Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Αμάλφι, ατενίζοντας προς τη Δυτική Μεσόγειο



Μετά από πολύωρες περιπλανήσεις στους αρχαίους δρόμους της Πομπηίας, αναχωρήσαμε προς το νότο, κουρασμένοι από το πολύ περπάτημα και ζαλισμένοι από τον ήλιο. Παράλληλα όμως νιώθαμε γεμάτοι εικόνες και συναισθήματα για όλα όσα είδαμε στην αρχαία πόλη. Κάθε τόσο γυρνούσα κι έβλεπα τον όγκο του Βεζούβιου που αφήναμε πίσω μας. Η όψη του μαγνητίζει κάθε βλέμμα απ' όπου κι αν τον παρατηρεί κανείς. Το ίδιο είχα νιώσει και στην Νάπολη.
Οι συνεχείς στροφές προσπαθούσαν να με ζαλίσουν, αναγκάζοντάς με να στρέψω το βλέμμα μου πάλι μπροστά. Εισχωρήσαμε σε μία κατάφυτη πλαγιά. Από τις στροφές υποθέσαμε πως ανεβαίνουμε σε μεγάλο υψόμετρο. Κι ενώ από την μία μεριά του βουνού υπήρχε ακόμη ηλιοφάνεια, από την άλλη μας υποδέχτηκε ένα πυκνό σύννεφο. Οι απότομες στροφές κι η χαμηλή ορατότητα μας ώθησε να κόψουμε πολύ τη ταχύτητά μας καθώς κατηφορίζαμε προς τις ακτές του Αμάλφι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απολαύσουμε με μεγαλύτερη διάρκεια την απερίγραπτη αποκάλυψη ενός απέραντου γαλάζιου.
Οι κάθετες πλαγιές του Αμάλφι μας έδιναν την αίσθηση πως πετάμε πάνω από τη θάλασσα. Το σύννεφο το είχαμε αφήσει πια πίσω. Ο ορίζοντας ήταν πεντακάθαρος, γεμίζοντας ολόκληρο το οπτικό μας πεδίο με όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Άρχισαν παράλληλα να ξεπροβάλλουν και τα πρώτα σπίτια. Επαύλεις πάνω στο χείλος του γκρεμού με τις βεράντες τους να ατενίζουν προς την ατέλειωτη θάλασσα. Περιττό να αναφέρω πως όλη η ακτή έχει χαρακτηριστεί από την Unesco ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η ανυπομονησία μας όλο και μεγάλωνε καθώς κατηφορίζαμε στη θάλασσα. Περιμέναμε μετά από κάθε στροφή να εμφανιστεί ανάμεσα στους απότομους κόλπους, το Αμάλφι. Ο ενθουσιασμός μας ήταν έντονος μόλις αντικρίσαμε την πόλη.
Το Αμάλφι αναφέρεται για πρώτη φορά τον 6ο αι. ως ναυτική δύναμη. Ήταν το κομβικό σημείο που ένωνε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία με την υπόλοιπη Δύση, ειδικά στο εμπόριο μεταξιού. Η πόλη κυριαρχούσε ως δύναμη στη Μεσόγειο, σε μία περίοδο που η Βενετία έκανε τα πρώτα βήματα ανάπτυξης. Επίσης ήταν από τα πρώτα μέρη της Ιταλίας όπου η συναλλαγή γινόταν με χρυσό σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα όπου κυριαρχούσαν οι ανταλλαγές ειδών. Μέχρι τον 10ο αι. ήταν μεγάλος ανταγωνιστής με την Γένοβα και την Πίζα. Έπεσε όμως στα χέρια τον Νορμανδών, όταν εκείνοι κατέλαβαν ολόκληρη τη Νότια Ιταλία. Μετέπειτα πέρασε στα χέρια της Πίζα, η οποία την ανάγκασε σε χρόνια παρακμή. Η πόλη τότε στράφηκε στις γνώσεις, έχοντας στο Μεσαίωνα σχολές Νομικής και Μαθηματικών. Όμως το 1343 ένα τσουνάμι κατέστρεψε την πόλη και την ανάγκασε σε οριστική παρακμή. Στις μέρες μας, το Αμάλφι θεωρείται ως ένα από τα ομορφότερα παραθεριστικά μέρη της Ιταλίας.
Μοναδικό αξιοθέατο της πόλης είναι ο εκπληκτικός καθεδρικός του Αγίου Ανδρέα. Το επιβλητικό του μέγεθος αλλά και η πλούσια διακόσμησή του, δείχνουν δυσανάλογα με το σημερινό μέγεθος της πόλης. Παρ' όλα αυτά μαρτυρεί το πλούσιο παρελθόν του Αμάλφι. Τα εκπληκτικά ψηφιδωτά της πρόσοψης είναι τα πρώτα χαρακτηριστικά που κερδίζουν τον επισκέπτη. Μάλιστα σταθήκαμε τυχεροί διότι φτάσαμε την ώρα που η θέση του ήλιου πρόσφερε μία απίστευτη λαμπρότητα στην πρόσοψη του ναού, κάνοντας όλη τη πλατεία να χρυσαφίζει από την αντανάκλαση των ψηφιδωτών. Πολύ όμορφη ήταν κι η εικόνα των σκαλιών που οδηγούν στο ναό, τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο, ο οποίος καθόταν κι απολάμβανε τα χάδια του ανοιξιάτικου ήλιου. Μου θύμισε πάρα πολύ την Piazza di Spagna της Ρώμης.
Η πόλη είναι σχετικά μικρή αλλά γεμάτη τουριστικά μαγαζιά κι εστιατόρια. Πέρα από μία μικρή βόλτα στα γραφικά της στενά, δε προσφέρεται για κάτι παραπάνω πέρα από τις όμορφες ακτές της και το άρωμα λεμονιού που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Πάντως σε μας, μας δόθηκε η ευκαιρία για έναν κοσμοπολίτικου ύφους περίπατο τόσο στα γραφικά στενά όσο και στην προκυμαία. Χορτάσαμε με καλό φαγητό κάτω ακριβώς από την εκκλησία και δοκιμάσαμε το παραδοσιακό τοπικό λιμοντσέλο.
Κι αφού πήραμε δυνάμεις συνεχίσαμε την κάθοδό μας προς το Ρήγιο της Καλαβρίας. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου