Έχοντας πάρει με τη σειρά τις ταινίες του Καναδού σκηνοθέτη Ξαβιέ Ντολάν, ήρθε κι η σειρά του "Λόρενς για Πάντα". Ωστόσο, έχοντας πλέον υψηλές απαιτήσεις για τον συγκεκριμένο δημιουργό, αποφάσισα να μην την εντάξω στα αριστουργήματα του παρελθόντος. Αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι μία ταινία που περνάει απαρατήρητη κι αδιάφορη σε όποιον επιλέξει να την δει. Τόσο η υπόθεση όσο κι οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές ενώ υπάρχουν αρκετές σκηνές όπου το σώμα κι ο νους μουδιάζουν από τις συναισθηματικές εντάσεις.
Η ιστορία αναφέρεται σε έναν τριανταπεντάρη καθηγητή, ο οποίος αποφασίζει να ανακοινώσει στη σύντροφό του και στους γονείς του, ένα μυστικό που κουβαλάει από τα εφηβικά του χρόνια. Νιώθοντας φυλακισμένος μέσα σ' ένα ανδρικό σώμα, αποφασίζει να αλλάξει φύλο κρατώντας όμως ίδιες τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Φυσικά το σοκ που παθαίνουν τόσο η σύντροφός του όσο κι η μητέρα του, είναι δικαιολογημένο. Η σύντροφός του αποφασίζει να τον στηρίξει όσο μπορεί. Για την μητέρα του όμως είναι δύσκολο να αποδεχτεί την μεταμόρφωση του γιου της σε γυναίκα.
Ο Ντολάν δεν αγιοποιεί σ'αυτήν την ταινία τον ήρωά του, όπως θα περίμενε κανείς. Προτιμάει να επικεντρωθεί περισσότερο στα ψυχολογικά τραντάγματα των ανθρώπων γύρω του. Το παζλ της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή σχηματίζεται από κομμάτια που παίρνουμε τόσο από τη σύντροφό του, όσο κι από άλλα πρόσωπα που συναντάει στη ζωή του. Εν μέρει παρατηρούμε τους κατοπτρισμούς της εικόνας ενός ανθρώπου μέσα από τα βλέμματα των άλλων.
Όσο για τον πρωταγωνιστή, όποτε μιλάει, φανερώνει τη μεταβολή που βιώνει. Από ανασφαλής άνδρας μετατρέπεται σε μία κυνική και δυναμική γυναίκα. Η αντίθεση αυτή γίνεται αντιληπτή σε τρεις συνεχόμενες σκηνές. Ενώ μπαίνει φοβισμένος στην αίθουσα διδασκαλίας φορώντας γυναικεία ρούχα, παίρνει τα πάνω του μόλις συνειδητοποιεί πως οι μαθητές σέβονται την επιλογή του κάτι που φαίνεται στον μετέπειτα αγέρωχο βηματισμό του μέσα σε έναν διάδρομο γεμάτο έφηβους και καταλήγει σ' έναν διάλογο που έχει μ' έναν συνάδελφό του στο κυλικείο. Ο συνάδελφός του τον ρωτάει αν είναι "εξέγερση" αυτό που κάνει, για να λάβει την απάντηση "πως είναι επανάσταση".
Όμως η επανάσταση δεν υφίσταται όταν υπάρχει εγωπάθεια. Σ' αυτήν την παγίδα έχει πέσει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο οποίος δρα χωρίς να υπολογίζει τους συνανθρώπους του. Πετάει στα ουράνια έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του, αλλά δε θέλει να συνειδητοποιήσει πως το πέτυχε διαλύοντας την ψυχολογία και την προσωπικότητα ανθρώπων που τον αγάπησαν, τον πίστεψαν και τον στήριξαν, όπως η σύντροφός του. Γι' αυτή του τη συμπεριφορά σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γονείς του.
Συζητώντας με τη μητέρα του στην κουζίνα κι έχοντας ήδη ανακοινώσει την απόφασή του, την ρωτάει αν θα εξακολουθεί να τον αγαπάει χωρίς να παίρνει σαφή απάντηση. Όταν η μητέρα του αναφέρει πως ο πατέρας του δεν θα τον αποδεχτεί, ο πρωταγωνιστής θα την αποστομώσει λέγοντάς της πως ποτέ του δεν έλαβε κάποια αποδοχή από εκείνον, οπότε το ενδεχόμενο αυτό δεν τον φοβίζει.
Επίσης η ταινία παρουσιάζει και την αντίδραση του κόσμου απέναντι στην απόφαση του Λόρενς. Ενώ οι μαθητές του τον αποδέχονται, μία μερίδα γονιών κάνει ένσταση μ' αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του. Κάποια κοντινά του πρόσωπα θα του γυρίσουν τη πλάτη. Από την άλλη όμως ένας άλλος κόσμος θα ανοιχτεί μπροστά του, έτοιμος να τον αγκαλιάσει.
Κατά τη διάρκεια της μεταβατικής του φάσης, παρακολουθούμε μία από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές κοινωνικού περιεχομένου του σύγχρονου κινηματογράφου, όπου η σύντροφος του Λόρενς ξεσπάει έντονα απέναντι στο ρατσιστικό παραλήρημα ενός άλλου προσώπου. Έχουν τόσο δυναμισμό τα λόγια της που πραγματικά νιώθεις τη καρδιά σου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Μέσα σε λίγα λεπτά έντασης, θυμού κι ειλικρίνειας, συνειδητοποιείς τον γολγοθά κάποιων ανθρώπων που έχουν πάρει αποφάσεις αντίστοιχες μ' αυτή του Λόρενς. Κι εκεί επιβεβαιώνεται μια ατάκα της συντρόφου του, η οποία πάνω σε μία συζήτηση δηλώνει πως χρειάζονται αρχίδια για να φορέσει κάποιος φούστα.
Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές. O Μελβίλ Πουπό, τον οποίον δεν έχω δει σε άλλη του ερμηνεία είναι εκπληκτικός. Με συνεπήρε με το βλέμμα του, το οποίο ταλαντευόταν απίστευτα από την έπαρση στο φόβο. Όμως τις εντυπώσεις τις κλέβει η Σουζάν Κλεμάν με τη ιδιαίτερη φωνή της και το δυναμικό της βλέμμα. Οι δυο τους έδωσαν ένα απίστευτο ρεσιτάλ, σβήνοντας τους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν κι εκείνοι αρκετά καλοί στους ρόλους τους.
Σκηνοθετικά, ο Ξαβιέ Ντολάν επιβεβαιώνει πως έχει έρθει για να αφήσει το δικό του κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία του κινηματογράφου. Με πανέξυπνο τρόπο μας γυρνάει στα τέλη 80s με αρχές 90s (εκείνη τη περίοδο διαδραματίζεται η ιστορία), κι αυτό το πετυχαίνει τόσο από τα ντυσίματα, τα φανταχτερά χρώματα και τη μουσική όσο και με τον τρόπο κινηματογράφησης της ταινίας. Το θαμπό χρώμα σε αρκετά πλάνα μου έδινε την εντύπωση πως όντως παρακολουθώ μία ταινία των 90s. Κι είναι αξιοπερίεργο πως ο σκηνοθέτης τα αναβίωσε με τόση πιστότητα ενώ δεν τα είχε προλάβει (γεννημένος το 1989).
Εκεί όμως που έπασχε η ταινία ήταν στη διάρκειά της, στις διάφορες στιγμές που επικρατούσε η υπερβολή αλλά και σε κάποιες σκηνές όπου ισοπέδωνε κατά κάποιον τρόπο και χωρίς λόγο την αξιοπρέπεια της γκέι κοινότητα. Νομίζω πως σε κάποια σημεία έχανε λόγω του υπερφίαλου σεναρίου.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν την θεωρώ ως μία εξαιρετική ταινία από έναν ταλαντούχο νεαρό σκηνοθέτη, ο οποίος έχει να μας προσφέρει αρκετά ακόμη διαμάντια.
Θέλω να κλείσω την ανάρτηση με τη φράση που έγραψε ο Λόρενς στον μαυροπίνακα όταν του ανακοίνωσαν την απόλυσή του, "Ecce homo" (Ίδε ο άνθρωπος).
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου