Σιωπηλοί προβληματισμοί

Την περασμένη Δευτέρα δυσανασχέτησα αρκετά με τους ανίδεους πανηγυρισμούς ορισμένων απέναντι στη νίκη του Μακρόν. Για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή, δεν προτιμούσα νίκη της ακροδεξιάς Λεπέν αλλά κι ο Μακρόν δεν είναι η καλύτερη λύση.
Αντί να χαιρόμαστε επηρεασμένοι από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για την πανούργα επικράτηση ενός νεοφιλελεύρου τραπεζίτη, ας αναλογιστούμε την τωρινή κατάσταση για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε το μέλλον που μας έρχεται.
Δυο είναι τα ερωτήματα που δημιουργήθηκαν μετά τις εκλογές της Γαλλίας. Το πρώτο (και σημαντικότερο για μένα) είναι οι λόγοι που η Αριστερά έχασε την επαφή της με τον λαό, παρ’ όλο που η Γαλλία διανύει μία έντονη περίοδο με συνεχείς διαδηλώσεις για τα εργασιακά και την παιδεία. Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με την Λεπέν κι οι φόβοι που έχουν επικρατήσει από τότε που τοποθετήθηκε ως επίκεντρο του πολιτικού στίβου.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με το δεύτερο ερώτημα. Όπως είδαμε επικράτησε ένα πανηγυρικό κλίμα για τη νίκη του Μακρόν, η οποία όμως πάτησε στα μεγάλα ποσοστά αποχής και λευκής ψήφου (σημαντικοί παράμετροι). Λίγοι όμως παρατήρησαν τους αυξητικούς ρυθμούς της ακροδεξιάς τάσης στη Γαλλία. Από τα μηδενικά ποσοστά της δεκαετίας του ’80 και την πρώτη αισθητή εμφάνιση του Ζαν-Μαρί Λεπέν το 2002, η Μαρίν Λεπέν συγκέντρωσε δέκα εκατομμύρια ψήφους, μ’ αποτέλεσμα να θεωρείται πλέον η ακροδεξιά υποψήφιος με το υψηλότερο ιστορικό ρεκόρ. Η επικινδυνότητα της κατάστασης αυξάνεται αν αναλογιστούμε πως η πλειοψηφία των υποστηρικτών της προέρχεται από τους αδικημένους και ξεχασμένους πολίτες της Γαλλίας (των οποίων ο αριθμός θα αυξηθεί με την πολιτική Μακρόν). Οπότε καλό είναι να κατευναστούν οι ανόητοι πανηγυρισμοί.
Όσον αφορά την Αριστερά της Γαλλίας, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της σημερινής της αδράνειας, ανατρέχοντας στη δεκαετία του ’80, όταν η τότε Αριστερά έστρεψε το ενδιαφέρον της προς έναν νέο οικονομικό προσανατολισμό, ο οποίος βασιζόταν στην κρατικοποίηση των εταιριών και στην τόνωση της καταναλωτικής τάσης των πολιτών. Όμως η νέα αυτή πλεύση την βρήκε απροετοίμαστη όταν ξεκίνησαν οι πρώτες αντιδράσεις κατά της παγκοσμιοποίησης. Η σύγχυση που επικράτησε τότε, στάθηκε ως κύρια αφορμή αποκοπής της Αριστεράς από τη λαϊκή βάση, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει «ορφανή».
Εκεί είναι που πάτησε το Εθνικό Μέτωπο κι ανέβασε τα ποσοστά του. Όσο αποστρέφουμε το βλέμμα μας από την πραγματικότητα τόσο πιο επικίνδυνες θα γίνουν οι επόμενες προεδρικές εκλογές του 2022.
Κι αν για κάποιους πέφτει μακρινή αυτή η χρονολογία, ας περιμένουν τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν τον Ιούνιο, για τις οποίες πολλοί ψιθυρίζουν πως θα αναδείξουν το χάσμα των δυο Γαλλιών.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr