοιπόν...

Όλοι στη Βουλή!

Την ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί μιλάνε, εμείς τραγουδάμε!

Λίγες ώρες πριν από την μεγάλη στιγμή!

Πρέπει να περάσουμε επιτέλους το μήνυμά μας!

Το ΣΟΚ που μας προκάλεσαν η κυβέρνηση και οι ματατζήδες έχει ξεπεραστεί.

Δε μπορούμε άλλο να ζούμε σ' αυτήν την μιζέρια. Δεν μας αξίζει να μετράμε πλέον τα ψιλά μας για να δούμε αν θα βγάλουμε την βδομάδα ή τον μήνα. Δε θέλουμε να βλέπουμε άλλο την Ελλάδα και τους συνανθρώπους μας να κατρακυλάμε κι άλλο στο πάτο.

Αν δεχτούμε να περάσουν τα νέα μέτρα τότε δεν υπάρχει νόημα να ζούμε. Είναι χοντρό αυτό που λέω και είναι χοντρό διότι σαν λαός είμαστε αρκετά κακομαθημένος και θα βρούμε αρκετά ζόρια από τώρα και στο εξής.

Μέχρι τώρα κουτσά στραβά τα βγάζαμε πέρα.

Πλέον είναι ακατόρθωτο.

Πρέπει να βγούμε στους δρόμους.

Αυτή τη φορά πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι πως θα φτύσουμε αίμα.

Αυτή τη φορά δε θα τρέξουμε να αποφύγουμε τα δακρυγόνα και τα γκλοπ.

Αυτή τη φορά θα μείνουμε. Θα φάμε σίγουρα ξύλο αλλά θα ρίξουμε κι εμείς.

Με κάθε τίμημα και με κάθε θυσία θα μπούμε μέσα στη Βουλή.

Εμπρός λοιπόν...

Πώς διδάσκεται η μεταπολεμική Iστορία στο σχολείο

Η διδασκαλία της πρόσφατης Ιστορίας στο σχολείο πάσχει. Τα σχολικά εγχειρίδια αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν όψεις της ιστορικής πραγματικότητας. Ο σχολικός ιστορικός λόγος συχνά υπακούει σε μια ρυθμιστική λογική της Ιστορίας που εξυπηρετεί εθνικές σκοπιμότητες. Μεγάλα δράματα της Ιστορίας, τα οποία αφορούν άμεσα τους μαθητές και τις οικογένειές τους, όπως οι αναγνωρίσεις των γενοκτονιών, δεν έχουν βρει τη θέση τους στα σχολικά εγχειρίδια και ο δάσκαλος είναι άοπλος για τη διδασκαλία τους στις σύγχρονες εθνικά μεικτές τάξεις.

Μεγάλες αλλαγές που έχουν διαμορφώσει τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα δεν θεωρούνται καν Ιστορία και δεν βρίσκουν ανταπόκριση στη σχολική τάξη, αφήνοντας τους μαθητές χωρίς εφόδια για να κατανοήσουν ιστορικά την πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Αυτές ήταν ορισμένες από τις διαπιστώσεις που διατυπώθηκαν σε συζήτηση για τη διδασκαλία της μεταπολεμικής Ιστορίας μέσα από τα σχολικά βιβλία, την Τετάρτη, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στην οποία συμμετείχαν ο Αντώνης Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ομότιμος διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ο Χάγκεν Φλάισερ, καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Ιάσονας Χανδρινός, υποψήφιος διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τον συντονισμό της δημοσιογράφου Αριστοτελίας Πελώνη.Τραγική χαρακτήρισε τη διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο ο νεότερος ιστορικός του πάνελ, ο 28χρονος Ιάσονας Χανδρινός, υπογραμμίζοντας με έμφαση: «Έζησα στο πετσί μου ένα σύστημα εκπαιδευτικό το οποίο υπάρχει ακόμη και είναι ένα σύστημα που δεν έχει εκπαιδευτικό στόχο».

«Είναι δύσκολη η παρουσία της σύγχρονης ιστορίας στο σχολείο διότι μπαίνουν προβλήματα κοινωνικής διαπάλης η οποία διαβρώνει το πεδίο ειρήνης που θα πρέπει να είναι το σχολείο», εξήγησε ο βετεράνος ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος, συμπληρώνοντας πως «αποδεικνύεται τελικά ότι ο χώρος της ιστορικής παιδείας δεν είναι χώρος αρμονικής συμβίωσης ούτε καν ένας χώρος κοινωνικής ανακωχής αλλά πεδίο μάχης όπου οι αντίπαλοι στρατοί κατεβαίνουν πάνοπλοι για να επικρατήσουν.

Η Εκκλησία διεκδικεί τον ρυθμιστικό της ρόλο, αυτόν που έχασε σταδιακά μετά την έξοδο των ευρωπαϊκών κοινωνιών από τον πνευματικό μεσαίωνα. Οι προοδευτικές δυνάμεις προσπαθούν να καθαγιάσουν τα πάθη της Αριστεράς μέσα από την ένταξή τους στη σχολική ύλη ενώ οι δυνάμεις της συντήρησης, σε συμμαχία με το ιδεολογικό έκτρωμα ενός νεόκοπου αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού, προσπαθούν να υπερασπιστούν και να επιβάλουν τις πιο λαϊκιστικές και τις πιο αντιεπιστημονικές εκδοχές της ελληνικής Ιστορίας». Πώς υπερβαίνουμε αυτή τη δυσκολία; Με τη δημιουργία μίας διδακτικής ενότητας, πρότεινε ο κ. Παναγιωτόπουλος, όπου η γεωγραφία, ο σύγχρονος πολιτισμός και η σύγχρονη Ιστορία θα αποτελέσουν ένα σύγχρονο γνωστικό πεδίο, ένα σύνολο το οποίο χωράει πολλά πράγματα, ώστε να βοηθηθεί ο μαθητής.
Στη συζήτηση αναφέρθηκαν συχνά τα μεγάλα γεγονότα του 20ού αιώνα που συγκλόνισαν τον κόσμο, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ο κομμουνισμός, οι ανταλλαγές πληθυσμών, η αντιαποικιακή εξέγερση, οι γενοκτονίες. Τις σιωπές, τις απουσίες και τις διαστρεβλώσεις στην παρουσίαση αυτών των μεγάλων ιστορικών γεγονότων της πρόσφατης Ιστορίας σχολίασε ο Χάγκεν Φλάισερ σε μια συγκριτική παρουσίαση, φέρνοντας παραδείγματα από εγχειρίδια διαφόρων ευρωπαϊκών σχολικών παραδόσεων. Έτσι, όταν αφηγούνται τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τα ρωσικά εγχειρίδια εμμένουν στην εικόνα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και τα βιβλία στη Λευκορωσία και στην Ανατολική Ουκρανία, ενώ σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ οι σοβιετικοί παρουσιάζονται όχι ως απελευθερωτές αλλά ως δυνάστες της Βαλτικής.
Άλλο παράδειγμα: Για πολλά χρόνια θέμα ταμπού ήταν για τους Γάλλους η κυβέρνηση του Βισύ και μόλις τα 10 τελευταία χρόνια μπήκε ο δωσιλογισμός στη Γαλλία στα σχολικά βιβλία. Αντιστοίχως, μικρή είναι η αναφορά στον δωσιλογισμό και στα ελληνικά βιβλία -επισήμανε ο αυστριακός ιστορικός, ο οποίος διαμένει στην Ελλάδα εδώ και 35 χρόνια- όπως και στην τραυματική εμπειρία του Εμφυλίου. Το παρελθόν διχάζει λοιπόν, τόσο στο εσωτερικό ενός έθνους όσο και σε επίπεδο διακρατικό, και αιτία διχασμού αποτελούν όχι μόνο η συνολική οπτική την οποία υιοθετούν οι συγγραφείς των σχολικών βιβλίων για την προσέγγιση του παρελθόντος αλλά και μεμονωμένα γεγονότα, όπως για παράδειγμα, ποιος ακριβώς είπε το «ΟΧΙ» του 1940.
«Μοιραζόμαστε και την Ιστορία και την κληρονομιά της σε αυτό το κοινό σπίτι που είναι η Ευρώπη», κατέληξε ο κ. Φλάισερ, ο οποίος ανέφερε ότι πολλές χώρες έχουν κοινές επιτροπές για τη σύνταξη σχολικών βιβλίων. «Δεν μιλάμε για απόκρυψη γεγονότων της πραγματικότητας, αλλά κάθε πράγμα έχει δύο πλευρές», επισήμανε, κάνοντας λόγο για ένα πρότυπο δείγμα μιας τέτοιας συνεργασίας, για ένα βιβλίο Ιστορίας της Γ΄Λυκείου που διδάσκεται προαιρετικά στη Γερμανία και στη Γαλλία. Γραμμένο από κοινού από γάλλους και γερμανούς ιστορικούς, το βιβλίο πραγματεύεται τα κρισιμότατα για τις σχέσεις των δύο χωρών χρόνια από το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων το 1815 ως τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου το 1945 -χρόνια τα οποία περιλαμβάνουν τρεις πολέμους μεταξύ των δύο χωρών- και αποτελεί τεράστιο βήμα προς την κατεύθυνση μετακίνησης των προσβλητικών καταλοίπων ενός διχαστικού παρελθόντος.
Τα σχολικά εγχειρίδια δεν είναι το Α και το Ω σήμερα γιατί η ιστορική πληροφορία φτάνει από ποικίλες πηγές, υποστήριξε ο Αντώνης Λιάκος: από τον δάσκαλο, από την οικογένεια, αλλά κυρίως από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα νέα τεχνολογικά μέσα, το διαδίκτυο και τη Wikipedia. Mε όλο αυτό το υλικό της εξωσχολικής Ιστορίας «ο κάθε μαθητής μπορεί να φτιάξει μια ready-made ιστορία». Το ζήτημα όμως δεν είναι πλέον η εύρεση της πληροφορίας, αλλά η διαχείρισή της. «Μεγάλα δράματα της ιστορίας, τα οποία απασχολούν τα παιδιά και τις οικογένειές τους, την τηλεόραση και τον Τύπο, ελάχιστα απασχολούν τα σχολικά βιβλία», παρατήρησε ο ομιλητής, φέρνοντας για παράδειγμα τη γενοκτονία των Αρμενίων. «Οι συζητήσεις για αυτά τα θέματα φτάνουν στα παιδιά. Το ζήτημα είναι πώς το σχολείο θα βοηθήσει τον μαθητή να αναπτύξει εργαλεία για να χειριστεί όλη αυτή την πληροφορία γνωσιακά, ψυχολογικά και συναισθηματικά», επισήμανε ο κ. Λιάκος.
Ζητούμενα της ιστορικής έρευνας των τελευταίων δεκαετιών, όπως η μνήμη και η δικαίωση, η αναγνώριση και η ταυτότητα, η παγκοσμιοποίηση και η κρίση, θα πρέπει επίσης «να βρουν τον τρόπο τους μέσα από μια σχολική εκπαίδευση η οποία παραμένει γραφειοκρατική και αγκυλωμένη σε ένα είδος ιστορίας όπως αυτή ήταν η πολιτική ιστορία πριν από μερικές δεκαετίες». Τι γίνεται σε πρωτοπόρα σχολεία ή σε χώρες όπου αρχίζει και ανοίγει αυτή η διαδικασία; «Δουλεύουν και με το ιστορικό μυθιστόρημα, τις ταινίες, το ντοκιμαντέρ, τη μαρτυρία», για να αποκαταστήσουν μια συναισθηματική σχέση ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, μια σχέση που τη χρειαζόμαστε, είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που αναπαράγουμε την Ιστορία.
«Υπάρχουν όμως και μεγάλα ζητήματα που δεν μπαίνουν καν στην έννοια της Ιστορίας, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελούν Ιστορία. Το πρώτο και μεγάλο από αυτά είναι η ιστορία της τεχνοεπιστήμης», συνέχισε ο κ. Λιάκος. «Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πώς άλλαξε ο κόσμος στο β΄ μισό του 20ού αιώνα τουλάχιστον σε δύο παραδειγματικούς τρόπους, στην ιατρική και στην ψηφιακή τεχνολογία, και τι αλλαγές συνεπάγονται οι εξελίξεις σε αυτούς τους χώρους. Οι εξελίξεις στην ιατρική για παράδειγμα, η οποία ξεφεύγοντας από το δίπολο υγεία-αρρώστια ασχολείται πλέον με τη βελτιστοποίηση των ανθρώπινων οργανισμών, έχουν επιπτώσεις στην οικονομία, στην κοινωνική ασφάλιση, στα ασφαλιστικά ταμεία, στον τρόπο με τον οποίο συγκροτείται η ζωή». Θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η σχολική Ιστορία, όπως είναι σήμερα, βοηθά τον μαθητή να κατανοήσει τη σύγχρονη ζωή.
«Θα πρέπει να καταλάβουμε τη σχολική ιστορία όχι ως δεοντολογία αλλά ως ένα πεδίο στο οποίο υπάρχουν μεν αντιπαραθέσεις, οι οποίες όμως θα πρέπει να γίνονται επάνω σε ένα υπόβαθρο» κατέληξε ο κ. Λιάκος. «Για να γίνει αποτελεσματική η αλλαγή της Ιστορίας στο σχολείο θα πρέπει το υπόβαθρο αυτό να εγκαταλείψει την παλιά γεγονοτολογική ιστορία και να εγκολπωθεί μια ιστορία μεγάλων αλλαγών που να καθιστά τη γνώση αντικείμενο της ίδιας της εξέλιξης». Ή, όπως το διατύπωσε πολύ παραστατικά αργότερα, απαντώντας σε ερώτηση του ακροατηρίου, «Η αναισθησία [η νάρκωση] είναι πολύ πιο σημαντική από ό,τι ήταν ο Γαμβέτας» ως ιατρική πρακτική που αποτελεί βασική τομή στη νεότερη Ιστορία.«Μια τέτοια Ιστορία είναι η μεγάλη πρόσκληση για τη σημερινή εκπαίδευση, αν θέλουμε αυτή να παρακολουθεί τις ανάγκες των σύγχρονων ανθρώπων. Για να καταλάβουν τις αλλαγές που βρίσκονται μπροστά τους θα πρέπει να καταλάβουν τι είδους Ιστορία έχουν αυτές οι αλλαγές», συνέχισε ο ιστορικός καταλήγοντας: «Διαφορετικά, αφενός θα ανοίγει το χάσμα με τις ανάγκες των νέων ανθρώπων -οι οποίοι θα αναζητούν σε διαφορετικά πεδία βοήθεια για να προσανατολιστούν στη σύγχρονη εποχή- αφετέρου οι συζητήσεις για τα μεγάλα ζητήματα θα γίνονται ερήμην της Ιστορίας».

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=442840&h1=true&fb_source=message

Σ' αυτό το ταξίδι είμαστε τόσο μακριά...

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
Μα είναι ζωή αυτή;
Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
Και κανείς δε διακινδυνεύει
Η αγάπη μάς διαφεύγει
Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει
Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
Πιο γυμνασμένους
Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
Είναι τρομερό το θέαμα
Η αίσθηση αυτή ότι πετάς
Δεν έχω άλλη εκλογή
Ένα κίτρινο ταξί περιμένει
Φυσάει, θα χειμωνιάσει
Δύο ώρες και ξημερώνει
Συννεφιασμένη Κυριακή
Πρώτη μέρα του χειμώνα
Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε
Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

Όταν έχουμε τα κότσια, μπορούμε να κάνουμε την διαφορά

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο Αμβούργο το 1936 κατά την διάρκεια εορτασμών. Στην έναρξη τους μέσα στο πλήθος ένας άνθρωπος αρνείται να σηκώσει το χέρι του για να χαιρετήσει ναζιστικά. Το όνομά του είναι August Landmesser. Είχε ήδη μπελάδες με τις αρχές. Είχε τιμωρηθεί με δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα επειδή παντρεύτηκε Εβραία.

Γνωρίζουμε λίγα πράγματα για τον άνθρωπο αυτό, εκτός από το ότι είχε δύο παιδιά. Από καθαρή τύχη ένα από τα παιδιά του αναγνώρισε τον πατέρα του σε αυτήν την φωτογραφία όταν δημοσιεύθηκε σε γερμανική εφημερίδα το 1991.

Πόσο περήφανοι ένιωσαν εκείνη τη στιγμή...

Χίλιες αναρτήσεις!

Σάββατο 15 Μαΐου του 2010 (εδώ)γιόρταζα τις πεντηκοστές αναρτήσεις μου. Μετά από ενάμισι χρόνο είμαστε πάλι εδώ για να θυμηθούμε τις άλλες πεντακόσιες.

Είχαμε ήδη περάσει το μεγάλο σοκ της Marfin. Η Ελλάδα ξεκινούσε τον κατήφορό της και μεις ως τρομοκρατημένοι πολίτες περιμέναμε να δούμε τις επόμενες εξελίξεις με την ελπίδα πως όλα σύντομα θα περάσουν ενώ παράλληλα εμφανίζονται τα πρώτα φιλελληνικά κινήματα στην Ευρώπη με πρώτον τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Γκοντάρ (εδώ). Ο Μάιος τελείωσε με την εισβολή των Ισραηλινών κομάντο στα τουρκικά πλοία που προσέγγιζαν την Γάζα (εδώ). Η αρχή ενός πολέμου ή το τέλος των σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ; Ακόμα η απάντηση δεν έχει δοθεί.

Ο Ιούνιος συνεχίστηκε με την ίδια απορία με την οποία έκλεισε ο Μάιος. Η κατάσταση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ παρέμενε πολύ ήρεμη σε σημείο που η απραξία αυτή γινόταν ύποπτη (εδώ). Η Εθνική Ελλάδος επιτέλους παίρνει το πρώτο της παιχνίδι σε αγώνες μουντιάλ στην Νότια Αφρική και ανεβάζει το ήδη πεσμένο ηθικό των Ελλήνων (εδώ). Οι πρώτοι όμως άστεγοι της οικονομικής κρίσης κάνουν την εμφάνισή τους στην Αθήνα. Μία εικόνα που πλέον είναι ανεξέλεκτη (εδώ). Κι ενώ οι ψηφοφόροι αρχίζουν να απογοητεύονται από τα δύο μεγάλα κόμματα, η ελληνική αριστερά συνεχίζει τον ανόητο ρόλο της μ' αποτέλεσμα να όχι μόνο να μη βγαίνει κανείς κερδισμένος (εδώ) αλλά η ιδέα ενός νέου εμφυλίου πολέμου να κάνει έντονη την εμφάνισή του στον ελλαδικό χώρο (εδώ). Ο μήνας κλείνει με ένα κείμενό μου που χωρίς φόβο μπορώ να το θεωρήσω "προφητικό" (εδώ).

Ο Ιούλιος ήταν ένας μήνας ήρεμος για την Ελλάδα. Όχι όμως για την Ισπανία όπου η Καταλονία επιμένει δυναμικά για ανεξαρτοποίηση με ένα εκατομμύριο Καταλανούς να γεμίζουν τους δρόμους (εδώ). Ένα θέμα που μας αφήνει αδιάφορους ή όχι;... Τον Ιούλιο έχουμε όμως την γιορτής της Αγίας Παρασκευής. Μία γιορτή σημαντική για τους Χιώτες ναυτικούς. Άνθρωποι που έχουν θυσιάσει τη ζωή τους περισσότερο από άλλους ανθρώπους, έχουν έθιμα ισχυρά και συγκινητικά (εδώ).

Ο Αύγουστος ακόμα πιο ήρεμος προετοίμαζε τον ελληνικό λαό για τα δεινά του πρώτο χειμώνα της οικονομικής κρίσης καθώς εγώ απολάμβανα τον Δεκαπενταύγουστο μαζί με τον πατέρα μου στο καράβι (εδώ). Επίσης ενοχλήθηκα με το στήσιμο του Βυζαντινού Μουσείουτ της Χίου και το παρουσίασα μέσα από το ιστολόγιό μου. Δε γίνεται να κρίνουμε τους Τούρκους όταν κι εμείς κάνουμε τα ίδια (εδώ). Το προφητικό μου κείμενο του Ιουνίου εν μέρη επιβεβαιωνόταν τέλη Αυγούστου. Οι πρώτες σάλπιγγες πολέμου έχουν ήδη ηχήσει, η σκακιέρα είναι ήδη έτοιμη και πλέον περιμένουμε την πρώτη κίνηση. Κινήσεις που με τον καιρό γίνονται όλο και πιο έντονες (εδώ).

Τον Σεπτέμβριο είχα την εξής απορία. Γιατί δεν ομορφαίνουμε την Χίο μας με απλούς τρόπους. Ένα κείμενο που άρεσε και ξεχάστηκε (εδώ). Την ίδια περίοδο "έχασα" τον πρώτο μου φανταρικό φίλο από τροχαίο (εδώ).

Τον Οκτώβριο συνέχισα την κόντρα που χω ξεκινήσει με την κατάντια του Κ.Κ.Ε. με ένα κείμενο που ενόχλησε (εδώ) όπως επίσης κατέκρινα το κλείσιμο του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης. Τα μνημεία δε τα εκμεταλλευόμαστε για ατομικά ή συλλογικά συμφέροντα. Τα μνημεία τα σεβόμαστε (εδώ).

Τον Νοέμβριο ψηφίζεται το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ως το καλύτερο του κόσμου (εδώ). Παράλληλα ένα ακόμη κείμενό μου προκαλεί καθώς αναρωτιέμαι αν σωστά γιορτάζουμε την 11 Νοεμβρίου ως την μέρα που απελευθερώθηκε η Χίος (εδώ).

Τον Δεκέμβριο ο Παπανδρέου πήρε την 79η θέση παγκοσμίως ως διαμορφωτής του κόσμου (εδώ) καθώς εγώ αντιδρώ στις οργανωμένες συγκεντρώσεις και πορείες (εδώ). Ήδη η πτώση του δυτικού κοινωνικού μοντέλου άρχισε να γίνεται εμφανής στην καθημερινότητά μας αλλά κανείς δεν έχει πάρει ακόμα είδηση (εδώ). Έρχονται και οι πρώτες χριστουγεννιάτικες γιορτές εν καιρώ κρίσης. Με τον θάνατο των χριστουγεννιάτικων εθίμων μας κλείνει ο χρόνος (εδώ).

Με τον Ιανουάριο ξεκινάει η πιο σκοτεινή χρονιά της μεταπολίτευσης. Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα που είχαμε την χρονιά αυτή χάθηκαν στην πορεία. Ο μήνας ξεκίνησε με ένα ξεχασμένο ήρωα, τον Μπελογιάννη μπας και αφυπνιστούν ορισμένοι (εδώ). Μάταια... Γι' αυτό αναρωτιέμαι τι απογίνονται οι επαναστάτες των εφηβικών μας χρόνων (εδώ).

Από τον Φλεβάρη η Μεσόγειος αρχίζει να φλέγεται. Πρώτη η Τυνησία και σειρά έχει η Αίγυπτος ενώ εμείς ακόμα κοιμόμαστε (εδώ). Μας αφορά όμως το επαναστατικό κύμα της Βόρειας Αφρικής; Δε μας τρομάζει η ιδέα μη προκληθεί ένα τσουνάμι που θα μας πνίξει όλους (εδώ); Τουλάχιστον συνειδητοποιούμε την στάση της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική οικονομική κρίση αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση (εδώ). Πάλι καλά...

Ο Μάρτης και ο Απρίλης ήταν η αρχή του σύντομου ελληνικού επαναστατικού καλοκαιριού. Οι ειδικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ ξεκίνησαν τις "προπονήσεις" τους στην Κερατέα (εδώ). Οι πρώτες αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στους πολιτικούς ξεκίνησαν με αυγά (εδώ). Μέχρι τότε είχαμε ακόμα λεφτά...

Ο Μάιος μπήκε δυναμικά. Οι Αμερικανοί βρήκαν και δολοφόνησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Ένα όνομα που κάποτε είχε γίνει σύνθημα έμεινε στην ιστορία. Τόσο η ζωή του όσο και ο θάνατός του παρέμειναν μυστήριο (εδώ). Την επόμενη μέρα πέθανε ο καλός μας άνθρωπος. Ο Θανάσης Βέγγος. Μπορεί να έφυγε από την ζωή αλλά στην καρδιά μας θα ζει για πάντα όσο ακόμα θα γελάμε με τις ταινίες του (εδώ). Εκείνες τις μέρες στην Αθήνα ξεκινάει ένα ρατσιστικό κύμα. Ακροδεξιοί άρχισαν να κυνηγάνε αλλοδαπούς μετά την άδικη δολοφονία ενός Έλληνα από τρεις ξένους. Οι θάνατοι αυτοί μας γέμισαν ανασφάλεια. Εκείνες τις μέρες έγραψα ένα κείμενο που άρεσε αλλά και ενόχλησε ταυτόχρονα (εδώ). Επίσης μία ανάρτηση μου για την αριστερά έγινε θέμα συζητήσεων. Παρόλο που γράφτηκε έναν χρόνο πριν τίποτα δεν έχει αλλάξει ειδικά τώρα που το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη (εδώ).

Ιούνιος. Ο μήνας του εθνικού ξύλου. Όσοι είχαμε κατέβει στο Σύνταγμα εκείνες τις μέρες φάγαμε το ξύλο της αρκούδας. Ξεκίνησαν λοιπόν τα όργανα (εδώ), παντού ξύλο (εδώ) και κατάληψη ξανά της πλατείας Συντάγματος από τον καθεστωτικό στρατό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (εδώ). Εκείνες τις μέρες μίσησα την αστυνομία και τα ζώα τους ματατζήδες.

Ο Ιούλιος ήταν ο μήνας που εκπληρώθηκε ένα μεγάλο και άπιαστο όνειρο. Είδα στο Ο.Α.Κ.Α. την συναυλία του Ρότζερ Γουότερς The Wall (εδώ, εδώ και εδώ). Τον ίδιο μήνα πέθανε η Έιμι Γουάινχάουζ. Όλοι κλαίγανε και μνημονεύανε μία κοπέλα με καλή μουσική αλλά με άστατη ζωή. Επιλογή της ήταν στην τελική. Κανείς όμως δεν έχει μνημονεύσει τα παιδάκια που πεθαίνουν από ασιτία σε χώρες του τρίτου κόσμου. Κρίμα που δε τα λένε κι αυτά Έιμι (εδώ).

Ο Αύγουστος ως μήνας διακοπών ήταν ήρεμος. Εξάλλου φάγαμε τόσο ξύλο και χημικά που αποφασίσαμε τελικά να αράξουμε σε καμιά παραλία. Όταν όμως εμείς εδώ με την κρίση συνεχίζουμε να φοροδιαφεύγουμε (κυρίως οι πλούσιοι) κάποιοι άλλοι πλούσιοι Ιταλοί και Γάλλοι ζήτησαν μεγαλύτερη φορολογία γι' αυτούς για να βοηθήσουν την χώρα τους. Εδώ ακόμα όχι μόνο κρύβονται αλλά εκμεταλλεύονται την κατάσταση (εδώ).

Τον Σεπτέμβριο γίνεται η Δ.Ε.Θ. Η Θεσσαλονίκη ζει στον παλμό της Αθήνας του Ιουνίου. Παράλληλα ξεκινάει στην Χάγη η δίκη για την καταστροφή του Διστόμου. Ντροπή τόσο για τις ελληνικές αρχές που τόσα χρόνια δε το 'καναν αυτό αλλά ντροπή και σε όσους το ξεκίνησαν τώρα με σκοπό το κέρδος και όχι τη μνήμη των θυμάτων (εδώ). Παράλληλα το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία ξεκινάνε μία τρομερή επίθεση και ελεεινή προπαγάνδα ενάντια στην αθεΐα και στον σκεπτικισμό. Ντροπή και σ' αυτούς λοιπόν (εδώ).

Τον Οκτώβριο ο ελληνικός λαός είχε αγανακτήσει για τα καλά. Δεν άντεχε άλλο τα νέα μέτρα. Δεν δεχόταν άλλο το δούλεμα των πολιτικών και πάνω απ' όλα είχε βρεθεί σε ένα αδιέξοδο. Τρία χρόνια η Αθήνα καίγεται και τίποτα δεν έχει αλλάξει (εδώ).Τις μέρες εκείνες πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους εκμεταλλευτές της ανθρωπότητας. Δυστυχώς όμως η ελεύθερη αγορά των καπιταλιστικών κοινωνιών τον ανακύρηξαν άγιο (εδώ). Κι ενώ είχε προγραμματιστεί άλλη μία συγκέντρωση αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, ήταν τόσο μικρός ο αριθμός του κόσμου που πήγε που εποιικώς θα την αποκαλούσα αποτυχημένη. Αυτό με ανάγκασε να γράψω ένα γράμμα στον αγαπημένο μας άνθρωπο που μας άφησε την περίοδο που τον είχαμε ανάγκη (εδώ). Ένα ακόμα διορατικό μυαλό μας είχε προετοιμάσει γι' αυτήν την περίοδο που περνάμε. Ποιος τον άκουγε όμως (εδώ); Μόνη σωστή αντίδραση αυτού του μήνα; Μα φυσικά η μούτζα του νεαρού στην παρέλαση (εδώ).

Ο Νοέμβρης είναι ένας μήνας που θα συζητιέται για πολλά χρόνια. Ο Παπανδρέου κάνει μία σωστή κίνηση. Μία κίνηση όμως που έδειξε πως ο ελληνικός λαός είναι ανεύθυνος ενώ παράλληλα οι δυνάστες μας φάνηκαν αδύναμοι (εδώ). Το αποτέλεσμα; Να παραιτηθεί, να πανηγυρίζουμε εμείς πως πετύχαμε κάτι και η κατάσταση να συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η συμπεριφορά των Ευρωπαίων απέναντί μας μου δημιουργεί την εξής απορία, ανήκουμε στην Ευρώπη ή όχι (εδώ); Επίσης ο Νοέμβριος είναι ο μήνας του Πολυτεχνείου. Για μένα όμως προσωπικά το Πολυτεχνείο πλέον ξέβαψε. Καιρός να αναζητήσουμε νέα πρότυπα (εδώ). Και ενώ μιλάμε για πρότυπα ο Καντάφι πέφτει και αναρωτιέμαι. Ήταν τελικά κακός ο Καντάφι όπως μας τον παρουσίαζαν τα μέσα και οι Αμερικάνοι ή όχι (εδώ); Επίσης υπενθυμίζω διάφορα επαναστατικά κινήματα που έλαβαν χώρα σε περιόδους πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές (εδώ). Τέλος εκείνον τον μήνα έγραψα ένα κείμενο που όχι μόνο ενθουσίασε και ενόχλησε αλλά έγινε και ιδέα θεματικής βραδιάς στο Bios. Για μένα είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ιστολογίου μου (εδώ και εδώ).

Ο Δεκέμβρης μας προετοίμαζε για το τέλος της πιο επεισοδιακής χρονιάς. Σε εκείνον τον μήνα διαπίστωσα πως σαν Έλληνες δε μπορούμε να ελπίζουμε πολύ στην πλειοψηφία της νεολαίας μιας και έχει χάσει για τα καλά το δρόμο της (εδώ). Από την άλλη ξετρύπωσα την ομιλία ενός σπουδαίου φιλοσόφου του Μπέρτραντ Αρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ ο οποίος μας μιλάει για τον αθεϊσμό (εδώ). Λίγο πριν φύγει ο χρόνος κλείνει μία αγαπημένη εφημερίδα η οποία από το 1997 με ενημέρωνε για τα γεγονότα, η Ελευθεροτυπία (εδώ). Με ανάμεικτα συναισθήματα υποδεχόμασταν το 2012.

Ο Ιανουάριος του '12 είχε μία πιο πολιτική στάση απέναντι στα γεγονότα. Αναφέρθηκε στο ερώτημα γιατί η Αριστερά σήμερα μοιάζει πολύ με την Δεξιά (εδώ) όπως επίσης και στην απορία αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χει την ίδια τύχη με αυτή της Γιουγκοσλαβίας (εδώ). Παράλληλα ξεκίνησα έναν πόλεμο απέναντι στην αδιαφορία και τους εκπροσώπους της (εδώ). Μετά την επίσκεψή μου στο Βελιγράδι με έπιασε ένας αντιπολεμικός οίστρος σε ένα διάλογο που συγκίνησε αρκετούς (εδώ). Δυστυχώς ο μήνας έκλεισε με τον θάνατο του κύριου Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ξαφνικά γίναμε πιο φτωχοί ως Έλληνες (εδώ).

Το αντιπολεμικό μου ύφος συνεχίζεται και τον Φεβρουάριο με ένα κείμενο που έγραψα μετά την προβολή της ταινίας "Το Λιβάδι που δακρύζει", ένα κείμενο που άλλοι το δέχτηκαν θετικά κι αντέδρασαν με τον δικό τους τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι πως πραγματοποιήθηκε ένας ποιοτικός διάλογος μεταξύ μας (εδώ).

Εδώ είμαστε για να συνεχίσουμε δυναμικά και ευχάριστα ίσως και δυσάρεστα μέχρι τις 1500 αναρτήσεις...

Ανήσυχο Βελιγράδι

Πριν αναφερθώ στο ιστολόγιό μου για το Βελιγράδι ως πόλη, προτιμώ να το παρουσιάσω ως μία καλλιτεχνική οντότητα. Μία πόλη που τώρα ησυχάζει από τις σειρήνες και τους βομβαρδισμούς. Μία πόλη που τώρα αναζητάει μία ταυτότητα στον παγκόσμιο χάρτη.

Η κεντρική οδός του πρίγκιπα Μιχαήλ είναι γεμάτη γκαλερί ενώ τα στενά της σφύζουν από καφετέριες με άποψη. Το ίδιο και οι τοίχοι της πόλης.

Ξεκινάω το βίντεο με ένα γκράφιτι που συναντά κανείς μόλις περάσει την πρώτη γέφυρα του ποταμού Σάββα και βρεθεί στην παλιά πόλη. Με μεγάλα γράμματα σου λέει "Το Βελιγράδι μου" έχοντας από πίσω φόντο τα χαρακτηριστικά κτίρια του καθεστώτος (βρίσκονται στο Νέο Βελιγράδι). Πριν περάσουμε όμως την γέφυρα συναντήσαμε μία υπαίθρια φωτογραφική έκθεση με θέμα το Βελιγράδι, ενώ ένα ποταμόπλοιο είχε μετατραπεί σε μπαρ με το όνομα "Αθήνα". Δυστυχώς ένα διπλανό του δεν είχε την ίδια τύχη. Η γέφυρά του σε οδηγεί στην υποβρύχια είσοδο του.

Πάνω από την γέφυρα μου τράβηξε την προσοχή ένα τεράστιο γκράφιτι στο τυφλό τοίχο ενός κτιρίου. Από πίσω δεσπόζει το καμπαναριό του καθολικού ναού της πόλης.

Ένα άλλο ιδιαίτερο γκράφιτι, ένα στόμα που για δόντια έχει πολυκατοικίες και ως τροφή το δέντρο. Πόσο όμορφη σύλληψη και πόσο πολύ μοιάζει με το πρόβλημα της Αθήνας. Παντού τσιμέντο δυστυχώς.

Συνεχίζουμε στις γκαλερί της οδού Πρίγκιπα Μιχαήλ. Ενδιαφέρουσες τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Καθώς πηγαίνουμε προς τον ναό του Αγίου Σάββα απολαμβάνουμε τους ζωγραφιστούς τυφλούς τοίχους των γύρω κτιρίων. Τίποτα δεν αφήνουν άθικτο οι Σέρβοι. Κατά την γνώμη μου καλά κάνουν βλέποντας την αισθητική βελτίωση της πόλης τους.

Στη διαδρομή μου τράβηξαν την προσοχή και οι ζωγραφιστές πεζοδρομήσεις δίνοντάς τους έναν πιο παιχνιδιάρικο τόνο. Οι πεζόδρομοι-ζέβρες βρίσκονται κοντά στο "Σουπερμαρκετ", έναν πολυχώρο στο υπόγειο μιας παλιά πολυκατοικίας. Περίεργος φωτισμός με πολλές λάμπες να κρέμονται από το ταβάνι ενώ ο χώρος προσφέρεται για φαγητό, καφέ, ποτό, ψώνια και... κομμωτήριο.

Τελευταία στάση στο θέμα της τέχνης ήταν το "Σπίτι του Τίτο", ένα μουσείο νοσταλγός του καθεστώτος. Το ενδιαφέρον της έκθεσης ήταν η πανκ σκηνή εκείνη την εποχή. Μουσικά συγκροτήματα όπως οι Idoli δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Τόσο τα βίντεοκλιπ τους όσο και τα τραγούδια τους ήταν πρωτοποριακά και μοντέρνα (α ρε καημένη Ελλάδα που μεγαλουργούσες με τον Δάκη και την Πωλίνα).

Κι εκεί που νομίζεις πως τα χεις δει όλα σε κάθε στενό σου ξεπετάγεται μια εικαστική νότα.

Αυτή η πόλη παραμένει ανήσυχη. Και αυτό βοηθάει στο να δίνει καλλιτεχνικές εμπνεύσεις και δημιουργικότητα στους νέους.

Το βίντεο κλείνει στο θρυλικό "Μαρακανά" της Ευρώπης. Το γήπεδο του Ερυθρό Αστέρα, με το θρυλικό γκράφιτι στα εκδοτήρια των εισιτηρίων.

Όλες οι στολές είναι ίδιες...

Πάμε κατά διαόλου. Μέρα με την μέρα αυτό νιώθω.

Όσοι άνθρωποι ζήσανε τις φρίκες των Παγκοσμίων Πολέμων και του εμφυλίου (για μας τους Νεοέλληνες) φεύγουν από τη ζωή. Πεθαίνουν. Πεθαίνουν και μαζί μ' αυτούς οι φρικτές μνήμες των μαχών, των απωλειών. Του πόνου.

Του πόνου που αφήνει κάθε πόλεμος. Τους νεκρούς φίλους, τους νεκρούς συγγενείς, τα ορφανά παιδιά, τις μαυροφορεμένες μανάδες...

Γράφω αυτό το κείμενο μετά την προβολή της αριστουργηματικής ταινίας "Το λιβάδι που δακρύζει". Δυστυχώς κάποια μυαλά διορατικά χάθηκαν στην πάροδο του χρόνου. Το έργο τους όμως μας το άφησαν. Το θέμα όμως είναι ποιος θα το παρακολουθήσει. Και από αυτούς που θα το παρακολουθήσουν ποιοι θα κατανοήσουν το μέγεθος της φρίκης ενός πολέμου. Το μέγεθος της φρίκης της ύπαρξης συνόρων. Το μέγεθος της φρίκης του να μη μπορεί κανείς να κινείται ελεύθερα στον κόσμο, λες και κάθε έδαφος ανήκει σε κάποιον συγκεκριμένο λαό. Λες και συ που αναζητάς έναν καλύτερο τόπο, γίνεσαι εισβολέας στα μάτια των ντόπιων. Τα χρόνια περνάνε, οι στολές αλλάζουν, αλλά στο τέλος διαπιστώνεις πως όλες οι στολές είναι ίδιες...

Οι ακροαριστεροί σακατεύουν τους ακροδεξιούς, οι ακροδεξιοί σκοτώνουν τους μετανάστες, οι μετανάστες δολοφονούν ντόπιους για να επιβιώσουν... Παντού θύματα, παντού μίσος, παντού πόνος...

