Σημειώσεις... Εργατών!

του Λέων Κεφαλληνού

Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατικών συνδικάτων το Μάιο του 1886 στο Σικάγο, το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των Η.Π.Α., σηματοδότησαν μια νέα εποχή για το λαϊκό κίνημα. Το γεγονός ότι η απόφαση των απεργιακών κινητοποιήσεων πάρθηκε δύο χρόνια νωρίτερα κατά τις εργασίες του συνεδρίου της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας καταδεικνύει με τον καλλίτερο τρόπο τις ζυμώσεις που λάμβαναν χώρα από καιρό εντός του κόλπου του εργατικού κινήματος. Η ιδέα της ταξικής πάλης ωρίμασε στη συνείδηση των εργατών και ο αγώνας κλιμακώθηκε με τη συμμετοχή πάνω από 80.000 εργατών και των οικογενειών τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις του Σικάγο και 600.000 σε ολόκληρη την χώρα με σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".
Η αρχή έγινε, οπότε και το 1892 οργανώθηκε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα με πρωτοβουλία του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη. Την επόμενη χρονιά χιλιάδες εργάτες διαδηλώνουν αγωνιστικά διεκδικώντας την οκτάωρη εργασία, την αργία της Κυριακής και την κοινωνική ασφάλιση. Ο ίδιος συλλαμβάνεται για την συνδικαλιστική του αυτή δράση τον Αύγουστο του 1894 μετά και από τις συλλήψεις άλλων αγωνιστών στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του ίδιου έτους. Έκτοτε οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν από το αστικό κράτος καταστολής. Ωστόσο, το εργατικό κίνημα επανέρχεται δυναμικά το 1936 στη Θεσσαλονίκη με τις μεγάλες κινητοποιήσεις των καπνεργατών που έλαβαν χώρα σε διάφορες πλατείες της πόλης με ομιλίες συνδικαλιστών, τους οποίους το Μεταξικό αυταρχικό αστικό κράτος είχε στην παρανομία, για να πληρώσει βαρύ φόρο τιμής με 12 νεκρούς και περισσότερους από 300 τραυματίες από τα πυρά της χωροφυλακής και του στρατού.
Βεβαίως και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας πρέπει να ειπωθεί ότι το εργατικό κίνημα όλο αυτόν τον καιρό βρισκόταν σε διαρκείς ζυμώσεις, αναβρασμό και αγωνιστικές δράσεις που καταστέλλονταν συνεχώς με διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες και εκτελέσεις αγωνιστών. Στρατευμένο με το αυταρχικό αστικό κράτος, το παρακράτος της τρομοκρατίας παρείχε «ενθουσιωδώς» τη συνδρομή του κυρίως με το χαφιεδισμό, απαγωγές και άνανδρες δολοφονίες πατριωτών. Ωστόσο, σπουδαία ήταν και η συμβολή του Αβραάμ Μπεναρόγια ως πρωτεργάτης και ιδρυτής, τον Ιούλιο του 1909, της πρωτοποριακής Φεντερασιόν, μιας μεγάλης πολυεθνικής εργατικής οργάνωσης. Ο ίδιος διώχθηκε και φυλακίστηκε τόσο από τους Οθωμανούς όσο και το ελληνικό αστικό κράτος μετά την ενσωμάτωση της Μακεδονίας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Την πρώτη Μαΐου του 1944 το εργατικό κίνημα πλήρωσε για ακόμη μια φορά με αίμα το τίμημα του ταξικού του αγώνα κατά του φασισμού με την άνανδρη εκτέλεση 200 Ελλήνων κομμουνιστών και αριστερών αγωνιστών από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής.
Ωστόσο, και παρά την τόσο μεγάλη προσφορά του εργατικού κινήματος στην διεκδίκηση και καθιέρωση της Κυριακάτικης αργίας, της κοινωνικής ασφάλισης και της οχτάωρης εργασίας, αίσθηση προκαλεί η συχνά προκλητική προπαγανδιστική απόδοση αυτών στον «δημοκράτη» Μεταξά, από φορείς τις μισαλλοδοξίας και του φασισμού, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης. Ας τους «υπενθυμίσουμε» λοιπόν ότι επί ναζιστικής κατοχής δεν υπήρχαν ωράρια εργασίας, δεν υπήρχε κοινωνική ασφάλιση, δεν υπήρχε αργία. Υπήρχε φτώχεια, εξαθλίωση, αρρώστιες, λιμοκτονία, βιασμοί, διώξεις και εκτελέσεις. Ναι κύριοι... δεν υπήρχε πολιτισμός, δεν υπήρχε ανάπτυξη!
Σήμερα που τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα δέχονται τέτοια ανηλεή επίθεση, σήμερα που το διακύβευμα είναι ακόμη μεγαλύτερο αφού πρόσφατα πάλι επίσημα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της παλαιάς Νέας Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκης τάχθηκε κατά απεργούντων εργαζομένων στα ΜΜΜ, σήμερα που ο αντίλογος σε καθετί προοδευτικό είναι η συρρίκνωση των συνδικαλιστικών και λοιπών εργασιακών δικαιωμάτων, η απολύσεις και η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, σήμερα που ο φτωχοποιημένος λαός, ως θεματοφύλακας της αξιοπρέπειας της χώρας, καλείται αδίκως να σηκώσει το βάρος μιας πρωτοφανούς αμαρτωλής πολιτικής περιπέτειας δεκαετιών, σήμερα που καταργείται η κυριακάτική αργία, σήμερα… σήμερα… σήμερα… Επιτέλους, σήμερα μια αριστερή κυβέρνηση πάτησε πόδι, για ακόμη μια φορά, στο παλαιό πολιτικό σύστημα θεσμοθετώντας την ημέρα αυτή ως επίσημη αργία του κράτους!
Είναι, σίγουρα, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει σε αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς της εργατικής τάξης. Δεν είναι όμως και το αυτονόητο. Αποτελεί όμως κι αυτό μία τομή της Ριζοσπαστικής Αριστεράς! Είναι ένα κομμάτι από το αποτύπωμα της που δεν θα σβήσει ποτέ.
Η 1η Μαΐου είναι ημέρα ιστορικής μνήμης για όλους τους λαούς, επέτειος και ορόσημο νέων αγώνων!