Και μέσα σ' όλα αυτά η άγνοια. Η άγνοια πάνω στην ιστορία. Η άγνοια πάνω στην κοινωνία. Η άγνοια που εξακολουθεί να προκαλεί πόνο και να ποτίζει με αίμα το από χρόνια κόκκινο χώμα.

Αν υπήρχε θεός το μεγαλύτερό του λάθος είναι η άγνοια που πρόσφερε στα μυαλά του λαού...

Δε θέλω στολές...

Δε θέλω τον στρατό.

Δε θέλω την αστυνομία.

Δε θέλω ταυτότητα.

Δε θέλω σύνορα.

Δε θέλω κράτη.

Δε θέλω νόμισμα.

Θέλω να ζήσω άφοβα και ελεύθερα.

Ben Gazzara 1930-2012

Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 81 ετών, άφησε την Παρασκευή ο ηθοποιός Βen Gazzara, σύμφωνα με ανακοίνωση του δικηγόρου του.

Γνωστός για τους ρόλους του «σκληρού» που είχε παίξει σε δεκάδες ταινίες, τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές στην μακρά σταδιοδρομία του στον χώρο της υποκριτικής, απεβίωσε από καρκίνο στο πάγκρεας σε νοσοκομείο στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.

Τρεις φορές υποψήφιος για το βραβείο Τόνι για τις ερμηνείες του πάνω στη σκηνή, έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν υποδύθηκε τον κατηγορούμενο για μια δολοφονία στην ταινία «Ανατομία Ενός Εγκλήματος» (Anatomy of a Murder, 1959).

Είχε συνεργαστεί με πολυάριθμους διάσημους σκηνοθέτες στο Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένου του John Cassavetes (Ιωάννη Κασσαβέτη) στο γκανγκστερικό φιλμ «Ο θάνατος ενός Κινέζου μπουκμέικερ» (The Killing of a Chinese Bookie, 1976).

The Dark Side of the Moon

Κάποτε μας το τραγουδούσαν οι Pink Floyd. Ο διάσημος δίσκος τους The Dark side of the moon τελείωνε με τον εξής στίχο: I 'll see you on the dark side of the moon.

Μία περιοχή που τότε μόνο με την χρήση ναρκωτικών έφτανες και απολάμβανες.

Όμως η αλαζονεία της ανθρωπότητας είναι τόσο μεγάλη που δε τους έφτανε η φωτεινή πλευρά που απολαμβάνουμε συνήθως τα καλοκαιρινά βράδια του Αυγούστου, αλλά ήθελαν και την σκοτεινή πλευρά.

Για τους αλαζόνες μη ρομαντικούς ανθρώπους αυτού του πλανήτη παρουσιάζω μέσα από το ιστολόγιό μου την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

Οικογενειακές υποθέσεις

Ποιος είπε πως οι κινηματογραφικές ταινίες δεν είναι βγαλμένες από τη ζωή. Ακόμα και οι υπερπαραγωγές...

Παγόβουνο μεγαλύτερο από την Χίο γεννιέται στην Ανταρκτική!

Μία ρωγμή μήκους 30 χιλιομέτρων που εμφανίστηκε σε έναν μεγάλο παγετώνα της Δυτικής Ανταρκτικής σηματοδοτεί τη γέννηση ενός παγόβουνου έκτασης... 900 τετραγωνικών χιλιομέτρων, λίγο μεγαλύτερο από το νησί της Χίου.

Στα μέσα Οκτωβρίου, ο δορυφόρος Terra της NASA εντόπισε τη ρωγμή του παγετώνα του Πάιν Άιλαντ, ένα γιγάντιο ποτάμι πάγου που αποστραγγίζει την Παγοκρηπίδα της Δυτικής Ανταρκτικής.

Η ρωγμή είχε τότε μήκος 30 χιλιόμετρα, πλάτος 80 μέτρα και βάθος 60 μέτρα.

Αναμένεται να επεκταθεί τελικά σε όλο το πλάτος του παγετώνα, οπότε ένα γιγάντιο κομμάτι πάγου θα κυλήσει στον Νότιο Ωκεανό, νότια της Λατινικής Αμερικής.

Δεν υπάρχουν πάντως ενδείξεις ότι η γέννηση του παγόβουνου σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2012/02/blog-post_9280.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FhyMBI+%28tromaktiko%29&fb_source=message

Καλό μήνα

Το πως πέρασε ο Γενάρης τόσο γρήγορα είναι ένα ερώτημα. Σαν χθες ήμουν ακόμα Χίο για τις χριστουγεννιάτικες γιορτές και στο Βελιγράδι για προσωρινή απόδραση.

Μάλλον κι αυτή η χρονιά έδειξε το πόσο γρήγορα θέλει να μας αφήσει πίσω.

Ο Φλεβάρης μας υποδέχτηκε με ένα τσουχτερό κρύο. Όσο κουκουλωνόμουν κάτω από παπλώματα χθες το βράδυ τόσο σκεφτόμουν τους άστεγους που βρίσκονται στους δρόμους την ώρα που ο άνεμος ακουγόταν δυνατά μέσα στο υπνοδωμάτιό μου.

Ο καιρός είναι εναντίον μας. Όσο δεν έχουμε λεφτά για καλοριφέρ τόσο το κρύο γίνεται πιο βαρύ.

Μέσα στον Φλεβάρη θα προβάλλω μέσα από το ιστολόγιό μου ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ το οποίο ίσως να σας σοκάρει όσο σόκαρε εμένα χθες. Ένα ντοκιμαντέρ που δε μας παρουσιάζει το τώρα αλλά το πως φτάσαμε ως εδώ. Και πιστέψτε με κι εμείς ένα αποτυχημένο πείραμα είμαστε. Αλίμονο στον επόμενο.

Παρόλα αυτά μας εύχομαι καλό μήνα και καλό κουράγιο.

Το χουμε ανάγκη αυτό.